Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Σχολείο χωρίς βιβλία!


Πάει και το δωρεάν σχολικό βιβλίο
της Π. Στεφανάκου

Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων. 'Οταν Έχω Διάβασμα Βαριέμαι.'Έτσι δεν παραφράζαμε τα αρχικά του ΟΕΔΒ εμείς και τα παιδιά μας; Ε, λοιπόν, τα καταργεί η κυβέρνηση πάλι για... το καλό μας. Παραμονές Πρωτοχρονιάς το υπουργικό συμβούλιο καλείται να εγκρίνει την κατάργηση του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων και μαζί του την κατάργηση του δωρεάν σχολικού βιβλίου σε όλα τα παιδιά.
Σύμφωνα με το σχέδιο νόμου που θα παρουσιάσει σήμερα η Α. Διαμαντοπούλου, "ο βασικός άξονας του νέου σχολείου είναι ο ψηφιακός". "Ο σχεδιασμός, η οργάνωση και ο συντονισμός της παραγωγής και διανομής σχολικών βιβλίων, τόσο σε έντυπη όσο και σε ηλεκτρονική μορφή" είναι πλέον συμπληρωματική δραστηριότητα ενός φορέα που θα λειτουργεί με καθεστώς ιδιωτικού δικαίου!
Οι αρμοδιότητες του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων περνούν στο υπουργείο Παιδείας. Έτσι η Α.Διαμαντοπούλου πετυχαίνει "μια βαθιά τομή στα εκπαιδευτικά πράγματα": "η τσάντα του μαθητή θα μένει στο σχολείο". Αφού θα είναι άδεια, τι νόημα θα έχουν τα σούρτα φέρτα;
Πουθενά, από το σχέδιο νόμου, δεν προκύπτει ότι το ψηφιακό ή έντυπο υλικό θα διανέμεται με την έναρξη του σχολικού έτους σε όλα τα παιδιά. Αντιθέτως, όπως συνάγεται, το διδακτικό υλικό θα αποστέλλεται με... e-mail μέσω του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου που μέχρι πρότινος... βούλιαζε. Το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο θα αναλάβει "τη διοχέτευση του ψηφιακού εκπαιδευτικού υλικού και των ψηφιακών υπηρεσιών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση".
Το ερώτημα που προκύπτει είναι τι θα γίνεται μετά την αποστολή. Ποιος θα αναλάβει το κόστος της εκτύπωσης του υλικού προκειμένου να το πάρουν όλα τα παιδιά; Τα σχολεία, που δεν έχουν πλέον χρήματα ούτε για... χαρτί τουαλέτας; Άρα οι γονείς καλούνται να φορτωθούν και αυτή τη δαπάνη αγοράζοντας όσοι μπορούν βιβλία, υπολογιστές και εκτυπωτές και φυσικά με άλλες τιμές απ' αυτές που διασφάλιζε μέχρι τώρα ο Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων.
To Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο θα υπαχθεί σε έναν νέο φορέα που θα λειτουργεί ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου! Δηλαδή μια βασική λειτουργία της εκπαίδευσης θα είναι πλέον ημιδημόσια και με βασική αποστολή "την τεχνολογική υποστήριξη των υπηρεσιών του υπουργείου Παιδείας και της εκπαίδευσης".
Ο φορέας αυτός είναι το Ερευνητικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών με έδρα την Πάτρα, που μετεξελίσσεται "στον βασικό κόμβο συνολικών ψηφιακών εφαρμογών και μέσων στην εκπαίδευση".
Όπως αναφέρεται στο σχέδιο νόμου, "ο σχεδιασμός, η οργάνωση και ο συντονισμός της παραγωγής και διανομής των σχολικών βιβλίων, τόσο σε έντυπη όσο και σε ηλεκτρονική μορφή, καθώς και η ενιαία διαχείριση του συνόλου των κεντρικών υποδομών, των ηλεκτρονικών υπηρεσιών και των ψηφιακών εφαρμογών μάθησης περιλαμβανομένου και του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου" απλώς "προστίθενται" στους σκοπούς του νέου φορέα.
Από τώρα μπορούμε να προβλέψουμε την τύχη του εγχειρήματος του ψηφιακού σχολείου: Μέχρι το 2013 που τελειώνει το ΕΣΠΑ. Ο κυριότερος οικονομικός πόρος του νέου φορέα είναι το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς, δηλαδή τα κοινοτικά κονδύλια. Και όπως έχει συμβεί με μύρια όσα προγράμματα, μετά τη λήξη της κοινοτικής χρηματοδότησης όλα ρημάζουν. Από τις σχολικές και ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες, μέχρι την Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, τα τμήματα στα ΤΕΙ και τους υπολογιστές στους μαθητές της Α' Γυμνασίου, για τους οποίους η Κομισιόν ζητάει πίσω τα λεφτά. Δηλαδή, μετά το πέρας του ΕΣΠΑ, ούτε ψηφιακό σχολείο θα έχουμε ούτε τον πατροπαράδοτο ΟΕΔΒ να δίνει βιβλία δωρεάν σε όλους τους μαθητές.
Επίσης με το νομοσχέδιο της Α. Διαμαντοπούλου καταργούνται το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, το Κέντρο Εκπαιδευτικής 'Ερευνας, το Ινστιτούτο Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης και ο Οργανισμός Επιμόρφωσης Εκπαιδευτικών.
Στη θέση των τεσσάρων φορέων, που ούτως ή άλλως έχουν απαξιωθεί καθώς το υπουργείο Παιδείας αναθέτει σε ιδιώτες τη δουλειά τους, συγκροτείται Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου με επταμελές Διοικητικό Συμβούλιο που ορίζεται από τον υπουργό Παιδείας και περιορίζεται σε γνωμοδοτήσεις όταν του ζητούνται. Για τον ορισμό του προέδρου απαιτείται έγκριση της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής.
Το νομοσχέδιο αναφέρει ότι με μεταβατικές διατάξεις θα διασφαλιστεί η απρόσκοπτη ένταξη του υπηρετούντος επιστημονικού προσωπικού στον νέο φορέα, ενώ θα ρυθμιστούν οι όροι συνέχισης της απασχόλησης του διοικητικού προσωπικού. Σε ό,τι αφορά το προσωπικό του ΟΕΔΒ προβλέπεται η μετάταξή του σε υπηρεσίες του υπουργείου Παιδείας ή εποπτευόμενα νομικά πρόσωπα.
Τέλος, με το νομοσχέδιο αλλάζει ο τρόπος εισαγωγής μαθητών στα πειραματικά σχολεία. Μόνο στα δημοτικά η επιλογή γίνεται με κλήρωση. Στα λύκεια η εισαγωγή γίνεται μετά από εξετάσεις και τεστ δεξιοτήτων που, με βάση την εμπειρία αντίστοιχων εξεταστικών διαδικασιών σε ιδιωτικά σχολεία, προϋποθέτει πολλές ώρες ιδιαίτερων μαθημάτων προκειμένου να διασφαλιστεί η επιτυχία.
Αυτό σημαίνει ότι στα πειραματικά σχολεία θα φοιτούν κυρίως παιδιά που οι γονείς τους μπορούν να σηκώσουν το βάρος της προετοιμασίας. Στα γυμνάσια η επιλογή των μαθητών θα γίνεται με βάση προϋποθέσεις που θα ορίζει το Επιστημονικό Εποπτικό Συμβούλιο κάθε σχολείου. Άρα και εδώ μπορεί να έχουμε εισαγωγή μετά από εξετάσεις. Επίσης, θα μπορούν να εισάγονται παιδιά με υψηλές μαθησιακές δυνατότητες.

Πηγή: Αυγή

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Οι εμμονές της Ζακλίν ντε Ρομιγύ


Αν οφείλουμε να πενθήσουμε τη Ζακλίν ντε Ρομιγύ δεν είναι καθόλου γιατί αγαπούσε την Ελλάδα. Αποχαιρετούμε έναν κορυφαίο επιστήμονα που δεν συνέδεε την εκπαίδευση με την οικονομία αλλά με την κοινωνία, τη συγκρότηση της προσωπικότητας, τις πνευματικές αξίες και τα πολιτικά ιδεώδη

Της Μαρίας Κατσουνάκη

Η Ζακλίν ντε Ρομιγύ ήταν ένας άνθρωπος της δαπάνης, ένας γενναιόδωρος άνθρωπος. Αυτή η μεγάλη κυρία των γαλλικών γραμμάτων αγαπούσε τη λογοτεχνία, τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, τη δημοκρατία. Κληρονόμος των αρχών και των αξιών του Διαφωτισμού, υποστήριζε με πάθος τα κείμενα, τη γλώσσα. «Μάχομαι για τη διδασκαλία των ελληνικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση με την ακράδαντη πεποίθηση ότι θα είναι χρήσιμη για την επιστήμη που θα επιλέξουν μετά, ότι θα τους χρησιμεύσει στη ζωή, στον τρόπο σκέψης, στην επιλογή του σωστού επαγγελματικού προσανατολισμού. Ολα είναι θέμα εκπαίδευσης», επέμενε.

Πριν από 15 χρόνια, όταν είχε έρθει στην Αθήνα για να παραλάβει το βραβείο Ωνάση, είχε παραχωρήσει μια συνέντευξη στην «Κ». Είχε ήδη προβλήματα με την όρασή της και οι γιατροί της είχαν συστήσει να μην ταξιδέψει με αεροπλάνο, να μην εκτεθεί σε προβολείς, να αποφύγει τη ζέστη. Παράκουσε και στα τρία. Και, επιπλέον, ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό σε ένα βαρύ πρόγραμμα γεμάτο συναντήσεις, τιμητικές εκδηλώσεις, επίσημα γεύματα, δημόσιες ομιλίες. «Κάθε στιγμή η ζωή είναι μια επιλογή. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα», έλεγε. Ο,τι και αν ρωτούσες τη Ζακλίν ντε Ρομιγύ, η απάντηση θα περιείχε μια αναφορά στην αρχαία ελληνική γραμματεία και στη σημασία της εκπαίδευσης, την οποία «οφείλουμε να παρακολουθούμε στενά και όχι ως παθητικοί παρατηρητές, γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να προετοιμάζονται άνθρωποι ικανοί να αντιμετωπίσουν τα αυριανά προβλήματα».

Πέθανε στα 97 της, σχεδόν τυφλή, και εμμονικά σχεδόν προειδοποιούσε: «Το να μάθεις να σκέφτεσαι, να είσαι ακριβής, να ζυγίζεις τις λέξεις σου, να ακούς τον άλλον, σημαίνει να μπορείς να διαλέγεσαι και είναι το μόνο μέσο για να αναχαιτισθεί η τρομακτική βία που αυξάνεται γύρω μας. Ο λόγος είναι ένα φρούριο κατά της κτηνωδίας. Οταν δεν ξέρουμε, όταν δεν μπορούμε να εκφραστούμε, όταν ο λόγος δεν είναι επαρκής και αρκετά επεξεργασμένος επειδή η σκέψη είναι ασαφής και μπερδεμένη, δεν απομένουν παρά οι γροθιές, τα χτυπήματα, η άξεστη, βλακώδης, τυφλή βία».

Αν οφείλουμε να πενθήσουμε τη Ζακλίν ντε Ρομιγύ δεν είναι καθόλου γιατί αγαπούσε την Ελλάδα. Είναι ανάγνωση κούφια, επιδερμική, που υπακούει σε διαχρονικές αστοχίες και στερεότυπα. Αποχαιρετούμε έναν κορυφαίο επιστήμονα που δεν συνέδεε την εκπαίδευση με την οικονομία αλλά με την κοινωνία, τη συγκρότηση της προσωπικότητας, τις πνευματικές αξίες και τα πολιτικά ιδεώδη. Μέσα στην απαισιοδοξία και τη δυσκολία της εποχής, τις θολές σκέψεις και τις ακόμα πιο θολές απόψεις, η Ρομιγύ φώναζε μιαν αλήθεια: ότι το βαρύ φορτίο απαιτεί δυνάμεις που αποκτώνται με τη γνώση και όχι με την πληροφόρηση. Δυνάμεις που διαμορφώνουν πολίτες και πολιτισμό.


