Οι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση δεν είναι άλλοι από αυτούς που υποστηρίζουν νεοφιλελεύθερες-καπιταλιστικές πολιτικές σε όλο τον κόσμο. Άρα η προσπάθεια της κυβέρνησης Καραμανλή, μίας καθαρά νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης, να μας πείσει ότι η κρίση είναι εισαγόμενη από το εξωτερικό, είναι εντελώς παραπλανητική. Γιατί και η ελληνική κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ, ήταν και συνεχίζουν να είναι υπέρμαχοι νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Στόχος αυτών των πολιτικών δεν είναι άλλος από το κέρδος με κάθε κόστος. Αυτός είναι κι ένας από τους κυριότερους λόγους της οικονομικής κρίσης, δηλαδή η συσσώρευση του πλούτου σε λίγους, την λεγόμενη αστική τάξη (τράπεζες, βιομήχανους, εφοπλιστές κλπ). Έτσι δημιουργείται ένα σύστημα όπου ο απλός εργαζόμενος με τον μισθό πείνας πρέπει συνεχώς να δανείζεται για να επιβιώσει ενώ παράλληλα η αστική τάξη καρπώνεται το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου που παράγει. Όλο λοιπόν αυτό το σύστημα, της διαρκούς συσσώρευσης όλο και περισσότερου πλούτου από την αστική τάξη και της συνεχής δανειοδότησης προς τους εργαζόμενους έφτασε κάποια στιγμή στα όρια του. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούσαν πλέον να καλύψουν μεγάλο μέρος των δανείων που είχαν πάρει. Αυτό οδήγησε τις τράπεζες πρώτoν να σταματήσουν να δανείζουν και δεύτερον να αρχίσουν να κατάσχουν σπίτια, αυτοκίνητα κλπ τα οποία όμως δεν μπορούσαν να πουλήσουν λόγω ακριβώς της χαμηλότατης αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων. Έτσι δημιουργείται ο φαύλος κύκλος που αναφέρθηκε στην εισαγωγική παράγραφο.
Το χειρότερο είναι ότι οι λύσεις που προτείνονται από τις (νεοφιλελεύθερες) κυβερνήσεις ανά τον κόσμο αποσκοπούν στην συντήρηση του όλου καπιταλιστικού συστήματος. Δίνουν λεφτά π.χ. στις τράπεζες (28 δις. ευρώ στην Ελλάδα) με σκοπό να αρχίσουν να ξαναδανείζουν τους εργαζόμενους. Δίνουν δηλαδή στην ουσία λεφτά των φορολογούμενων στις τράπεζες ώστε αυτές να μπορούν να δανείζουν τους φορολογούμενος με τους γνωστούς απεχθής όρους. Η παραπάνω πρόταση, όσο παράλογη και αν φαίνεται, είναι σωστή. Στην ουσία χαρίζουμε δικά μας λεφτά σε κάποιους για να μας δανείσουν αργότερα, πρόκειται δηλαδή για μία νόμιμη ληστεία της αστικής τάξης και των κυβερνήσεων που τις υπηρετούν.
Ταυτόχρονα υιοθετούνται νέα μέτρα περεταίρω διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων. Οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν περισσότερες ώρες την εβδομάδα (το 8ωρο έχει καταργηθεί προ πολλού) με λιγότερα χρήματα ή αναγκάζονται να παίρνουν υποχρεωτικές άδειες για να μην απολυθούν, όλα αυτά συνήθως χωρίς ασφάλιση. Επιχειρείται ακόμα μετατροπή του εκπαιδευτικού συστήματος σε σύστημα κατάρτισης και απόκτησης στενά επαγγελματικών γνώσεων (προσπάθεια κατάργησης του άρθρου 16, αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των ΚΕΣ) με σκοπό την παραγωγή άβουλου και αναλώσιμου εργατικού δυναμικού.
Αυτοί είναι οι λόγοι που όλο και περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αγωνιστούμε για μία άλλη κοινωνία. Τέτοιες «εικόνες από το μέλλον» είδαμε με το κίνημα του άρθρου 16, με την εξέγερση του Δεκέμβρη και γενικότερα με οποιαδήποτε κινηματική, εργασιακή ή άλλη προσπάθεια διατάραξης της κανονικότητας του συστήματος. Η απάντηση του κράτους και του παρακράτους που το στηρίζει ήταν και συνεχίζει να είναι η καταστολή κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου ή και η φυσική εξόντωση του. Η καταστολή την περίοδο του άρθρου 16 και του Δεκέμβρη, οι δολοφονική απόπειρα κατά της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα, η χειροβομβίδα στο στέκι μεταναστών και η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι λίγα παραδείγματα μπροστά σε αυτά που υπάρχουν.
Το ερώτημα όμως παραμένει: Υπάρχει λύση στην οικονομική κρίση; Αν θέλουμε πραγματική λύση και όχι αυτή που εντέχνως προτείνεται από τις κυβερνήσεις και την αστική τάξη, πρέπει να ανατρέψουμε ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα. Στόχος μας η δημιουργία μιας άλλης, ουσιαστικά δίκαιης κοινωνίας όπου όλοι και όλες θα είμαστε πραγματικά ίσοι-ες. Η οικονομία δεν θα βασίζεται στην απόκτηση κέρδους, αλλά στις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες. Μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση θα μπορούσαν να είναι:
1) Αύξηση των μισθών ώστε οι εργαζόμενοι να έχουν ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης
2) Θέσπιση 35 ωρών εργασίας την εβδομάδα (7 ώρες κάθε μέρα για 5 μέρες) έτσι ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.
3) Καμία κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Αντίθετα διάνθιση τους.
4) Ασφάλιση όλων των εργαζομένων. Να νομιμοποιηθούν όλοι οι μετανάστες και να ασφαλιστούν και αυτοί.
5) Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και όλες
6) Αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ για αρχή.
7) Δημόσια και δωρεάν παιδεία-υγεία για όλους και όλες.
8) Δραστική μείωση των εξοπλιστικών δαπανών.
9) Καμία περεταίρω ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας και επανάκτηση από το δημόσιο των ήδη ιδιωτικοποιημένων.
10) Αύξηση της άμεσης φορολογίας για τις επιχειρήσεις, μείωση των έμμεσων φόρων.
