Οι δύο αναγνώσεις του νόμου Διαμαντοπούλου

ΠΑΣΠ και ΔΑΠ θέτουν ως κύριο αίτημα τη φοιτητική συμμετοχή στα όργανα συνδιοίκησης, γεγονός που ενισχύει την προπαγάνδα της Διαμαντοπούλου για οφέλη των παρατάξεων και δημιουργία πελατειακών δικτύων

Του Πέτρου Δράτσα Για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία μετά το ’82 ένας νόμος-πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση αποσπά τόσο ευρεία συναίνεση σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Εν τούτοις, απέναντι σε αυτό το πλατύ φάσμα των δυνάμεων της μνημονιακής νομιμότητας τάσσεται σύσσωμη η πανεπιστημιακή κοινότητα (από τις παρατάξεις του δικομματισμού μέχρι και υπερσυντηρητικούς πρυτάνεις), με τη σχεδόν ομόφωνή διαφωνία της με το νόμο. Σε ό,τι αφορά το φοιτητικό κίνημα, ωστόσο, η προαναφερθείσα σύμπλευση, αν και αποτελεί θετικό γεγονός,  σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι όλοι οι φοιτητές παλεύουν μαζί για τους ίδιους στόχους. Κι αυτό γιατί αυτή τη στιγμή στα φοιτητικά αμφιθέατρα υπάρχουν δυο κυρίαρχες αναγνώσεις του νόμου, διαφορετικές μεταξύ τους. Η πρώτη ανάγνωση είναι αυτή που κάνει λόγο για το Μνημόνιο της Παιδείας, για ένα νόμο δηλαδή που είναι αναπόσπαστο τμήμα μιας συνολικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και επιδιώκει την κατάργηση του δημόσιου πανεπιστημίου, βασικών δημοκρατικών κεκτημένων που αυτό διασφαλίζει (συνδιοίκηση, άσυλο, φοιτητικές παρατάξεις) και την επιδείνωση της θέσης του μελλοντικού εργαζομένου (βλ. κατακερματισμό του πτυχίου). Η δεύτερη ανάγνωση έχει «συντεχνιακά» χαρακτηριστικά. Αποσυνδέει το νόμο από τις αλλαγές στην υπόλοιπη κοινωνία και αντιμετωπίζει με ευαισθησία αποκλειστικά και μόνο την απομάκρυνση των φοιτητών από τα όργανα συνδιοίκησης του πανεπιστημίου. Είναι προφανές ότι οι παραπάνω αναγνώσεις οδηγούν σε τελείως διαφορετικές πρακτικές απολήξεις. Με βάση την πρώτη ανάγνωση, το βάρος πέφτει στη συγκρότηση ενός μαζικού και μαχητικού πανεκπαιδευτικού κινήματος, που θα συμπορευτεί με άλλα πληττόμενα τμήματα της κοινωνίας και θα παλέψει για την ανατροπή του νομοσχεδίου, αλλά και για τη δημιουργία ενός σοβαρού αναχώματος στην μνημονιακή πολιτική. Τα συμπεράσματα από τη δεύτερη ανάγνωση, αντίθετα, είναι ιδιαίτερα ασαφή, τόσο ως προς τη στοχοθεσία όσο και ως προς τα μέσα πάλης. Βασικό αίτημα εδώ είναι η φοιτητική συμμετοχή στα όργανα συνδιοίκησης, γεγονός που ενισχύει την προπαγάνδα της Διαμαντοπούλου και των υποστηρικτών της για ίδια οφέλη των παρατάξεων και δημιουργία πελατειακών δικτύων. Το σημαντικότερο: από την ανάγνωση αυτή φαίνεται ορατό στο μέλλον το ενδεχόμενο ενός συμβιβασμού μεταξύ φοιτητών και υπουργείου σε περίπτωση υποχώρησης του δεύτερου στο ζήτημα της φοιτητικής συμμετοχής. Κάπως έτσι, όμως, ο πυρήνας των αλλαγών που εισηγείται ο νόμος θα μείνει αλώβητος. Το υπό ανασυγκρότηση φοιτητικό κίνημα πρέπει να απορρίψει την παραπάνω αντίληψη και να καταδείξει το αδιέξοδο στο οποίο αυτή οδηγεί το δημόσιο πανεπιστήμιο. Χρειάζεται, την ίδια στιγμή, να αναδείξει τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται οι υποστηρικτές αυτής της δεύτερης ανάγνωσης, οι κυρίαρχες παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ  - πόσω μάλλον όταν οι ίδιες αξιώνουν ρόλο συνδιαμορφωτών στη διαδικασία του κινήματος (κυρίως η ΠΑΣΠ). Έχει λοιπόν σημασία