Πηγή: Καθημερινή

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Δυναμικές φοιτητικές κινητοποιήσεις στην Ιταλία


Σε φοιτητικό κλοιό βρίσκεται ολόκληρη την Ιταλία καθώς οι φοιτητές αντιδρούν στην αμφιλεγόμενη πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση που προωθεί η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι και η οποία σήμερα βρίσκεται στην τελική της ευθεία καθώς επίκειται η επικύρωσή της από τη Γερουσία. Υπάρχει πάντως το ενδεχόμενο η ψηφοφορία να καθυστερήσει μέχρι την Πέμπτη.
Τουλάχιστον δέκα χιλιάδες φοιτητές βρέθηκαν να διαδηλώνουν στους δρόμους της Ρώμης μακριά από την κόκκινη ζώνη που επιβλήθηκε στο κέντρο, περιμετρικά των κτιρίων της Βουλής, της Γερουσίας και του κυβερνητικού και προεδρικού μεγάρου. Ισχυρή αστυνομική δύναμη περιφρουρεί την περιοχή, απαγορεύοντας την πρόσβαση στους διαδηλωτές. Το κέντρο είναι θωρακισμένο και έρημο, αναφέρει η ιταλική Repubblica. Όλα αυτά υπό τον φόβο της επανάληψης των επεισοδίων που ακολούθησαν την οριακή ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής στην κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, όταν σε συγκρούσεις της αστυνομίας με τους διαδηλωτές τραυματίστηκαν περισσότερα από 40 άτομα. Τα επεισόδια ακολούθησαν εκκλήσεις μελών της κυβερνώσας κεντροδεξιάς για καταστολή.
Διαδηλώσεις πραγματοποιούνται σε πολλές πόλεις της Ιταλίας, όπως στο Μιλάνο, τη Βενετία, το Τορίνο και την Περούτζια. Μέχρι στιγμής έχουν αναφερθεί εντάσεις στο Μιλάνο και το Παλέρμο.
Οι Ιταλοί φοιτητές διαδηλώνουν εδώ και εβδομάδες κόντρα στο επίμαχο νομοσχέδιο που επιφέρει περικοπές ύψους 9 δις ευρώ στο χώρο της Παιδείας. «Ζητούμε το πάγωμα του νομοσχεδίου και την επαναχρηματοδότηση ολόκληρου του συστήματος δημόσιας εκπαίδευσης» αναφέρει σε ανακοίνωσή του το Δίκτυο Φοιτητών που εκπροσωπεί διάφορες φοιτητικές ενώσεις. Από την πλευρά της η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι το νομοσχέδιο θα ενισχύσει και θα εξυγιάνει το πανεπιστημιακό σύστημα της χώρας. Πάντως, ο Ιταλός πρόεδρος, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο αποδέχθηκε πρόταση να συναντηθεί με αντιπροσωπεία των φοιτητών.
Η υπουργός Εκπαίδευσης Μαριαστέλλα Τζελμίνι, που έχει προωθήσει το νομοσχέδιο στο κοινοβούλιο, δήλωσε ότι τα μέτρα χρειάζονται επειγόντως για να προετοιμαστούν οι Ιταλοί φοιτητές για τη μελλοντική τους εργασιακή απασχόληση.
«Είναι απαραίτητο να αποκαταστήσουμε την αξιοπρέπεια και την χρηστικότητα στα πανεπιστημιακά πτυχία», αναφέρει σε ανοιχτή επιστολή της προς την εφημερίδα Corriere della Sera.
Η μεταρρύθμιση Τζελμίνι
Η μεταρρύθμιση που υπογράφει η υπουργός Παιδείας Μαρία Στέλλα Τζελμίνι προβλέπει, μεταξύ άλλων, την κατάργηση των μόνιμων θέσεων των ερευνητών, την αλλαγή του τρόπου πρόσληψης των καθηγητών (μέσω λίστας κατάλληλων διδασκόντων) και την αναθεώρηση της παροχής υποτροφιών, που θα δίδονται πλέον βάσει και του μέσου όρου των βαθμών και όχι μόνο του οικογενειακού εισοδήματος.
Η κυβέρνηση, η οποία δέχεται πιέσεις να μειώσει το διογκωμένο δημόσιο έλλειμμα της χώρας, υποστηρίζει ότι ενώ οι περικοπές των δαπανών είναι απαραίτητες, η μεταρρύθμιση θα δημιουργήσει ένα περισσότερο αξιοκρατικό σύστημα το οποίο βρίσκεται πιο κοντά στις ανάγκες των εργοδοτών.
Με το επίσημο ποσοστό ανεργίας στους νέους να φθάνει περίπου στο 25% σε ολόκληρη τη χώρα και στο 35% στις φτωχότερες περιοχές του νότου, η μάχη για την πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση έχει εντείνει την δυσαρέσκεια για το μέλλον της ιταλικής νεολαίας.
Οι υπέρμαχοι του νόμου υποστηρίζουν ότι τα υπερπληθή πανεπιστήμια της χώρας δεν κάνουν πολλά περισσότερα από το να παράγουν 30χρονους απόφοιτους Κοινωνιολογίας με ανεπαρκή εφόδια για τις ανάγκες του εργασιακού τομέα σε μία σύγχρονη οικονομία και ότι το σύστημα χρειάζεται ριζική αναθεώρηση.
Οι επικριτές του, πολλοί εκ των οποίων υποστηρίζουν επί της αρχής την πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση, διατείνονται ότι το σύστημα υποχρηματοδοτείται και ότι οι περαιτέρω περικοπές θα θέσουν σε σοβαρό κίνδυνο την ερευνητική ικανότητα της Ιταλίας.
Πηγή: tvxs

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Μύθοι και Πραγματικότητες για τα Σχολεία και τα Πανεπιστήμια

Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων οργανώνει εκδήλωση για την Παιδεία την Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010 στις 7.00 στο Θέατρο Εξαρχείων, Θεμιστοκλέους 69.
Μύθοι και Πραγματικότητες για τα Σχολεία και τα Πανεπιστήμια

Το νέο σχολείο δίνει προτεραιότητα στον μαθητή;
Ο Καλλικράτης δίνει αυτονομία στα σχολεία και τα πανεπιστήμια;
Είναι η αξιολόγηση λύση στα προβλήματα των σχολείων και πανεπιστημίων;
Τελικά είναι τόσοι πολλοί οι εκπαιδευτικοί;
Φταίνε τα πανεπιστήμια, οι φοιτητές και οι καθηγητές για την ανεργία των πτυχιούχων;
Γιατί αντιδρούν τα πανεπιστήμια στις προτεινόμενες αλλαγές;
Είναι πράγματι δωρεάν για όλους η δημόσια εκπαίδευση;
Αυτά και άλλα πολλά είναι ερωτήματα που ο καθένας έχει στο μυαλό του, ζει στην καθημερινότητα του είτε είναι μαθητής ή φοιτητής είτε είναι εκπαιδευτικός ή γονιός. Οι απαντήσεις δεν είναι δύσκολες, αρκεί να τις συζητήσουμε και να τις απαντήσουμε όλοι μαζί στη βάση των κοινών μας συμφερόντων. Η παιδεία είναι δικό μας ζήτημα.
Όταν προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι μύθοι έχουν σχέση με την πραγματικότητα, εμείς συζητάμε για να βρούμε την αλήθεια…
Σας καλούμε όλους –φοιτητές, μαθητές, γονείς– σε μια συζήτηση που αφορά το σύνολο της εκπαίδευσης και των προβλημάτων που τα νέα μέτρα φέρνουν.
Θα προλογίσουν σύντομα εκπαιδευτικοί από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και μετά θα γίνει συζήτηση

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

Κερατέα: ΜΑΤωμένα Χριστούγεννα

«Ζούμε μια δημοκρατική χούντα», έλεγε Σάββατο βράδυ ένας ανήλικος κάτοικος Κερατέας στα οδοφράγματα της λεωφόρου Λαυρίου, στον κόμβο Βιομηχανικού Πάρκου, όπου συνεχίζονται οι διαμαρτυρίες και οι οδομαχίες για να μην περάσει ο ΧΥΤΑ.
Για άλλη μια φορά οι διμοιρίες της ντροπής χτύπησαν ηλικιωμένους ανθρώπους, ενώ φώναζαν στον κόσμο «χούντα, ρε»Για άλλη μια φορά οι διμοιρίες της ντροπής χτύπησαν ηλικιωμένους ανθρώπους, ενώ φώναζαν στον κόσμο «χούντα, ρε»Η αστυνομία το προηγούμενο βράδυ απομακρύνθηκε από τον κόμβο. Προτού όμως αποχωρήσει, συνέβησαν τα ακόλουθα: τα εκατοντάδες μπουκάλια νερού που είχαν αφήσει κατά την άτακτη φυγή τους οι κάτοικοι, τρύπησαν. Το CD player που έπαιζε χριστουγεννιάτικα και λαϊκά τραγούδια εξαφανίστηκε, ενώ το χριστουγεννιάτικο δέντρο που είχαν στολίσει στον δρόμο, όχι απλώς αποκαθηλώθηκε, αλλά πριονίστηκε (!) στα δύο.
Κατά τ' άλλα, οι αστυνομικοί έκαναν χρήση πλαστικών σφαιρών από καουτσούκ, κατέβασαν τα παντελόνια ενός συλληφθέντος, χτύπησαν γι' άλλη μια φορά ηλικιωμένους ανθρώπους και φώναζαν «χούντα, ρε» στον κόσμο που έτρεχε να σωθεί. Οι κάτοικοι τόσο της Κερατέας όσο και όμορων δήμων επιμένουν: «Οχι ΧΥΤΑ στο Οβριόκαστρο. Οχι στο κράτος των εργολάβων. Οχι στο κράτος της παρανομίας».
Η Κερατέα ζει υπό καθεστώς κατοχής. Εκατοντάδες αστυνομικοί έχουν αποκλείσει όλους τους δρόμους που οδηγούν στο Οβριόκαστρο. Οι δυνάμεις τους αριθμούν κάπου τους 2.000 αστυνομικούς. Παντού υπάρχουν αστυνομικά μπλόκα. Για να περάσεις: μίνι ανάκριση, φακοί στο πρόσωπο, επίδειξη ταυτότητας, επιβεβαίωση στοιχείων και ψάξιμο τόσο του Ι.Χ. όσο και των επιβατών. Οι κάτοικοι όμως επιμένουν. Ούτε για εορτασμό γενεθλίων δεν απομακρύνονται. Η τούρτα που έσβησε νεαρός διαδηλωτής μπροστά στα ΜΑΤ έγραφε: «Οσες πέτρες έριξες, διπλά να είναι τα χρόνια σου».
Οι πλαστικές σφαίρες από καουτσούκ, που έριχνε η αστυνομία, σίγουρα πονάνε. Από κοντά μπορεί και να σκοτώσουν.Οι πλαστικές σφαίρες από καουτσούκ, που έριχνε η αστυνομία, σίγουρα πονάνε. Από κοντά μπορεί και να σκοτώσουν.Κυνηγητό
Το βράδυ του Σαββάτου ξεκίνησαν οι διμοιρίες με τις κλούβες και την «αύρα» να κατηφορίζουν με προορισμό τον κόμβο όπου βρίσκονταν χιλιάδες κάτοικοι. Από μεγάφωνα τους φώναζαν: «Είναι εντολή εισαγγελέα να πάτε πίσω στο χωριό. Γυρίστε σπίτια σας». Μέχρι και τον κόμβο, ο κόσμος υποχωρούσε ειρηνικά, αλλά φώναζε πίσω στο μεγάφωνο... και τα φερέφωνά του: «Με περισσότερο πάθος απαιτεί ο Πάγκαλος και ο Μπόμπολας να δίνετε τα προστάγματα». Από το Σάββατο βρίσκεται στην περιοχή και ο Ερυθρός Σταυρός: το Σώμα Εθελοντών Σαμαρειτών Διασωστών και Ναυαγοσωστών, συγκεκριμένα, που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Δήμου Κερατέας για την περίθαλψη τόσο των πολιτών όσο και των αστυνομικών και δημοσιογράφων.
Κατά την επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων, χιλιάδες άνθρωποι άρχισαν να τρέχουν προς τα πίσω πανικόβλητοι. Απλοί άνθρωποι, ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά. Κάποιοι με τα κατοικίδιά τους. Ομως η αστυνομία δεν είχε πει ακόμα την τελευταία της λέξη. Τουλάχιστον δύο διμοιρίες ΜΑΤ βρίσκονταν κρυμμένες στα χωράφια και επιτέθηκαν στους πολίτες από μπροστά. Ο κόσμος παγιδεύτηκε. Οι νεότεροι, τουλάχιστον, μπόρεσαν και πήδηξαν πάνω από τις προστατευτικές μεταλλικές μπάρες της λεωφόρου, κουτρουβάλησαν όπως όπως στην απότομη κατηφόρα και χάθηκαν στο σκοτάδι, μέσα στα χωράφια με τις ελιές. Από πάνω τους, βέβαια, βροχή τα δακρυγόνα και τα χημικά, που προκαλούν πανικό και αίσθημα εμετού. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία όμως δεν μπορούσαν ούτε να πηδήξουν ούτε να τρέξουν. Αλλά και να μπορούσαν, ήταν περικυκλωμένοι. Ασφυκτιούσαν και καλούσαν σε βοήθεια. Αλλοι πήγαιναν προς τα πίσω, άλλοι προς τα μπρος και όλη την ώρα συγκρούονταν μεταξύ τους.
Οπως ο παίκτης του μπάσκετ χτυπά τα χέρια όλων όσοι κάθονται στον πάγκο μόλις βγαίνει αλλαγή, έτσι και οι αστυνομικοί έτρεχαν χτυπώντας με δύναμη τα κεφάλια μεγάλων σε ηλικία ανθρώπων, που βρίσκονταν εκεί και προσπαθούσαν να γλιτώσουν. Το μοναδικό τους «έγκλημα»: ότι θέλουν να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους, την ποιότητα της ζωής τους και το μέλλον των παιδιών τους. «Θάβετε σαν σκουπίδι το αίσθημα της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας αυτού του τόπου», είπε την Κυριακή το πρωί σε συγκεντρωμένο πλήθος ο μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, Νικόλαος.
Δυο συλλήψεις
Στην αστυνομική έφοδο του Σαββάτου συνελήφθησαν ένας 15χρονος και ένας 19χρονος, από Κερατέα και Καλύβια αντίστοιχα. Οι αστυνομικοί κατέβασαν το παντελόνι του 15χρονου, ενώ τα χέρια του ήταν δεμένα με χειροπέδες πισώπλατα. Ο δε 19χρονος είχε στην κατοχή του μόνο τσιγάρα και κινητό τηλέφωνο. Θα τον παρέπεμπαν για πλημμέλημα, αλλά φορούσε κασκόλ (Παρασκευή βράδυ είχε -2 βαθμούς), που θεωρήθηκε απόκρυψη στοιχείων προσώπου και έτσι θα παραπεμφθεί για κακούργημα. Για τις δύο συλλήψεις, ο απερχόμενος δήμαρχος Κερατέας, Σταύρος Ιατρού, είπε πως είναι «βαρύ το τίμημα για την πόλη μας. Το κράτος μάς δείχνει τα δόντια του. Πρέπει να συμπαρασταθούμε στα παιδιά μας». Από την πρώτη στιγμή στα οδοφράγματα βρίσκονται όλοι οι τοπικοί -απερχόμενοι και ανερχόμενοι- «καλλικρατικοί» άρχοντες καθώς και πολλοί ιερείς.
Προβληματισμένος για τη βία αλλά και αποφασισμένος εμφανίζεται ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Λαυρεωτικής Κώστας Λεβαντής. Μαζί με τον δήμαρχο Σαρωνικού, Πέτρο Φιλίππου, και τη συμμετοχή βουλευτών της Περιφέρειας Αττικής, του νομάρχη Ανατολικής Αττικής Λεωνίδα Κουρή, και δεκάδων ακόμα εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα αναλάβουν πρωτοβουλίες αλλά και «το δύσκολο έργο της αναζήτησης διαλόγου με τους αρμόδιους υπουργούς».
Οσο παράξενο και να ακούγεται, ανεπίσημη «μασκότ» των κινητοποιήσεων είναι ένας αστυνομικός των ΜΑΤ που λέγεται «Ευτύχης». Ο Ευτύχης ήταν εμπροσθοφυλακή σε κάποια διμοιρία που εφορμούσε. Κάποια στιγμή, η διμοιρία άλλαξε γνώμη και υποχώρησε. Ο Ευτύχης όμως δεν το κατάλαβε και έμεινε μόνος. «Ευτύχη», φώναζαν από μακριά οι συνάδελφοί του, «γύρνα πίσω». Ολη η Κερατέα τότε άκουσε πως υπάρχει ένας άντρας των ΜΑΤ που λέγεται Ευτύχης. Μέχρι και μπλουζάκι έγινε, που γράφει: «Ευτύχη, σε αγαπάμε». Αλλού βέβαια, «Ευτύχη, θα σε κάνουμε δυστύχη...». *
Πηγή: Ελευθεροτυπία

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Ξεκινάει στο Πάντειο το Διεπιστημονικό Συνέδριο με τίτλο «Οι Εννοιολογήσεις του Κακού»

Το συνέδριο, που διεξάγεται από σήμερα μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου στο Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα ΙΙ, διοργανώνει το Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου
 
Το πλήρες πρόγραμμα έχει ως εξής:

ΠΕΜΠΤΗ 16/12

Προσέλευση συνέδρων

16.30 -17.00 μ.μ. Χαιρετισμοί:

Παναγιώτης Τσίρης, Καθηγητής, Πρύτανης Παντείου
Πανεπιστημίου
Γεράσιμος Μακρής, Αν. Καθηγητής, Πρόεδρος Τμήματος
Κοινωνικής Ανθρωπολογίας

Απογευματινή συνεδρία:
17.00- 20.00 μ.μ.

Πρόεδρος: Γεράσιμος Μακρής

Το άδειασμα του ‘Πλήρους Σύμπαντος’,
Τζίνα Πολίτη
Πολιτική Θεοδικία: Εκκοσμικεύσεις του Κακού, Γιάννης Σταυρακάκης

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

Πρόεδρος: Δήμητρα Γκέφου-Μαδιανού

Τρεις μορφές του Κακού, Θάνος Λίποβατς
Το ‘Κακό’ ως ιδεολογική συνιστώσα του ανατρεπτικού πνεύματος της
σουρεαλιστικής καλλιτεχνικής πρωτοπορίας, Νίκη Λοϊζίδη
Η ακαταμάχητη σαγήνη του μαχητού Κακού: νεοελληνικές αντιλήψεις
και πρακτικές, Νόρα Σκουτέρη-Διδασκάλου

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17/12

Πρωινή συνεδρία: 10.30-14.00 μ.μ.


Πρόεδρος:
Τζίνα Πολίτη
Ιλιαδικός Πόλεμος. Πάθος-εμπάθεια-περιπάθεια-συμπάθεια, Δημήτρης Μαρωνίτης
Η μη οντολογία του Κακού την εποχή της ύστερης αρχαιότητας, Αντιγόνη Σαμέλα
Η συνάντηση με το Κακό, Αντώνης Λιάκος

ΣΥΖΗΤΗΣΗ


ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ


Πρόεδρος: Νίκη Μαρωνίτη
Από το απόλυτο Κακό στο θρησκευτικό σύμβολο: ανθρωπολογικές

προσεγγίσεις στο Νέο Μαρτυρολόγιο, Εύα Καλπουρτζή
Συγγένεια χωρίς ‘ουσία’: το μετα-αφήγημα της μητρότητας, Ειρήνη Τουντασάκη
Η δύναμη του Κακού: από τα λόγια στις πράξεις. Οι Εβραίοι στο

μεσαιωνικό φαντασιακό, Ρίκα Μπενβενίστε

ΣΥΖΗΤΗΣΗ


Απογευματινή συνεδρία: 16.30- 20.30 μ.μ.


Πρόεδρος:
Εύα Καλπουρτζή
Το Κακό ως πρόβλημα της ηθικής φιλοσοφίας,
Στέλιος Βιρβιδάκης
Επαναπροσδιορισμοί του Κακού στον Διαφωτισμό: από τον Σπινόζα
στον Ρουσσώ, Βασιλική Γρηγοροπούλου
Η κοινωνία ως ηθική τάξη: υποκείμενο, νόρμες, ντετερμινισμός,
Κανάκης Λελεδάκης

ΣΥΖΗΤΗΣΗ


ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ


Πρόεδρος:
Ελένη Βαρίκα
Ο πόλεμος ως σχετικό Κακό: ο ρωσικός ευρωκεντρισμός στην αυγή του
20ου αιώνα, Άντα Διάλλα
Το ‘δαιμόνιο του Έλληνος’ και η ‘κακοδαιμονία της Ελλάδος’. Η

συνθηματική ορολογία του 19ου αιώνα, Νίκη Μαρωνίτη
Ο κακοποιός λόγος ως αφετηρία μιας άλλης γραφής, Λίζυ Τσιριμώκου

ΣΥΖΗΤΗΣΗ


ΣΑΒΒΑΤΟ 18/12

Πρωινή συνεδρία: 10.30- 13.30 μ.μ.

Πρόεδρος: Ειρήνη Τουντασάκη
Το πολιτισμικό τραύμα: τα παραδείγματα του Ολοκαυτώματος και του
Εμφυλίου Πολέμου, Νίκος Δεμερτζής
Μάτια κλειστά, στόματα μουγκά. Αφηγήσεις για το Κακό και τον εμφύλιο
στην Αττική: μια ανθρωπολογική προσέγγιση, Δήμητρα Γκέφου-Μαδιανού
Κοινότητες μνήμης: Η λησμονιά ως απόλυτο Κακό, Βασιλική Κράββα

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

Πρόεδρος: Γιώργος Τσιμουρής
Το παίδεμα ως μία μορφή Κακού: Νοηματοδοτήσεις της έμμισθης
οικιακής εργασίας από Ελληνίδες οικιακές εργαζόμενες και εργοδότριες, Πηνελόπη Τοπάλη
Το Κακό στον λόγο του Στέλιου Καζαντζίδη, Λεωνίδας Οικονόμου
Η αμφισημία του Κακού ως ανάπτυξη στον 20ο αιώνα, Ευτυχία Βουτυρά

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Απογευματινή συνεδρία: 18.00- 20.30 μ.μ.