να ξεκαθαριστεί ότι η επαμφοτερίζουσα στάση σε κομβικά πολιτικά ζητήματα δεν είναι ένδειξη πολιτικής ανομοιογένειας του ΠΑΣΟΚ, αλλά συγκροτητικό χαρακτηριστικό της ηγεσίας της κυβερνητικής παράταξης. Πρέπει να γίνει σαφές, ακόμα, ότι η συμμετοχή στο κίνημα για το Άρθρο 16, η διά της σιωπής στήριξη της κοινοτικής οδηγίας για τα ΚΕΣ (που απαξιώνει το δημόσιο πανεπιστήμιο), η υποστήριξη του εθνικού πλαισίου προσόντων (που ανοίγει το δρόμο στη διάσπαση του ενιαίου πτυχίου), η οργάνωση μπλοκ αντικατάληψης από την έλευση του μνημονίου και έπειτα, η συμμετοχή στον προσχηματικό διάλογο της Διαμαντοπούλου, αλλά και η πρόσφατη στροφή ενάντια στο νέο νόμο, δεν αποτελούν πολιτικές μετατοπίσεις στο εσωτερικό της ΠΑΣΠ, αλλά συγκεκριμένες στρατηγικές επιλογές της ηγεσίας της για την αφομοίωση συντηρητικών αντανακλαστικών και, παράλληλα, την ενσωμάτωση και τον έλεγχο των κοινωνικών αντιδράσεων στο πλαίσιο της εκλογικής τους επιρροής εντός και εκτός πανεπιστημίου. Με βάση αυτά, αλλά και τη σημερινή κατάσταση στα πανεπιστήμια, η φοιτητική αριστερά οφείλει να μην υποτιμά τους αντιπάλους της. Ίσως χρειάζεται να βασίζεται λιγότερο στην ελπίδα να ηγεμονεύσει στο ακροατήριο των καθεστωτικών παρατάξεων διά της κοινής καθόδου – και μόνο - μαζί τους στις γενικές συνελεύσεις, και να φοβάται περισσότερο το ενδεχόμενο να καταγραφούν αυτές ως «κινηματικές» δυνάμεις στη συνείδηση του κόσμου. Από την άλλη πλευρά, αυτό σε καμιά περίπτωση δεν αποκλείει τις γέφυρες επικοινωνίας με κόσμο που ανήκει στην εκλογική βάση των κυρίαρχων παρατάξεων, απεγκλωβίζεται όμως από αυτές και στηρίζει τις φοιτητικές κινητοποιήσεις.  * Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει συγκροτηθεί ένα πολιτικό δίπολο μέσα στα πανεπιστήμια, το οποίο να μετασχηματίζει ευθέως την ιδεολογική πάλη (ανάλυση του νόμου) σε πολιτική πάλη (καταλήψεις/άνοιγμα σχολών). Κάπως έτσι, οι αντιπαρατιθέμενες αναλύσεις περνάνε σε δεύτερη μοίρα μέσα σ’ ένα σκηνικό απανωτών «αγωνιστικών» τοποθετήσεων μέσα και ενίοτε έξω από τα αμφιθέατρα. Είναι χρέος της ριζοσπαστικής αριστεράς, ωστόσο, να καταστήσει ορατές τις διαφορές των δύο αναγνώσεων και, κυρίως, τις πολιτικές τους συνέπειες· να εντείνει, με άλλα λόγια, την ιδεολογική πάλη μπροστά στο σοβαρό ενδεχόμενο το φοιτητικό κίνημα να συγκρουστεί με τις δύο καθεστωτικές παρατάξεις (στο δίπολο κλειστές/ανοιχτές σχολές, ας πούμε), όταν τα πράγματα θα αρχίζουν να ζορίζουν γι’ αυτές και το πολιτικό κόστος θα γίνεται πιο ορατό. Καθώς το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην κυβέρνηση, και δεδομένου ότι εν μέσω Μνημονίου δεν έχουμε να κάνουμε με αγώνα που θα περιοριστεί σε μερικά αιτήματα, μια προσπάθεια αντιστοίχησης της σημερινής κατάστασης, αλλά και της όξυνσης της στο χώρο του πανεπιστημίου, με αυτήν της εποχής του «άρθρου 16», είναι εσφαλμένη. Είναι, γι’ αυτό, ανησυχητικό το γεγονός ότι ένα κομμάτι της φοιτητικής αριστεράς επιδιώκει, σ’ αυτή τη συγκυρία, τη σύναψη μετώπου με παρατάξεις όπως η κυβερνητική. Και δεν έχει τόση σημασία αν αυτή η επιδίωξη αντιστοιχεί σε μια αντίληψη «φοιτηταριάτου» («οι φοιτητές ως συμπαγής κατηγορία με ενιαία συμφέροντα») ή σε έναν ακατάσχετο «λαϊκομετωπισμό» με τους πάντες ή, ακόμα χειρότερα, στην άγνοια του ρόλου που διαδραματίζει σήμερα η ΠΑΣΠ στα ελληνικά πανεπιστήμια.  Πηγή: Red Notebook