Στρογγυλό τραπέζι: Οι σύγχρονες εννοιολογήσεις του Κακού
Συντονίστρια: Εύα Καλπουρτζή
Συζητούν:
Βαρίκα Ελένη, Δουζίνας Κώστας, Lowy Michael, Μιχαήλ Σάββας, Σεβαστάκης Νικόλας, Τσουκαλάς Κωνσταντίνος





ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΣΥΝΕΔΡΩΝ

Βαρίκα Ελένη, Καθηγήτρια, Paris VIII (Τμήμα Πολιτικών Επιστημών)
Βιρβιδάκης Στέλιος, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΜΙΘΕ)
Βουτυρά Ευτυχία, Αν. Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
(Τμήμα Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών)
Γκέφου-Μαδιανού Δήμητρα, Καθηγήτρια, Πάντειο Πανεπιστήμιο
(Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας)
Γρηγοροπούλου Βασιλική, Δόκτωρ Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών
Δεμερτζής Nίκος, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΜΜΕ)
Διάλλα Άντα, Επίκουρη Καθηγήτρια, ΑΣΚΤ
(Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης)
Σκουτέρη-Διδασκάλου Νόρα, Επίκουρη Καθηγήτρια, ΑΠΘ
(Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας)
Δουζίνας Κώστας, Καθηγητής, University of London (Birkbeck College)
Καλπουρτζή Εύα, Αν. Καθηγήτρια, Πάντειο Πανεπιστήμιο
(Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας)
Κράββα Βασιλική, Επιστημονικός Συνεργάτης, Αλεξάνδρειο Τεχνολογικό-
Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Θεσσαλονίκης
Λιάκος Αντώνης, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αθηνών
(Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας )
Λίποβατς Θάνος, Ομότιμος Καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Λοιζίδη Νίκη, Ομότιμη Καθηγήτρια, ΑΣΚΤ
Lowy Michael, Ομότιμος Διευθυντής Ερευνών, CNRS
(Human & Social Sciences)
Μακρής Γεράσιμος, Αν. Καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο
(Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας)
Μαρωνίτης Δημήτρης, Ομότιμος Καθηγητής, ΑΠΘ
Μαρωνίτη Νίκη, Λέκτορας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
(Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας)
Μιχαήλ Σάββας, Συγγραφέας
Μπενβενίστε Ρίκα, Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (ΙΑΚΑ)
Οικονόμου Λεωνίδας, Επίκουρος Καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο
(Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας)
Πολίτη Τζίνα, Ομότιμη Καθηγήτρια, ΑΠΘ
Σαμέλα Αντιγόνη, Ιστορικός- Ερευνήτρια
Σεβαστάκης Νικόλας, Αν. Καθηγητής, ΑΠΘ
(Τμήμα Πολιτικών Επιστημών)
Σταυρακάκης Γιάννης, Αν. Καθηγητής, ΑΠΘ (Τμήμα Πολιτικών Επιστημών)
Τοπάλη Πηνελόπη, Εντεταλμένη Λέκτορας (407/80), Πανεπιστήμιο Αιγαίου
(Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας)
Τουντασάκη Ειρήνη, Επίκουρη Καθηγήτρια, Πάντειο Πανεπιστήμιο
(Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας)
Τσιμουρής Γιώργος, Επίκουρος Καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο
(Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας)
Τσιριμώκου Λίζυ, Καθηγήτρια, ΑΠΘ (Τμήμα Φιλολογίας)
Τσουκαλάς Κωνσταντίνος, Ομότιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Οργανωτική Επιτροπή:
Βαρίκα Ελένη, Καλπουρτζή Εύα, Μαρωνίτη Νίκη, Πολίτη Τζίνα, Τουντασάκη Ειρήνη

Γραμματειακή Υποστήριξη:

Πετρόχειλος Μιχάλης, Σαμαρά Λία, Χαβελέ Εύη
 

Σάββατο 18 Δεκέμβρη: παγκόσμια μέρα του μετανάστη

Εκδηλώσεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (Συγγρού 136)

ΘΕΛΟΥΜΕ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΟΧΙ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

·ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ:
3 μ.μ.:
Μετανάστευση στην οικονομική κρίση:
Ομιλητές: Απ. Καψάλης (ερευνητής ΙΝΕ-ΓΣΕΕ), Σ. Δρογώσης (μουσικός), Σ. Ζωγραφάκης (επίκουρος καθ. Γεωπονικής), Ανρί Κασόγκο (Action Congo), Θ. Κούρκουλας (Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»)

5.30 μ.μ.:
Οι φασιστικές συμμορίες και η απάντηση του κινήματος
Ομιλητές: MC Yinka (μουσικός), Γ. Αλμπάνης (Δίκτυο Κοιν. Υποστήριξης Προσφύγων & Μεταναστών), Ζ. Μαχμάντ (Αφγανική κοινότητα), Δ. Τρίμης (δημοσιογράφος),  Π. Λίλλης (Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»)

·ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ:

8 μ.μ. «MIRUPAFSΗIM» (προλογίζουν οι σκηνοθέτες Χ. Βούπουρας, Γ. Κόρρας)

· DJ Party μετά τις 10 μ.μ.

με εκθέσεις φωτογραφίας και βιβλίου, βίντεο, μουσική, φαγητό και ποτό

Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών
Κίνηση "ΑΠΕΛΑΣΤΕ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ"

Τεράστιες και οργισμένες απεργιακές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα

Το γύρο του κόσμου κάνουν τα πλάνα από τα μαζικά μπλοκ και τις δυναμικές συγκρούσεις - Αγριότητες και χημικός πόλεμος από την αστυνομία, με τραυματισμούς και συλλήψεις διαδηλωτών - Δείτε φωτογραφίες και ρεπορτάζ από τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων
πηγή: Red Notebook

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 11ΠΜ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΠΙΣΩ ΟΣΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ!
ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ!

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΔΙΗΜΕΡΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ 11-12/12/2010

Το πανελλαδικό διήμερο της ΑΡ.ΕΝ. γίνεται σε μια κρίσιμη εποχή για το δημόσιο πανεπιστήμιο αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία. Γι αυτό η συζήτηση, η ανταλλαγή εμπειριών αλλά και οι αποφάσεις που θα πάρει θα είναι κρίσιμες για την κατεύθυνση που θα πάρει το ίδιο το φοιτητικό κίνημα.
Βρισκόμαστε στην καρδιά μιας δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και μπροστά στη χειρότερη περίοδο για τη χώρα μας μετά τη μεταπολίτευση. Έχουν περάσει μόλις 8 μήνες από τότε που η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με αφορμή το χρέος στήριξε την έλευση του ΔΝΤ στη χώρα. Ένα χρέος που δε δημιουργήσαμε εμείς και καλούμαστε άδικα να πληρώσουμε. Η επιβολή του μηχανισμού στήριξης σε μια σειρά χωρών άλλωστε, εκτίναξε τη φτώχεια και την ανεργία, έριξε την οικονομία σε χρόνια ύφεση και ασφυξία και οδήγησε την κοινωνία στο μεσαίωνα, πυροδοτώντας ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που άλλαξαν ριζικά ένα ήδη χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα. Αυτές οι εξελίξεις δίνουν χώρο στην ακροδεξιά να καλλιεργεί τις επικίνδυνες αντιλήψεις της στη κοινωνία σκορπίζοντας φόβο και συντηρητισμό. Από την άλλη η ανοχή της κυβέρνησης απέναντι στις φασιστικές επιθέσεις αποκαλύπτει και τη ρατσιστική της πολιτική. Μια πολιτική που από τη μια θέλει να ρίξει τις ευθύνες για την φτώχεια και την ανεργία στους πιο αδύναμους και από την άλλη θέλει να καλλιεργήσει κλίμα διάσπασης ανάμεσα στους Έλληνες και Μετανάστες εργαζόμενους.
Το ΔΝΤ ήρθε στην Ελλάδα εγκαθιδρύοντας μια νέα πολιτική και οικονομική κατάσταση, όχι επειδή αυτή ήταν η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, όχι επειδή δεν υπήρχε άλλη λύση, αλλά επειδή εκεί οδήγησαν οι καταστροφικές πολιτικές του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και των εκφραστών του. Επιλογές που πάρθηκαν κόντρα στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Τους τελευταίους μήνες η εφαρμογή του μνημονίου σημαίνει διάλυση των πάντων. Τα σκληρά μέτρα που απαιτούν κυβέρνηση – ΕΕ - ΔΝΤ έχουν οδηγήσει σε τραγικές μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, περικοπές σε όλες τις κοινωνικές δαπάνες που θα οδηγήσουν σε κλείσιμο νοσοκομεία και σχολεία, αύξηση των φόρων σε είδη βασικής ανάγκης, αύξηση της ακρίβειας και της ανεργίας, ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα των δημόσιων οργανισμών. Ο προϋπολογισμός για το 2011, πλήρως εναρμονισμένος σε αυτή τη λογική, συνεχίζει αυτό το έργο. Παράλληλα, τα δώρα προς τους τραπεζίτες και το μεγάλο κεφάλαιο συνεχίζονται. Στην πραγματικότητα αμφισβητούνται βασικά κοινωνικά δικαιώματα όπως το δικαίωμα στην μόρφωση και την εργασία. Το σκηνικό που διαμορφώνεται για τους νέους εργαζόμενους είναι εφιαλτικό. Η γενιά μας καλείται να ζήσει με χειρότερους όρους από τους γονείς μας. Η ανεργία για τους νέους κάτω των 25 ετών βρίσκεται στο 31%, ενώ η ελαστική και ανασφάλιστη εργασία τείνει να γίνει κανόνας. Παράλληλα με όλα αυτά εκτυλίσσεται και μια άγρια επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας. Δεν είναι τυχαία η αύξηση της καταστολής, οι όλο και συχνότερες καταπατήσεις του ασύλου και η τρομοκρατική παρουσία της αστυνομίας κυριολεκτικά σε κάθε γωνία. Στόχος τους η τρομοκράτηση όσων αντιστέκονται.
Στην Ελλάδα του Μνημονίου, η Παιδεία για την Τρόικα και την κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν επιτρέπεται να είναι η εξαίρεση στη σφοδρή επίθεση ενάντια σε δικαιώματα και κατακτήσεις του λαού και της νεολαίας που έχουν εξαπολύσει το τελευταίο 6μηνο. Από το Δημοτικό μέχρι τα ΑΕΙ-ΤΕΙ προωθείται η συνολική μετάλλαξή της. Από το Σεπτέμβριο, η κυβέρνηση άνοιξε το θέμα της «αλλαγής του DNA της παιδείας στην Ελλάδα». Από τότε, μεσολάβησε η κατάθεση του επίσημου κειμένου για την έναρξη διαλόγου στη σύνοδο πρυτάνεων στο Ρέθυμνο, η απόρριψή του από την πλειοψηφία των συγκλήτων των πανεπιστημίων και μια σειρά κινήσεων από την πλευρά κάποιων συλλόγων. Το νομοσχέδιο θα πάει για διαβούλευση στη Βουλή πριν τις γιορτές και η πρόθεση είναι να ψηφιστεί μέσα στο Γενάρη. Τα σχέδια της κυβέρνησης για τη διάλυση του δημόσιου Πανεπιστημίου, δεν έρχονται σε μια τυχαία στιγμή. Κρίση στην παιδεία σημαίνει ότι μια σειρά από ΑΕΙ και ΤΕΙ κλείνουν ή συγχωνεύονται αδυνατώντας να καλύψουν τα λειτουργικά τους έξοδα. Εν τω μεταξύ ενώ όλο και περισσότερες οικογένειες βυθίζονται στην φτώχεια, οι φοιτητές αναγκάζονται να πληρώνουν για ακριβά συγγράμματα και αναλώσιμα, ενώ τα ενοίκια έχουν φτάσει στα ύψη. Ο νέος νομός-πλαίσιο έρχεται σαν ταφόπλακα πάνω στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, παραδίδοντας το δημόσιο πανεπιστήμιο στις ορέξεις των επιχειρήσεων, καθιστώντας το ούτε δωρεάν, ούτε δημόσιο, αλλά ούτε και πανεπιστήμιο.
·    Εξατομίκευση σπουδών: θεσμοθετείται η είσοδος ανά σχολή και όχι ανά τμήμα. Ο κάθε φοιτητής παύει πλέον να παίρνει γνώσεις πάνω σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο σπουδών, αλλά δέχεται αποσπασματικές γνώσεις – πληροφορίες – προσόντα από διαφορετικά προγράμματα σπουδών, χωρίς προκαθορισμένο χρόνο φοίτησης και όλα αυτά στο όνομα της επιλογής, της ευελιξίας, των απεριόριστων δυνατοτήτων κ.ο.κ. Αυτό οδηγεί σε πτυχία πολλών μορφών και σε ένα ατέρμονο κυνήγι πιστωτικών μονάδων. Επέρχεται επομένως η υποβάθμιση και η διάλυση της έννοιας των μαζικών σπουδών και ο πλήρης κατακερματισμός των επαγγελματικών δικαιωμάτων και των συλλογικών μας διεκδικήσεων.
·    Οικονομική αυτοτέλεια: Αυτός είναι ο βασικός πυλώνας των εξαγγελιών και κινείται στην αντίληψη ότι πλέον η πανεπιστημιακή εκπαίδευση δεν μπορεί να αποτελεί κομμάτι του κρατικού προϋπολογισμού. Με την «οικονομική αυτοτέλεια», που θα περιλαμβάνει και τη μισθοδοσία, θα επιβάλουν στα Πανεπιστήμια κανόνες ανώνυμης εταιρείας, για να αναζητούν πόρους από χορηγούς, να πωλούν «υπηρεσίες εκπαίδευσης και έρευνας», να διαφοροποιούν τις αμοιβές των διδασκόντων για να «προσελκύουν υψηλού κύρους εκπαιδευτικούς».
·    Καλλικράτης στην παιδεία: Σε μια λογική περικοπής δαπανών με κάθε τρόπο ο «πανεπιστημιακός Καλλικράτης» υπάγει τη χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων από αρμοδιότητα του κράτους σε αρμοδιότητα των σχηματισμένων περιφερειακών συμβουλίων, με κατεύθυνση την κατάργηση και συγχώνευση τμημάτων και δημιουργία «πρώτης και δεύτερης ποιότητας» σχολών. Απολύσεις διοικητικού και διδακτικού προσωπικού, μείωση του αριθμού των φοιτητών και δημιουργία μιας πρώτης τάξεως πελατείας για τα προσφάτως «νομιμοποιημένα» ιδρύματα (ΚΕΣ, ΚΕΚ, ΙΕΚ).
·    Κατάργηση αυτοδιοίκητου: Η αντικατάσταση της διοίκησης των πανεπιστημίων από το «Συμβούλιο Διοίκησης», αντί της Συγκλήτου και των Γ.Σ. των Τμημάτων, έχει στόχο να ακυρώσει το «εμπόδιο» των συλλογικών οργάνων, αλλά κυρίως την παρουσία και την παρέμβαση των φοιτητών/τριών στις αποφάσεις, για να επιβληθούν ολοκληρωτικά στην εκπαιδευτική και ερευνητική δραστηριότητα των πανεπιστημίων οι κανόνες της αγοράς του κεφαλαίου και οι επιδιώξεις των επιχειρήσεων. Έτσι, μεταλλάσσεται το πανεπιστήμιο σε αυταρχικό εκπαιδευτήριο που θα διοικείται από το Συμβούλιο-μάνατζερ, που θα επιβάλλει αυταρχικούς ρυθμούς και κανόνες στις σπουδές και στις εξετάσεις των φοιτητών, χωρίς περιθώρια ανάπτυξης κριτικής σκέψης και ριζοσπαστικής αμφισβήτησης.
·    Κουπόνι φοιτητή: Μετατοπίζεται το χρηματοδοτικό σχήμα από την διαρκή κρατική χρηματοδότηση στην επιδότηση του κάθε φοιτητή. Αυτό ανοίγει το δρόμο για την επιβολή διδάκτρων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, προωθώντας ένα πανεπιστήμιο που θα εντείνει τους ταξικούς φραγμούς. Μετατρέπεται ο φοιτητής σε πελάτη των ιδρυμάτων Α.Ε. που αγοράζει υπηρεσίες-σπουδές, ενώ όταν «τελειώσει» η πίστωση του κουπονιού θα αναγκαζόμαστε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να συνεχίσουμε τις σπουδές μας.
Στην ουσία, η κυβέρνηση θέλει να «τελειώσει» με την παιδεία σαν δημόσιο αγαθό. Το κράτος ξεμπερδεύει με τη συνταγματική υποχρέωση να χρηματοδοτεί τις σχολές δημιουργώντας έτσι ένα πανεπιστήμιο, το οποίο θα ξεπληρώνει κρατικά χρέη, ενώ παράλληλα μονιμοποιείται και βαθαίνει η αντίληψη της εργασίας -και μάλιστα με τους χειρότερους όρους- ως ευκαιρία αντί για κοινωνικό δικαίωμα. Ο εργαζόμενος με «σύνολο δεξιοτήτων και προσωπικές διαδρομές» αντί για ενιαίο πτυχίο, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν υπεύθυνο για τη δεινή του κατάσταση, αφού δεν πάλεψε περισσότερο, δεν μάζεψε αρκετά ECTS κ.ο.κ. Η Διαμαντοπούλου και οι σύμμαχοί της θέλουν ένα πανεπιστήμιο «εργοστάσιο παραγωγής» των αυριανών ευέλικτα εργαζομένων. Ένα πανεπιστήμιο περισσότερο κερδοφόρο για την αγορά, που θα προάγει τη γνώση με όρους οικονομικής ανταποδοτικότητας και όχι κοινωνικής χρησιμότητας. Θέλουν ένα πανεπιστήμιο που να αποπληρώνει χρέη.

Ταυτόχρονα ένα ακόμα κέρδος γι’ αυτούς θα είναι η δημιουργία ενός αυταρχικού και αποστειρωμένου πανεπιστημίου χωρίς ελευθερίες και δικαιώματα. Η επίθεση στο άσυλο είναι επίθεση ενάντια στην κοινωνία. Η κυβέρνηση θέλει να ξεμπερδεύει με το πανεπιστήμιο ως χώρο ανάπτυξης κοινωνικών αγώνων, ριζοσπαστικοποίησης και αμφισβήτησης.
Η επίθεση στην εργασιακή προοπτική των νέων εντείνεται ακόμη περισσότερο με το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης, διάταξη η οποία θεωρεί τους νέους εργαζόμενους ως μια ειδική κατηγορία που με ηλικιακά, και μόνο, κριτήρια θα πρέπει να πληρώνεται λιγότερο από το υπόλοιπο σώμα των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι θεσμοθετείται τριετής μαθητεία για νέους άνεργους με απολαβές γύρω στα 350-400 ευρώ, αλλά και δημιουργία "Συμβολαίου Πρώτης Απασχόλησης" που θα αφορά τις νέες προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα οι οποίες θα αμείβονται με 550 ευρώ, έναντι των 740 ευρώ που ορίζει η τελευταία σύμβαση. Επί της ουσίας, μιλάμε για μια άνευ όρων παράδοση της νεολαίας στις ορέξεις της εργοδοσίας που με τη σειρά της σημαίνει ότι η δική μας γενιά θα είναι αυτή που θα επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος για την έξοδο της χώρας από την κρίση προσφέροντας φτηνή κι ελαστική εργασία προκειμένου να συντηρηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου.
Απέναντι σε αυτή τη μεγάλη επίθεση μπορεί να υπάρξει απάντηση. Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης και του μνημονίου. Το φοιτητικό κίνημα σε συμπόρευση με το εργατικό  χρειάζεται με ξεκάθαρο τρόπο να προβάλει τα αιτήματα του: Παλεύουμε για τη μη κατάθεση του νόμου-πλαίσιο Διαμαντοπούλου, για την ακύρωση του μνημονίου, για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της και για να φύγει το ΔΝΤ. Διεκδικούμε να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση τους και να μην φορτωθεί το βάρος του χρέους στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας. Για όλα τα παραπάνω, είναι αναγκαίο όσο ποτέ η συγκρότηση ενός μεγαλειώδους φοιτητικού κινήματος, αντίστοιχου και μεγαλύτερης κλίμακας από του 2006-2007, το οποίο θα πυροδοτήσει μεγαλύτερους κοινωνικούς αγώνες, θα βάλει φρένο στην επιχειρούμενη διάλυση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και θα ανοίξει μια κεντρική αντιπαράθεση απέναντι στην τρόικα και την κυβέρνηση. Για να αποτελέσει τις απαρχές μιας μαζικής εισβολής στο προσκήνιο  της νεολαίας που συμπιέζεται, απορρίπτεται, αποτελεί καύσιμη ύλη στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Για να θέσει τις απαρχές ενός κοινωνικού μετώπου και μιας λαϊκής εξέγερσης που θα διεκδικήσει έναν άλλο δρόμο. Να διδαχτούμε από τα παραδείγματα των ευρωπαϊκών φοιτητικών κινημάτων της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιρλανδίας, την αποφασιστικότητά τους και τις δυναμικές μορφές πάλης που υιοθέτησαν. Να ξαναζωντανέψουμε τις ελπίδες που αναδύθηκαν μέσα από την εξέγερση του Δεκέμβρη. Ελπίδες που εκφράστηκαν μαζικά τόσο στα μεγαλειώδη συλλαλητήρια της 5ης Μάη όσο και στις διαδηλώσεις της 17ης Νοέμβρη. Ελπίδες που πρέπει να εκφραστούν και στη Γενική Απεργία στις 15 Δεκέμβρη.
Ωστόσο η απάντηση που έρχεται από τα πανεπιστήμια απέναντι στα μέτρα είναι κατώτερη των περιστάσεων. Παρά τη φανερή αγανάκτηση του κόσμου απέναντι στη πολιτική του μνημονίου, μια μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών δεν συμμετέχει σε συλλογικές διαδικασίες όπως οι συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων ή οι καταλήψεις. Τη μεγαλύτερη ευθύνη γι αυτό έχουν φυσικά οι παρατάξεις της ΠΑΣΠ-ΔΑΠ που συστηματικά σαμποτάρουν αυτές τις διαδικασίες, προσπαθώντας να εμποδίσουν την έκφραση της κοινωνικής απογοήτευσης και οργής. Μερίδιο ευθύνης φέρνει όμως και μεγάλο κομμάτι της φοιτητικής αριστεράς. Η ΠΚΣ-ΜΑΣ δείχνει να επιλέγει τον δρόμο του απομονωτισμού και της περιχαράκωσης, δείχνοντας πως αδιαφορεί για τη συγκρότηση του κινήματος και ενδιαφέρεται μόνο για την αναπαραγωγή του κομματικού της μηχανισμού. Η ΕΑΑΚ παρουσιάζει έναν αποσπασματικό σχεδιασμό, χρησιμοποιώντας εργαλεία του παρελθόντος αρνούμενη να αντιστοιχηθεί με τα αυξημένα καθήκοντα του σήμερα. Παράλληλα αντιλαμβανόμαστε ως ΑΡ.ΕΝ. την ανάγκη της ενότητας στη δράση όλων των αριστερών δυνάμεων και καλούμε σταθερά σε αυτή. Επομένως, η αριστερά στα πανεπιστήμια χρειάζεται να πάρει άμεσα πρωτοβουλίες από τα κάτω που θα αλλάξουν τα πράγματα. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να χαράξει έναν πολιτικό προσανατολισμό που θα το καθιστά ικανό να δώσει απαντήσεις. Να ορίσει τον εχθρό του, την κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ και να στοχεύσει προς αυτόν τα πυρά του. Να παλέψει για την οικοδόμηση του δικού μας στρατοπέδου συγκροτώντας ένα συνεχές κίνημα εντός των σχολών και της νεολαίας. Να προσδιορίσει τη θέση ως οργανικό κομμάτι και πυροδοτητή ενός ευρύτερου κοινωνικού ανατρεπτικού σχεδίου.
Η Αριστερή Ενότητα δεν πρέπει να ξεχνάει πως είναι η δύναμη που κινείται μέσα στις σχολές με τα μάτια στραμμένα στην κοινωνία. Η Αριστερή Ενότητα χρειάζεται να δουλέψει στην κατεύθυνση του να παρθούν πρωτοβουλίες που θα κινητοποιήσουν, θα συσπειρώσουν και θα ξαναζωντανέψουν τους φοιτητικούς συλλόγους και τις διαδικασίες τους, συγκροτώντας ένα ζωντανό ηγεμονικό ρεύμα, που θα αντιπαλεύει τη μνημονιακή πολιτική.
Παίρνοντας υπόψη το γεγονός ότι μέχρι στιγμής δεν έχει αναπτυχθεί ένα μαζικό κίνημα ενάντια στο νόμο πλαίσιο, ενάντια στην κυβέρνηση και τα μέτρα, χρειάζεται να ανασυγκροτήσουμε το Φ.Κ. και να δυναμώσουμε τις συλλογικές διαδικασίες. Να επανοηματοδοτήσουμε και να μαζικοποιήσουμε τις συνελεύσεις και να κάνουμε πιο αποτελεσματικές τις Συντονιστικές Επιτροπές Κατάληψης και τις Επιτροπές Υλοποίησης Πλαισίου. Να πάρουμε πρωτοβουλίες, προωθητικές και όχι αντιπαραθετικές για τις Γ.Σ., που θα συσπειρώνουν και θα δίνουν χώρο και λόγο σε κάθε φοιτητή-τρια, εργαζόμενο του πανεπιστημίου, καθηγητή που θέλει να οργανώνει καθημερινά τη μάχη στις σχολές. Έτσι θα εμπνεύσουν τους φοιτητές που δεν καλύπτονται από το υπάρχον σκηνικό και που θέλουν να αλλάξουν τόσο τη φοιτητική τους καθημερινότητα όσο και την κοινωνία. Για να μπορέσει η Αριστερή Ενότητα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αποδεικνύοντας κάθε στιγμή πως πραγματικά είναι το πιο ενωτικό και ελπιδοφόρο εγχείρημα μέσα στα πανεπιστήμια, χρειάζεται να τολμάει, να παίρνει πρωτοβουλίες και να μην περιμένει απλά σαν θεατής τις εξελίξεις.
Απέναντι σε εχθρούς που φαίνονται μεγάλοι, πρέπει να συγκροτήσουμε ένα πλατύ, διαρκές, πανεκπαιδευτικό, αντικυβερνητικό, αντιμνημονιακό μπλοκ αγώνα. Σε ένα κενό πρωτοβουλιών και πολιτικών απαντήσεων η Αριστερή Ενότητα μπορεί να κάνει τη διαφορά. Να αξιοποιήσουμε την εμπειρία του νικηφόρου κινήματος απέναντι στην αναθεώρηση του άρθρου 16, προωθώντας την πολιτική ανασυγκρότηση του φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος. Να δουλέψουμε για μια μεγάλη κοινωνική έκρηξη που θα απελευθερώσει δυνάμεις και θα δημιουργήσει ρήγματα στις κυρίαρχες επιλογές του κεφαλαίου. Επίσης, αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη ενός αποτελεσματικού Φ.Κ. Κάτι τέτοιο εξασφαλίζεται και με τον εκδημοκρατισμό του Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων, μέσω της συγκρότησης δομών που διασφαλίζουν τη συμμετοχή των συλλόγων, τόσο στη διαδικασία, όσο και στη λήψη αποφάσεων. Σκιαγραφώντας κομμάτια του άλλου δρόμου να ξαναδώσουμε ελπίδα σε μια κοινωνία που της έχουν κλέψει κάθε συλλογικό όραμα και προοπτική. Να πάρουμε πρωτοβουλίες από τα κάτω συνδεόμενες με την κοινωνία, ώστε το φοιτητικό κίνημα να κερδίσει την συμπαράστασή της. Να τολμήσουμε να αλλάξουμε, να τολμήσουμε να απαντήσουμε θετικά στο κάλεσμα της ιστορίας, να τολμήσουμε να γίνουμε η γενιά που αρνούμενη την πραγματικότητα του μνημονίου θα αλλάξει ριζικά την πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.