ΠΛΑΙΣΙΟ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ (ψηφίστηκε από 181, στις 05.09.11)

 

Βρισκόμαστε εδώ ,την στιγμή που πάνω από 200 σχολές σε όλη την Ελλάδα βρίσκονται σε κινητοποιήσεις και καταλήψεις . Βρισκόμαστε εδώ, δείχνοντας ότι η κυβέρνηση και οι συνεργάτες τους ΝΔ και ΛΑΟΣ, όπως και το μαύρο μέτωπο ΕΕ και ΔΝΤ ,ήταν γελασμένοι που νόμιζαν ότι μας βρήκαν απροετοίμαστους .

Στις 24 Αυγούστου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την άγαστη σύμπραξη της Ν.Δ. και τους ΛΑΟΣ κήρυξε τον πόλεμο στην σπουδάζουσα νεολαία. Σε συνέχεια της προκλητικής της στάσης κατά την διάρκεια της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος προχώρησε σε ένα ακόμα πρωτοφανές πραξικόπημα .Αξιοποιώντας τις κατευθύνσεις της ΕΕ σε εκπαίδευση- εργασία –δημοκρατία και τις επιταγές του Δ.Ν.Τ. που θέλουν να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης τους στον λαό ,ενώ ταυτόχρονα δίνουν «αγώνα» για την αύξηση της κερδοφορία; του κεφαλαίου. Παρά την κάθετη εναντίωση σύσσωμου του φοιτητικού κινήματος και ολόκληρο του εκπαιδευτικού κινήματος ,προσπαθεί να διαλύσει την δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, ψηφίζοντας τον νέο νόμο πλαίσιο ,μέσα στο καλοκαίρι, θέλοντας να εκμεταλλευτεί την απουσία των φοιτητών λόγω εξεταστικής

Για μας η πολιτική αυτή δεν έχει σε καμία περίπτωση την συναίνεση του λαού Δεν μπορούν αυτοί που έχουν οδηγήσει τον λαό στην χρεοκοπία να ορίζουν τον τρόπο που θα σπουδάζουμε και θα δουλεύουμε ,να αποφασίζουν για το μέλλον μας .

24 Αυγούστου, ημερομηνία λήξης για την εκπαίδευση

Στην περίπτωση της κρίσης καθίσταται πιο αναγκαία από ποτέ η ριζική αλλαγή των χαρακτηριστικών του μοντέλου εργαζομένου αλλά και την βίαιη αλλαγή του εκπαιδευτικού υποδείγματος

Αυτό σημαίνει την προσπάθεια για την διαμόρφωση ενός νέου εργαζόμενου φθηνού ,ευέλικτου άμεσα παραγωγικού, ειδικευμένου ,πειθήνιου και παράλληλα χωρίς συλλογικές αναπαραστάσεις .Ενός εργαζόμενου ,δηλαδή πολύ πιο εύκολα εκμεταλλεύσιμου από την εργοδοσία σε μία προσπάθεια συμπίεσης των δικαιωμάτων των νέων εργαζόμενων .Η άδικη και αντιδραστική κυρίαρχη πολιτική , προστάζει μια γενιά πιο καταρτισμένη και ειδικευμένη από κάθε άλλη σε κοινωνίες πιο πλούσιες από ποτέ ,να είναι η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από κάθε προηγούμενη.