"Όταν τα ΜΑΤ χτυπούν στο κεφάλι τους διαδηλωτές, ουσιαστικά έχουν σκοπό να δολοφονήσουν"

http://stokokkino.gr/fakeloi/eipan-kai-mas-ekane-entyposi/otan-ta-mat-chtypoyn-sto-kefali-toys-diadilotes-oysiastika-echoyn-skopo-na-dolofonisoyn/view

Η Όλγα Κοσμοπούλου , μέλος της εκτελεστικής γραμματείας των νοσοκομειακών γιατρών μιλά στο ραδιοφωνο για τους σοβαρότατους τραυματισμούς που προκάλεσαν σε διαδηλωτές οι αστυνομικές δυνάμεις..
Φοιτητές και καθηγητές του King΄s College μιλούν για τις κινητοποιήσεις που αναστάτωσαν ολόκληρη τη Βρετανία και έκαναν το γύρο του κόσμου. Να σημειωθεί πως το εν λόγω πανεπιστήμιο ειδικεύεται στις ανθρωπιστικές επιστήμες.. Σας θυμίζει κατι....?

H Marta Harnecker και ο Michael Libowitz στο blog μας!

στο youtube και τα υπολοιπα μερη της ομιλίας, πραγματικα χρήσιμη και ενδιαφερουσα..

O Μάικλ Λίμποβιτς κατάγεται από τον Καναδά. Είναι μαρξιστής οικονομολόγος, ομότιμος Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Σάιμον Φρέιζερ. Διευθύνει το πρόγραμμα  «Πρακτικές Μετασχηματισμού και Ανθρώπινη Ανάπτυξη» στο Ερευνητικό Κέντρο Μιράντα στο Καράκας και είναι σύμβουλος της κυβέρνησης της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας.
Συγγραφέας του Οικοδομήστε τον τώρα!: Λόγος για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα (The Monthly Review Imprint, Αθήνα, 2009), καθώς και των Beyond Capital: Marx΄s Political Economy of the Working Class (Βραβείο Ισαάκ Ντόιτσερ, 2004) και The Socialist Alternative: Real Human Development.
Η Μάρτα Χάρνεκερ κατάγεται από τη Χιλή. Είναι κοινωνιολόγος, συγγραφέας, δημοσιογράφος και μία από τις εξέχουσες ερευνήτριες της διαδικασίας κοινωνικού μετασχηματισμού της Λατινικής Αμερικής, από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές της περιοχής.
Μαθήτρια του Λουί Αλτουσέρ στις αρχές της δεκαετίας του ’60, έχει μεταφράσει έργα του στα ισπανικά. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, από τις εκδόσεις Παπαζήση, το βιβλίο της Βασικές Έννοιες του Ιστορικού Υλισμού (πρώτη έκδοση το 1969),  που αποτελεί μέχρι σήμερα θεμελιώδη θεωρητική αναφορά για όσους ενδιαφέρονται για μια εισαγωγή στις έννοιες της μαρξιστικής θεωρίας.
Το 1973 εξορίστηκε από τη Χούντα του Πινοσέτ, η οποία ανέτρεψε τη δημοκρατική κυβέρνηση του μαρξιστή προέδρου της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλλιέντε. Μετέβη στην Κούβα, όπου ανέλαβε τη διεύθυνση του Ινστιτούτου Για τη Λαϊκή Μνήμη της Λατινικής Αμερικής, ενός οργανισμού προσανατολισμένου στην έρευνα των λαϊκών κινημάτων της ευρύτερης περιοχής.
Από τη δεκαετία του ’80,  έχει αφιερώσει μέρος της δουλειάς της στη συγκέντρωση μαρτυριών επαναστατών. Το βιβλίο της Haciendo camino al andar, όπου παρατίθενται ποικίλες εμπειρίες λαϊκής συμμετοχής στις τοπικές κυβερνήσεις χωρών της Λατινικής Αμερικής (Βραζιλία, Βενεζουέλα και Ουρουγουάη), κέρδισε το 2006 το Εθνικό Βραβείο Βιβλίων της Βενεζουέλας.
Σήμερα ζει στο Καράκας της Βενεζουέλας. Ως μέλος του Ερευνητικού Κέντρου Μιράντα, είναι σύμβουλος της κυβέρνησης της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας.  Έχει γράψει πάνω από 80 βιβλία. Ανάμεσα στις τελευταίες δημοσιεύσεις της είναι το Ούγκο Τσάβες: Ένας άνθρωπος, ένας λαός (2002).
Στα ελληνικά έχει εκδοθεί και το βιβλίο της Πραγματοποιώντας το αδύνατο. Η Αριστερά στο κατώφλι του 21ου αιώνα (Πρόλογος-μετάφραση: Δημήτρης Κουφοντίνας, Εκδόσεις Οδυσσέας 2007).

Συναντήσαμε την Μάρτα Χάρνεκερ και τον Μάικλ Λίμποβιτς την ημέρα της άφιξής τους στην Αθήνα. Παρά το φορτωμένο τους πρόγραμμα, ανταποκρίθηκαν ευγενικά στο αίτημά μας για μια συνέντευξη. Τους συναντήσαμε, λοιπόν, στα γραφεία του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς, του οποίου είναι φέτος, ως γνωστόν, επίτιμοι προσκεκλημένοι. Στη θερμή, οπλύωρη συζήτηση που είχαμε μαζί τους, πήραν μέρος μέλη της Διοίκησης του Ινστιτούτου, πανεπιστημιακοί και φοιτητές. Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης θα γέμιζε αρκετές σελίδες, χρειάστηκε λοιπόν να περιοριστούμε στα κύρια σημεία. Η συνέντευξη θα δημοσιευτεί σε δύο μέρη.

Σημειωτέον ότι
στις 13 και 14 Δεκεμβρίου, οι Μάρτα Χάρνεκερ και Μάικλ Λίμποβιτς θα δώσουν στη Θεσσαλονίκη δύο ακόμα διαλέξεις, που συνδιοργανώνουν το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς και το Δίκτυο Transform!

Η επίσκεψή σας στην Ελλάδα συμπίπτει με την άφιξη στην Αθήνα του επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρως-Καν. Η παρουσία του ΔΝΤ στην Ευρώπη δείχνει ότι αυτή η τελευταία δεν έχει μάθει τίποτα από τη Λατινική Αμερική. Αντιθέτως, φαίνεται ότι τα ευρωπαϊκά κράτη είναι αποφασισμένα να επιβάλουν ένα σχέδιο εκκαθάρισης - για μη ανταγωνιστικά κεφάλαια, «περιττούς» ανθρώπους,  ακόμα και για την ίδια τη δημοκρατία- προκειμένου να σώσουν τις τράπεζες. Αυτό το σχέδιο απέτυχε στη Λατινική Αμερική, αλλά με βίαιο τρόπο. Μπορείτε να εκτιμήσετε τι θα συμβεί στην Ευρώπη; Θα ήταν δυνατόν μια πιθανή διάλυση της ζώνης του ευρώ, ή ακόμα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να οδηγήσει σε έναν γενικευμένο πόλεμο όλων εναντίον όλων;

Μάικλ Λίμποβιτς: Το ΔΝΤ είναι ένα είδος αστυνόμου του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου: αστυνομεύει και τιμωρεί κάθε χώρα που «παρεκτρέπεται» από την «ορθή» δημοσιονομική συμπεριφορά. Στη Λατινική Αμερική λοιπόν, όντως, οι κινητοποιήσεις εναντίον του υπήρξαν πολύ ισχυρές και βοήθησαν στην ανάδυση ενός νέου κινήματος της Αριστεράς.
Υπάρχει ένα ερώτημα: γιατί το ΔΝΤ έρχεται στην Ελλάδα, και δεν πηγαίνει στην Ουάσινγκτον, αφού και οι ΗΠΑ απέτυχαν να ακολουθήσουν τους κανόνες που θέτει; Το γεγονός ότι το σχέδιο «διάσωσης» δεν εφαρμόζεται στις ΗΠΑ ή την Κεντρική Ευρώπη, αλλά έχει σχεδιαστεί για τις περιφερειακές χώρες της Ευρώπης δείχνει ότι, από οικονομικής άποψης, δεν είναι ένας οργανισμός αντικειμενικός, αλλά ένα εργαλείο του ιμπεριαλισμού.
Από αυτή λοιπόν την άποψη, η σύμπτωση της δικής μας άφιξης στην Αθήνα με αυτή του κ. Στρως-Καν είναι απολύτως τυχαία.
Σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο κατάρρευσης της ευρωζώνης, δεν μπορώ να σκεφτώ ποια θα ήταν η διάδοχη κατάσταση. Αυτό που σήμερα μου φαίνεται αναγκαίο είναι να αγωνιστούμε ενάντια στις νεοφιλελεύθερες λύσεις του ΔΝΤ, που αναγκάζουν τους εργαζόμενους να πληρώσουν για τα λάθη των καπιταλιστών. Οι τράπεζες έχουν ήδη αποζημιωθεί και προσωπικά δεν αγωνιώ για τη διάσωσή τους, ιδιαίτερα αν η διάσωση των τραπεζών σημαίνει περικοπές στο δημόσιο τομέα και ιδιωτικοποιήσεις.
Δεν ξέρω αν πιθανή κατάρρευση της ευρωζώνης οδηγήσει σε πόλεμο όλων εναντίον όλων. Αν προκριθούν ως λύσεις οι εθνικές λύσεις, τότε ναι, οι εργάτες της Ελλάδας θα στραφούν εναντίον των εργατών της Πορτογαλίας και αυτοί εναντίον των εργατών της Ισπανίας. Αν όμως προκριθεί ως λύση ο αγώνας των εργαζομένων ενάντια στο κεφάλαιο, αυτό δεν θα είναι πόλεμος «όλων εναντίον όλων», αλλά πόλεμος όλων εναντίον ενός: του κεφαλαίου.




Η πολιτική συζήτηση στο εσωτερικό της Αριστεράς αναφορικά με την κρίση περιστρέφεται γύρω από το παλιό ερώτημα σχετικά με την προοπτική του «σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα». Έχει νόημα η εν λόγω συζήτηση στην περίπτωση της Λατινικής Αμερικής, όπου ο λαϊκισμός και το εθνικό ζήτημα συνήθως τίθενται με διαφορετικό τρόπο απ’ό,τι στην Ευρώπη;


Μάρτα Χάρνεκερ: Ο σοσιαλισμός είναι για μένα ένας ορίζοντας, μια κατεύθυνση όπου βαδίζουμε. Είναι κάτι σαν αστέρι που φωτίζει το δρόμο. Αυτό λοιπόν που μπορούμε να κάνουμε στη Λατινική Αμερική και σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι να ξεκινήσουμε τη διαδρομή. Δε θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά, αν δεν μπορέσουμε να ενοποιήσουμε τις χώρες με κάποιους τρόπους. Ο Τσάβες υπήρξε το πιο σημαντικό όχημα γι’ αυτή την ενοποίηση, μια ενοποίηση που στηρίζεται στην αλληλεγγύη και είναι διαφορετική από αυτήν που επιδιώκουν οι ΗΠΑ για να μας εκμεταλλεύονται.  
Υπάρχουν, λοιπόν, τα παραδείγματα της Κούβας και της Βενεζουέλας για το πώς δύο χώρες μπορούν να ενοποιηθούν και να αξιοποιήσουν από κοινού τις δυνατότητές τους. Από τη μια η Κούβα, με τη γνώση που οι άνθρωποι έχουν πάρει από το Πανεπιστήμιο, κι από την άλλη η Βενεζουέλα, με το πετρέλαιο: έρχονται γιατροί, πηγαίνει πετρέλαιο. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι δεν μπορούμε μόνοι. Μπορούμε όμως να κάνουμε τα πρώτα βήματα. Και βλέπουμε πόσο σημαντικό είναι αυτό μέσα στην κρίση, όπου χώρες σαν τη Βολιβία, το Εκουαδόρ και τη Βενεζουέλα προστατεύουν με μέτρα τους φτωχούς και αυτοί δεν υφίστανται τις ακραίες συνέπειες της κρίσης.

Μάικλ Λίμποβιτς: Προσωπικά έχω μεγάλες δυσκολίες με το σύνθημα «δεν μπορούμε να χτίσουμε το σοσιαλισμό σε μία χώρα». Νομίζω ότι αυτοί που το χρησιμοποιούν, αντιλαμβάνονται το σοσιαλισμό ως στάδιο. Ο σοσιαλισμός, όμως, είναι μια διαδικασία. Αν ανατρέξουμε στον Μαρξ, θα δούμε εκεί ότι η εργατική τάξη πρέπει να πολεμά τον καπιταλισμό στη χώρα της. Αυτή, λοιπόν, είναι η αφετηρία.

Αναφερθήκαμε προηγουμένως, εν τη ρύμη του λόγου, στις συνέπειες της κρίσης στη Λατινική Αμερική. Με ποιο τρόπο επηρεάζει η οικονομική κρίση τις χώρες που ανήκουν στην ALBA; Με ποιο τρόπο η ALBA προστατεύει τις κοινωνίες αυτές από την παγκόσμια κρίση;

Μάικλ Λίμποβιτς: Δεν το κάνει ακόμα. Βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μιας διαδικασίας. Αυτό που κάνει η ALBA είναι να απομακρύνεται από ένα μοντέλο περιφερειακής ολοκλήρωσης με επίκεντρο τις εμπορικές συναλλαγές και το ελέυθερο εμπόριο και, αντ’ αυτού, να προωθεί μια ενοποίηση που στηρίζεται στην αλληλεγγύη. Λαμβάνονται μέτρα για να συνδυάζονται οι ανάγκες με τις δυνατότητες. Υπάρχουν ασφαλώς περιορισμοί. Ωστόσο η διαδικασία της ALBA έχει ήδη καταγράψει κάποια πολύ σημαντικά επιτεύγματα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν, και που έρχονται στη Βενεζουέλα, χειρουργούνται από Κουβανούς γιατρούς και ανακτούν την όρασή τους. Αυτό δεν είναι εμπορική συναλλαγή. Είναι όμως κάτι συναρπαστικό για τους ανθρώπους αυτούς και είναι συναρπαστικό και για εμάς να το βλέπουμε να συμβαίνει.
Είπα ότι υπάρχουν περιορισμοί: αυτό όντως συμβαίνει με κάθε συναλλαγή, οπουδήποτε υπάρχουν σύνορα. Ένα σημαντικό βήμα στην προσπάθειά μας θα είναι η θέσπιση ενός νομίσματος. Το νόμισμα αυτό, που θα αποτελέσει σημαντική παράμετρο του σχεδίου μας, θα λέγεται sucre και θα κυκλοφορεί στις χώρες της ALBA.
Μια δευκρίνιση: Όταν μιλάμε για ενοποίηση στη Λατινική Αμερική, αναφερόμαστε στην πραγματικόητα σε δύο σχέδια ,ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Το ένα είναι αυτό της εμπορικής ενοποίησης, που υλοποιείται από τη ζώνη MERCOSUR (σ.σ.: Mercado Común del Sur – Κοινή Αγορά του Νότου, που συγκροτούν η Βραζιλία, η Αργεντινή, η Ουρουγουάη και η Παραγουάη ) και κυριαρχείται από το βραζιλιάνικο κεφάλαιο. Η Βενεζουέλα ανήκει και στα δύο και μένει να δούμε πώς θα μπορέσει να ελιχθεί ανάμεσά τους, χωρίς να αποκλείσει το βραζιλιάνικο κεφάλαιο, κάτι που θα αντίκειτο στους κανόνες της MERCOSUR. Πρέπει να κάνουν πολιτική μέσα σε αυτή την αντίφαση.

Η πολιτική κατάσταση στη Λατινική Αμερική καθορίζεται από τον κυρίαρχο ρόλο των ΗΠΑ, μολονότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν πια να συμπεριφέρονται ως αυτοκρατορία. Έχετε επαφές με την αμερικανική Αριστερά, εκτός από τη σχέση με το Znet; Οι αναφορές στην κατάσταση της Αριστεράς στις ΗΠΑ, τα αμερικανικά κοινωνικά κινήματα και τα συνδικάτα είναι συνήθως πολύ σπάνιες...

Μάικλ Λίμποβιτς: Έχω επαφές κυρίως με την καναδική Αριστερά. Όσον αφορά το Znet, δεν εμπλέκεται άμεσα με την πολιτική, είναι περισσότερο μια ενημερωτική ιστοσελίδα. Το πιο ενδιαφέρον εγχείρημα στις ΗΠΑ ήταν το Κοινωνικό Φόρουμ. Η περσινή διοργάνωση στην Ατλάντα έφερε κοντά πολλούς ακτιβιστές, ενώ το ίδιο συνέβη με τη διοργάνωση του Ιουνίου στο Ντητρόιτ. Έχω επίσης υπ΄όψη μου κάποια σεμινάρια που γίνονται στο Σαν Φρανσίσκο -τυχαίνει να χρησιμοποιούν κάποια βιβλία μου για τους σκοπούς της εκπαίδευσης. Στον Καναδά υπάρχει το Socialist Project, το οποίο όμως περιορίζεται στο Οντάριο και αυτή τη στιγμή προσπαθούμε να ανοίξουμε και άλλα κέντρα σε διάφορες πόλεις. |22:00|

Υποστηρίζετε τη διαδικασία της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας και την ηγεσία του Προέδρου Τσάβες. Ποια επιτεύγματα, ποιους κινδύνους και ποιους ανεκπλήρωτους στόχους θα περιελάμβανε ένας απολογισμός από τη μέχρι σήμερα πορεία της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας;

Μάρτα Χάρνεκερ: O Τσάβες ξαναέθεσε στην Αριστερά το ζήτημα του σοσιαλισμού ως στόχου. Λέγεται ότι κάποια στιγμή του είπε ο Φιντέλ: «Αυτό που πας να κάνεις είναι δύσκολο, ο σοσιαλισμός έχει συνδεθεί με την εμπειρία του 20ου αιώνα, που έπειτα από τόση κριτική που έχει υποστεί, δεν είναι υπερασπίσιμος». Ο Τσάβες, όμως, προσπαθεί να ασκήσει ένα είδος παιδαγωγικής του σοσιαλισμού και να δώσει περιεχόμενο στον όρο ξεκινώντας από τις εμπειρίες, τα βιώματα των ανθρώπων. Σήμερα, λοιπόν, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι περισσότεροι από το 50% του πληθυσμού είναι υπέρ του σοσιαλισμού. Αυτό συμβαίνει συνολικά στη Λατινική Αμερική, αν και ίσως όχι στον ίδιο βαθμό. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον σοσιαλισμό σαν κάτι διαφορετικό από την πρακτική του παρελθόντος. Δεν θέλουμε να επαναλάβουμε τα παλιά λάθη και για να μη συμβεί αυτό, το πιο σημαντικό είναι να διασφαλίσουμε τη λαϊκή συμμετοχή, τον πρωταγωνιστικό ρόλο του λαού: ο σοσιαλισμός να οικοδομηθεί από το λαό. Αυτός είναι ο πυρήνας αυτού του νέου σοσιαλισμού.
Η συμμετοχή, ωστόσο, δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να επιβάλει από τα πάνω. Να πει, δηλαδή «λοιπόν, εσύ πρέπει να συμμετάσχεις για να είσαι σοσιαλιστής». Πρέπει να δημιουργείς τους χώρους ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να συμμετάσχουν. Αν έχει ένα επιπλέον προσόν ο Τσάβες, αυτό είναι η δυνατότητά του να επινοεί χώρους μέσα στις κοινότητες όπου οι άνθρωποι να μπορούν να σχεδιάζουν και να αποφασίζουν, τους παρέχει χρήματα για να τα κατανείμουν στα έργα που έχουν θέσει σε προτεραιότητα.  Η διαδικασία αυτή έχει δημιουργήσει ένα επαναστατικό υποκείμενο που διευρύνεται και έχει αυτοπεποίθηση. Ο Τσάβες, λοιπόν, αντιλαμβάνεται ότι δεν θα μπορέσει να αλλάξει το συσχετισμό δύναμης αν δεν στηριχτεί στις δυνάμεις αυτών των ανθρώπων και αν αυτοί δεν οργανωθούν. Αυτό βεβαίως είναι μια καινούρια εμπειρία σε σχέση με το σοσιαλισμό του 20ου αιώνα.
Μια ακόμα διαφορά: ο Τσάβες καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει την επανάστασή μας μόνος του. Γι΄ αυτό και φροντίζει να δημιουργεί σε διεθνές επίπεδο εκείνες τις δυνάμεις για το εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την ηγεμονική επιρροή των ΗΠΑ. Η διεθνής συγκυρία εντός της οποίας ο Τσάβες ξεκίνησε την πορεία του το 1998, σήμερα είναι εντελώς διαφορετική. Όχι μόνο σε ό,τι αφορά τη Λατινική Αμερική, όπου η ενοποίηση έχει προχωρήσει αρκετά, αλλά επίσης και τις ασιατικές και αφρικανικές χώρες. Εκεί ο Τσάβες αναγνωρίζεται ως ηγέτης που εκπροσωπεί την αλληλεγγύη.