Η σφιχτή δημοσιονομική λιτότητα του μνημονίου και η πολιτική κατεδάφισης των κοινωνικών παροχών ,δε θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο το πανεπιστήμιο.

Πιο συγκεκριμένα:

Το νομοσχέδιο ορίζει την  κατάργηση της έννοιας του πτυχίου. Όσο κι αν ακούγεται εξωπραγματικό, κάθε έννοια του πτυχίου όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα θα διαλυθεί! Ο κάθε φοιτητής θα συλλέγει από' δω κι από κει πιστωτικές μονάδες για να «γεμίσει» έναν Ατομικό Φάκελο Προσόντων . Το πτυχίο, δηλαδή, δεν θα ανταποκρίνεται πια σε ένα ενιαίο πρόγραμμα σπουδών. Αυτό συνδέεται άμεσα με την κατάσταση που θα επικρατήσει στην εργασία καθώς δεν θα μπορούμε να έχουμε καμία συλλογική κατοχύρωση επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Συγκεκριμένα στη σχολή μας, είναι σίγουρο ότι θα μιλάμε πλέον για μονοετή ή διετή προγράμματα σπουδών, σεμιναριακού τύπου, πλήρως εξειδικευμένα και κατακερματισμένα, χωρίς καμία επαγγελματική προοπτική καθώς θα χάνεται η ισχύ τους μέσα σε μία πενταετία.

Ταυτόχρονα  η απειλή της υποχρηματοδότησης  (ξέρουμε καλά στο Πάντειο από αυτή) βάσει αξιολόγησης θα πιέζει για όλο και πιο υποβαθμισμένα ιδρύματα καθώς αλλάζει ο τρόπος χρηματοδότησης των πανεπιστημίων. Το υπουργείο Παιδείας λοιπόν δεν θα ασχολείται με την χρηματοδότηση των ιδρυμάτων και το κάθε ίδρυμα θα ψάχνει αυτοτελώς τους οικονομικούς πόρους του ακόμα και για την μισθοδοσία των υπαλλήλων .Ταυτόχρονα με την πρόφαση της κρίσης εφεύραμε και  το κουπόνι φοιτητή. Ένα κουπόνι  με το οποίο θα ορίζεται ποιες παροχές(σίτιση, στέγαση) δικαιούται ο καθένας. Η αλλαγή αυτή είναι μια διαδικασία πληρωμής από πλευράς των φοιτητών ενός κομματιού σε πρώτη φάση των εκπαιδευτικών παροχών που θα έπρεπε να αναλαμβάνει το κράτος .Οξύνονται λοιπόν τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στα πανεπιστήμια και δημιουργείται το λεγόμενο «Πανεπιστήμιο της Αγοράς» που ορίζει «άχρηστα» και «χρήσιμα» τμήματα τα οποία θα διαγράφει από τον εκπαιδευτικό χάρτη.

 Ένα πανεπιστήμιο που στην διοίκησή του θα παρεμβαίνουν εξωπανεπιστημιακοί managers από εταιρίες αλλά και εγκάθετοι του Υπουργείου Παιδείας παρεμβαίνοντας και αξιολογώντας τα προγράμματα σπουδών και τη λειτουργία των τμημάτων χωρίς οι φοιτητές να μπορούν να παρεμβαίνουν σε αυτό.

Επόμενο casus belli για τους φοιτητές η κατάργηση του ασύλου και η βίαιη πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος. Η μη αναγνώριση των εξεταστικών , η διαγραφές φοιτητών, οι αλυσίδες μαθημάτων , τα προαπαιτούμενα , οι απουσίες καθώς και η καταπάτηση του ασύλου που δεν χρησίμευε μόνο για να αγκαλιάζει και να προστατεύει τους λαϊκούς και φοιτητικούς αγώνες αλλά και για να  δίνεται η ελευθερία στους φοιτητές να. συνεδριάζουν να αποφασίζουν και να αγωνίζονται ενάντια στις κυβερνητικές επιλογές που πάνε αντίθετα από τις αποφάσεις και τα συμφέροντα των φοιτητών.

Ευθύνες φυσικά αναλογούν και στις καθεστωτικές παρατάξεις ΔΑΠ ΠΑΣΠ που ένα χρόνο τώρα έκλειναν τα αυτιά σε μεγάλο κομμάτι των φοιτητών και εμπόδιζαν τη διεξαγωγή Γενικών Συνελεύσεων και φίμωναν το φοιτητικό κίνημα. Οι δυο αυτές παρατάξεις αποτελούν τους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μέσα στις σχολές και καλούνται να υλοποιήσουν κάθε φορά τα σχέδια των δυο αυτών αστικών κομμάτων.

 Συγκεκριμένα η ΔΑΠ δηλώνει αντίθετη προς το συγκεκριμένο νομοσχέδιο παρ όλα αυτά η «πρότασή» της παιδεία 2020 είναι σε κομμάτια της πιο αντιδραστική από το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου.

 Ταυτόχρονα η ΠΑΣΠ ένα προηγούμενο διάστημα δήλωνε υπέρ το νομοσχεδίου μπλοκάροντας τις διαδικασίες του συλλόγου για την καταψήφιση του.

Οι ηγεσίες των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ είναι προφανές ότι ενδιαφέρονται αποκλειστικά για να εξασφαλίσουν τις αναγκαίες τροποποιήσεις του νόμου σχετικά με τη συνδιοίκηση. Όταν αυτό επιτευχθεί, ο αγώνας ενάντια στο νόμο θα είναι γιαυτούς παρελθόν. Οι φοιτητές πρέπει να τους γυρίσουν την πλάτη και να αγωνιστούν για την ανατροπή του συνόλου του νόμου, μια καλύτερη εκπαίδευση, μια καλύτερη ζωή.

Το δίλημμα πλέον είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ:η θα βιώσουμε την εφαρμογή ενός νομοσχεδίου που θα ταπεινώσει ολόκληρες γενιές φοιτητών και αυριανών εργαζομένων η θα ακολουθήσουμε τον δρόμο των συνελεύσεων , των καταλήψεων των διαδηλώσεων.

Σ αυτό τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι μας. Πλάι μας στέκεται σχεδόν σύσσωμη η εκπαιδευτική κοινότητα .Οι αγωνιζόμενοι καθηγητές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που δεν σκύβουν το κεφάλι απέναντι στα κελεύσματα υποταγής τόσο της κυβέρνησης όσο και της ηγεσίας της ΠΟΣΔΕΠ, όλοι οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια που ήδη έχουν ξεκινήσει και τις δικές τους κινητοποιήσεις .Ειδικά τώρα ,που και οι άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης προκηρύσσουν κινητοποιήσεις ήδη από την έναρξη της χρονιάς ήρθε η ώρα του από κοινού αγώνα όλης της εκπαίδευσης .Το πανεκπαιδεύτικο συλλαλητήριο στις 24 Αυγούστου ήταν η αρχή της συγκρότησης ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής και των συμμάχων της

Το φοιτητικό κίνημα από κοινού με όλα τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας θα δώσει τη μάχη για την ανατροπή της κυβέρνησης του μνημονίου και την σύγκρουση με την πολιτική ΕΕ και ΔΝΤ. Τώρα που το κίνημα των πλατειών ξαναβγαίνει ορμητικά στο προσκήνιο ας γνωρίζουν καλά όσοι καταστρέφουν το παρόν και το μέλλον μας ότι οι φοιτητές θα είναι στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων των πλατειών αλλά και πλάι σε κάθε αγωνιζόμενο κλάδο. Όλοι μαζί μπορούμε να τους ανατρέψουμε!!!