Μάικλ Λίμποβιτς: (γελώντας) Πες όμως και τα αρνητικά...

Μάρτα Χάρνεκερ: Η μεγάλη πρόκληση, όχι μόνο για τον Τσάβες αλλά και για τις άλλες κυβερνήσεις, είναι ο κρατικός μηχανισμός, οι συνήθειες και οι νοοτροπίες που του έχουν κληροδοτηθεί. Ο Τσάβες έχει πολλές καλές ιδέες και παίρνει πρωτοβουλίες: να οργανωθούν επιτροπές για την ασφάλεια, επιτροπές για την καταπολέμηση της ακρίβειας κ.ο.κ. Πρόκειται για πρωτοβουλίες που θα έπρεπε να παίρνονται από τα κάτω, από τις κοινότητες. Ο Τσάβες παίρνει, λοιπόν, μια πρωτοβουλία και οι άνθρωποι της διοίκησης κατεβαίνουν στις κοινότητες και λένε «κάντε αυτό» και «πρέπει να κάνετε εκείνο». Υπάρχει, έτσι, μια αντίθεση ανάμεσα στους ανθρώπους του κρατικού μηχανισμού και τις κοινότητες που πρέπει να επιλυθεί. Αυτό είναι ένα από τα αρνητικά σημεία.
Ένα άλλο, κι εδώ έγκειται κυρίως η δική μου κριτική, είναι ότι θα πρέπει να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό με όλους όσοι θέλουν να φτιάξουν μια ανθρώπινη και αλληλέγγυα κοινωνία. Θα πρέπει να ενθαρρύνουμε τον πλουραλισμό, την πολυμορφία. Είναι αλήθεια ότι η αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα είναι άθλια. Όμως είναι επίσης αλήθεια αυτό που λέει ο Φιντέλι, ότι δεν είναι δυνατό 4 εκατομμύρια άνθρωποι να είναι φασίστες. Αυτοί που δεν ψήφισαν τον Τσάβες, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από αυτούς, δεν είναι φασίστες. Πρέπει να τους κερδίσουμε αυτούς και συχνά ο τρόπος που το συζητά ο Τσάβες δεν βοηθάει. Είμαστε, όμως, σύμφωνοι με τις ιδέες του. Είναι ένας άνθρωπος που σκέφτεται διαρκώς και που οι ιδέες του πάνε τα πράγματα μπροστά.

Μάικλ Λίμποβιτς: Οι άνθρωποι νιώθουν ότι ανάμεσα σε αυτούς και τον Τσάβες υπάρχει ένας δεσμός. Νιώθουν όμως ότι στο ενδιάμεσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να εμπιστευτούν. Υπάρχει μια γραφειοκρατική αλυσίδα, τόσο μέσα στο κράτος όσο και μέσα στο κόμμα, που απαρτίζεται από ανθρώπους που δεν υλοποιούν το σχέδιο του Τσάβες. Ακόμα και εντός της ηγεσίας του κόμματος, υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τα πάντα για να αποτρέψουν κάθε συζήτηση προερχόμενη από τα κάτω, κάθε κριτική που έρχεται από τη βάση του κόμματος και τα κοινωνικά κινήματα και η οποία αφορά την κατεύθυνση του κόμματος. Υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που διατύπωσαν την επιθυμία τους για περισσότερη δημοκρατία μέσα στο κόμμα και η απάντηση που πήραν ήταν «ό,τι πει ο Τσάβες». Είναι χαρακτηριστικό το συνέδριο του κόμματος, του PSUV (σ.σ.: Partido Socialista Unido de Venezuela), τον περασμένο Νοέμβριο. Ήταν ένα πολύ σύντομο συνέδριο, στο οποίο επρόκειτο να διαμορφωθεί το καταστατικό και το πρόγραμμα του κόμματος. Ε, λοιπόν, αυτά δεν τα είδε κανείς. Δεν προηγήθηκε καμιά σοβαρή συζήτηση. Έρχεται έτσι ο Τσάβες στην πρώτη συνάντηση και αναρωτιέται: «Μα γιατί το κάνουμε όλο αυτό μέσα σε τρεις μέρες; Θα μπορούσε να γίνει μεταξύ Νοεμβρίου και Απριλίου. Μπορούμε να συναντιόμαστε κάθε Σαββατοκύριακο». Και ξεκίνησε από εκεί μια ολόκληρη συζήτηση, γεγονός που δεν ήταν στις προθέσεις του κόμματος. Πρέπει να δημιουργήσουμε, λοιπόν, τους ενδιάμεσους δεσμούς. Και αυτό έχουμε ξεκινήσει ήδη να το κάνουμε.

Δίνετε διαρκώς έμφαση στη μαζική συμμετοχή, επισημαίνοντας τη συγκρότηση ΄από τα πάνω προς τα κάτω΄ του σοβιετικού κράτους
ως παράδειγμα προς αποφυγή . Ας κάνουμε όμως το συνήγορο του διαβόλου: η μετάβαση σε ένα διαφορετικό μοντέλο κοινωνίας σημαίνει μια συνεχή σύγκρουση - θα μπορούσε κανείς να πει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπου οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται γρήγορα και από τους πιο ενημερωμένους. Αν ισχύει αυτό, πόσο διαφορετική εν τέλει θα μπορούσε να είναι η μετάβαση;

Μάικλ Λίμποβιτς: Ακόμα και τις φορές που θα χρειαστεί να συμβεί αυτό, πρέπει να βρίσκουμε τους τρόπους να το εξηγούμε στον κόσμο. Ο κόσμος δεν είναι τρελός ή ανόητος. Αν εξηγούμε, λοιπόν, θα είναι πάντα σε θέση να καταλαβαίνει πώς και γιατί.

Διαβάζοντας το δεύτερο βιβλίο της Μάρτα που δημοσιεύθηκε στην Ελλάδα, το «Πραγματοποιώντας το αδύνατο», ξεχωρίζει κανείς τη διαύγεια της γλώσσας και τη σαφήνεια των νοημάτων, χάρη στις οποίες το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί και από μη εξειδικευμένους αναγνώστες. Ποιες είναι οι δυσκολίες του να «κάνει» κανείς θεωρία από τη σκοπιά της αριστεράς; Για να το πόυμε αλλιώς: πώς γίνεται να εμπλέκει κανείς τους ανθρώπους στη θεωρία χωρίς να αναπαράγει τον διαχωρισμό μεταξύ αυτών «που γνωρίζουν», των διανοουμένων, και των «απλών ανθρώπων»;

Μάρτα Χάρνεκερ: Οι άνθρωποι στη Λατινική Αμερική διαβάζουν λίγο. Δεν ξέρω αν στην Ελλάδα συμβαίνει το ίδιο. Στην εποχή μας δεν υπήρχε τηλεόραση και τότε διαβάζαμε περισσότερο. Σήμερα, σαράντα χρόνια περίπου μετά, οι άνθρωποι στη Λατινική Αμερική δεν διαβάζουν εύκολα. Τι κάνουμε, λοιπόν; Κατ΄ αρχάς χωρίζουμε τα βιβλία σε μικρότερα. Έπειτα κάνουμε βίντεο. Δεν το είχα κάνει ποτέ, όταν το έκανα όμως, μαζί με φοιτητές από τη Βενεζουέλα που μου το ζήτησαν, είδα πως δουλεύει. Ένα βιβλίο μου βιντεοσκοπημένο έχει διάρκεια 7 ώρες. Φυσικά κανείς δεν κάθεται 7 ώρες να ακούει, το χωρίζουμε λοιπόν σε δεκάλεπτα, στα οποία παρεμβάλλονται οι ερωτήσεις, και το ανεβάζουμε στο Ίντερνετ. Με τον τρόπο αυτό επικοινωνούμε χωρίς να χρειάζεται η μεσολάβηση κάποιου ειδικού. Αλλά και τα νεώτερα παιδιά μαθαίνουν, καταγράφοντας όρους που δεν γνωρίζουν. Αν για παράδειγμα δεν γνωρίζουν τι είναι και τι σήμανε η πτώση του Τείχους του Βερολίνου, καταγράφουν τη σχετική αναφορά και λένε «θέλουμε μια διάλεξη γι΄αυτό». Ακόμα, λοιπόν, κι αν οι άνθρωποι δεν διαβάζουν, υπάρχουν τρόποι να θέσουμε τα θέματα προς συζήτηση.
Η δική μου θεωρητική διαμόρφωση είναι αυτή της ψυχολόγου. Μισώ τους κοινωνιολόγους, γιατί δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα τους. Μπορούμε να λέμε πράγματα και χωρίς να χρησιμοποιούμε τους εξειδικευμένους όρους. Προσωπικά έχω μάθει από τον Φιντέλ. Ο Φιντέλ μπορεί να εξηγήσει τι ήταν ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα, χωρίς να χρησιμοποιεί ούτε έναν μαρξιστικό όρο! Πρέπει να είμαστε σε θέση να μιλάμε τη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι άνθρωποι. Πάρτε για παράδειγμα τον όρο «δικτατορία του προλεταριάτου». Εγώ υπερασπίζομαι την έννοια αυτή, όπως βέβαια την εννοούσε ο Μαρξ. Όμως η έννοια αυτή είναι παντελώς ακτανόητη από ανθρώπους που έζησαν σε δικτατορικά καθεστώτα. Πώς η αριστερά να βγει και να πει ότι είναι με τη «δικτατορία» και να θέλει να καταλάβουν ότι εννοεί κάτι άλλο; Αν θέλουμε να ζητήσουμε νερό, δεν λέμε ποτέ το χημικό του τύπο, Η2Ο. Λέμε μόνο νερό. Απλά υπάρχουν ορισμένοι ακαδημαϊκοί που τους αρέσει να κάνουν τους έξυπνους και να ξεχωρίζουν.

Μάικλ Λίμποβιτς: Μαθαίνω από τη Μάρτα τη σημασία της λαϊκής εκπαίδευσης. Κάποια φορά έδινα μια διάλεξη με τίτλο «Ο σοσιαλισμός δεν θα πέσει από τον ουρανό». Η διάλεξη αυτή κυκλοφόρησε σε πολλές πολιτείες σε μικρά βιβλιαράκια και αργότερα συναντούσα ανθρώπους που τα είχαν μαζί τους -στο δρόμο, στο μετρό, στις διαδηλώσεις- και μου ζητούσαν να τα υπογράψω. Πείστηκα, λοιπόν, ότι αν θέλεις να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους, χρειάζεται να κάνεις μικρά βιβλία. Δεν σημαίνει αυτό ότι δεν μπορείς να χειριστείς πιο σύνθετες ιδέες. Το έκανα πάλι με αφορμή μια διάλεξή μου, με τίτλο «Ο δρόμος για την ανθρώπινη ανάπτυξη: Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός;», που χρησιμοποιήθηκε από τα συνδικάτα για την εσωτερική τους εκπαίδευση. Πρέπει να προσπαθούμε να δίνουμε όπλα στους ανθρώπους.

αναδημοσίευση απο το rnbnet.gr