Σε κάθε γωνιά του κόσμου η νεολαία εξεγείρεται .Από την μακρινή Χιλή και τις συγκρούσεις των φοιτητών για δημόσια πανεπιστημιακή εκπαίδευση μέχρι τους συγκλονιστικούς αγώνες των Άγγλων φοιτητών απέναντι στα δίδακτρα ,μια ολόκληρη γενια αγωνίζεται για το μέλλον της .Πιάνοντας το νήμα των αγώνων από το Πολυτεχνείο του 73, το 90- 91 ,το 2006- 2007 αλλά μέχρι και τον Δεκέμβρη του 2008 συνεχίζουμε με τον δικό μας αγώνα .Ήρθε η ώρα της γενιάς μας να γράψει ιστορία!

Το ποτήρι της υπομονής ξεχείλισε! Ας ορθώσουμε το ανάστημά μας σε αυτούς που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς! 

Απαιτούμε:

• Ένα ενιαίο και αδιάσπαστο πτυχίο ανα γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό.
• Άμεση ανατροπή του νομοσχεδίου-έκτρωμα και όλων των νόμων για την παιδεία που ευθυγραμμίζονται με Μπολόνια και Πράγα
• Άμεση απόσυρση - Καμία εφαρμογή του νόμου της Αξιολόγησης
• Ενιαίο 12χρονο σχολείο με ελεύθερη πρόσβαση. Κατάργηση κάθε είδους διαχωρισμό και κατηγοριοποίηση της νεολαίας σε ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ-ΚΕΚ-ΙΕΚ-ΤΕΙ.
• Όχι στον ατομικό φάκελο προσόντων και τις πιστωτικές μονάδες.Καμια σκέψη για δύο κύκλους σπουδών.
• Ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών
• Όχι στο σύμφωνο πρώτης απασχόλησης
• Όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16
• Να ζούμε όλοι από μία και σταθερή δουλειά. Μειωση των ωρών εργασίας μόνιμη και σταθερή δουλεία για όλους.Όχι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την ανεργία.
• Κάτω τα χέρια από τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες.
•  Κάτω το νέο σχολείο της αγοράς, όχι στις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολείων, πανεπιστημίων, νοσοκομείων κ.α
• Κάτω τα χέρια από το άσυλο. Απαιτούμε πλήρη κατοχυρωσή του σε σχολεία και χώρους δουλειάς
• Κανένα μέτρο ενάντια στο δικαίωμα της διαδήλωσης και της κατάληψης.Κάτω ο τρομονόμος
• Δημόσια και Δωρεάν εκπαίδευση ,σίτιση ,στέγαση ,συγγράμματα

Αποφασίζουμε:

• Εβδομαδιαία κατάληψη της σχολής και νέα Γενική Συνέλευση στις 12/9
• Άμεση αναβολή της εξεταστικής
• Συμμετοχή στην πανεκπαιδευτική διαδήλωση την Πέμπτη 8/9
• Συμμετοχή στις κινητοποιήσεις της Δ.Ε.Θ
• Να υπάρξει μέριμνα για τους φοιτητές επι πτυχίω που χρωστουν περιορισμένο αριθμό μαθημάτων.
• Την λειτουργία των γραμματειών για τις εγγραφές των πρωτοετών φοιτητών.
• Άμεση συνέλευση της συντονιστικής επιτροπής και πραγματοποίηση εξώστρεφων δράσεων μέσω αυτής.

http://katalipsipanteiou.blogspot.com/

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΠΑΝΤΕΙΟΥ, 30.08.11

Τρία χρόνια μετά την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης η φετινή χρονιά βρίσκει την κοινωνία σε οριακό σημείο. Με τη σύμπραξη της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της ΕΕ, κεκτημένα χρόνων έχουν καταργηθεί, εργασιακά δικαιώματα έχουν διαλυθεί, η ανεργία ολοένα και αυξάνεται και ο εργαζόμενος κόσμος και η νεολαία εξαναγκάζονται να ζουν σε συνθήκες ανέχειας, ανασφάλειας και αβεβαιότητας για το μέλλον. Η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου τον Ιούνιο αποτέλεσε σημείο τομής σε όλη αυτή την πολιτική. Ο νέος νόμος για την παιδεία αποτελεί συνέχειά του και έρχεται να διαμορφώσει τους αυριανούς εργαζόμενους που θα είναι ιδανικοί να επωμιστούν τα βάρη της κρίσης. Στην κατεύθυνση αυτή προβλέπει:

α) Την κατάργηση κάθε έννοιας δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης: Επιβάλλοντας δίδακτρα σε κάθε σχεδόν βήμα της εκπαίδευσης. Ο φοιτητής πρέπει να πληρώνει για να ενταχθεί στον 2ο κύκλο σπουδών καθώς και να αναλάβει ο ίδιος το κόστος της επανακατάρτισής του. Επίσης θα πρέπει να πληρώσει 4 εργατικά ημερομίσθια για να εγγραφεί σε κάθε εξάμηνο πέρα από το προβλεπόμενο.

β) Την πλήρη διάλυση των πτυχίων: Μέσα απο την διάσπαση σε 2 κύκλους σπουδών και την αντιστοίχισή τους σε ένα απλό άθροισμα πιστωτικών μονάδων διασπάται η ενιαιότητα του πτυχίου. Ταυτόχρονα, δίνεται η δυνατότητα στο Υπουργείο να υποτιμά τους τίτλους σπουδών, σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς νομιμοποιώντας έτσι την δια βίου επανεκπαίδευση-επανακατάρτιση των αποφοίτων ώστε να μπορέσουν να ενταχθούν ξανά στην εργασία.


γ) Την εντατικοποίηση των σπουδών και την πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος: Επαναφέροντας τις διαγραφές των φοιτητών, αλλά και με την εισαγωγή υποχρεωτικών παρακολουθήσεων καθώς και πιστωτικών μονάδων στο κυνήγι των οποίων πρέπει να υποταχθεί ο φοιτητής για να ολοκληρώσει το εξάμηνο.

δ) Την κατάργηση του ασύλου: Ως κεκτημένο αγώνων, αλλά και μέσο υπεράσπισής τους, έρχεται να καταλυθεί από μια κυβέρνηση που επιδιώκει την καταστολή κάθε ριζοσπαστικής φωνής, η οποία βρίσκεται ενάντια στα σχέδιά της.

ε) Την λειτουργία βάσει ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων: Μέσα από την θέσπιση ενός αυταρχικού πλαισίου διοίκησης και της εισαγωγής προσώπων από τον επιχειρηματικό κόσμο επιχειρείται η δημιουργία ενός πανεπιστημίου που θα λειτουργεί, αλλά και θα προσαρμόζεται με γνώμονα τα κριτήρια της αγοράς.

Μέσα από αυτές τις τομές ο νέος νόμος επιχειρεί να δημιουργήσει το νέο μοντέλο εργαζομένου ο οποίος α) θα είναι πειθήνιος στις απαιτήσεις του κάθε εργοδότη, β) θα είναι ευέλικτος, θα έχει δηλαδή την ευθύνη και το κόστος για την συνεχή επανακατάρτισή του, προκειμένου να έχει δουλειά, γ) θα είναι εξατομικευμένος και χωρίς συλλογικές αναπαραστάσεις, δηλαδή δεν θα είναι σε θέση να παλέψει με τους υπόλοιπους εργαζόμενους απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία, προσπαθώντας να εξασφαλίσει την ατομική του επιβίωση.



Το Πάντειο είναι ένα πανεπιστήμιο που υποχρηματοδοτείται και οι πτυχιούχοι του πλήττονται εδώ και χρόνια από την ανεργία. Βρίσκεται τώρα, ως σχολή κοινωνικών και πολιτικών επιστημών ανάμεσα στα πρώτα θύματα του νέου νόμου. Ως Σύλλογος Φοιτητών, αποφασίσαμε την κατάληψη της σχολής μας. Βρισκόμαστε αλληλέγγυοι σε αγώνες καθηγητών και εργαζομένων, μαθητών, μεταναστών και προσφύγων, συμπορευόμενοι με τις καταλήψεις των φοιτητικών συλλόγων πανελλαδικά. Εμπνεόμαστε από το κίνημα των πλατειών, της Κερατέας, των μεταναστών και του Δεν Πληρώνω γιατί πιστεύουμε ότι μόνο μέσα από αλληλέγγυους και ανυποχώρητους συλλογικούς αγώνες μπορούμε να νικήσουμε.



ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΑΝΕΜΟΥΣ....ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΘΕΡΙΣΟΥΝ ΘΥΕΛΛΕΣ