Το βράδυ της Παρασκευής πραγματοποιήθηκαν πολλαπλές τρομοκρατικές επιθέσεις σε έξι διαφορετικά σημεία της γαλλικής πρωτεύουσας. Την ζωή τους έχασαν τουλάχιστον 120 άτομα ενώ γύρω στους 350 υπολογίζονται οι τραυματίες και 90 άτομα εισήχθησαν στο νοσοκομείο. Αξιοπερίεργο κρίνεται το γεγονός ότι οι επιθέσεις έλαβαν χώρα σε δημόσιους χώρους του κέντρου οι οποίοι έχουν έντονα αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά χαρακτηριστικά -όπως για παράδειγμα στον συναυλιακό χώρο Bataclan και το γήπεδο Stade de France- καθώς επίσης και το γεγονός ότι εχουν περάσει μόλις δέκα μήνες μετά την επίθεση κατά της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo.

Η αντιμετώπιση των γαλλικών άρχων στην βομβιστική επίθεση συστοιχίζεται με την ευρωπαϊκή πολιτική που αναλύεται στο δόγμα «σπέρνω ανέμους για να θερίσω θύελλες». Μέσα στο τεράστιο προσφυγικό ρεύμα που δέχεται η Ευρώπη τους τελευταίους μήνες δίνεται άλλη μια ευκαιρία να επικρατήσει ο φόβος και να ανέλθουν ακροδεξιά μορφώματα τόσο σε επίπεδο ηγεμονίας του μισαλλόδοξου πολιτικού λόγου όσο και σε επίπεδο πρακτικής και κοινωνικής αντίληψης.
Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα που αποτέλεσε την 4η μεγαλύτερη αποικιοκρατική δύναμη και που επιδίωξε να εμπλακεί στην άνοδο του ISIS στη Μέση Ανατολή, σε άλλη μια απόπειρα να επηρεάσει τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης μέσω ιμπεριαλιστικών πρακτικών.
Παράλληλα η παγκόσμια αντίδραση στις επιθέσεις στη Γαλλία φανερώνει ότι για τον Δυτικό κόσμο δεν έχουν όλες οι ανθρώπινες ζωές την ίδια αξία. Η επίθεση της προηγούμενης εβδομάδας στο Beirut αποσιωπήθηκε από τα κυρίαρχα ΜΜΕ που εκφράζουν τα συμφέρονται της νεοφιλελεύθερης αστικής τάξης∙ παρόμοια η αντιμετώπιση για τον άμαχο πληθυσμό της Συρίας με την εμμονή του κυριάρχου λόγου στην απειλητικότητα του ISIS και την παρασιώπηση ως προς τα κίνητρα των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τη χώρα τους κατατρεγμένοι από αυτόν, παρόμοια η ιστορία και για τις επιθέσεις στην Παλαιστίνη και τη Βαγδάτη. Κι ενώ όλες αυτές οι επιθέσεις έχουν έναν κοινό θύτη, τον εξτρεμισμό που χαρακτηρίζει συγκεκριμένες ομάδες στη Μέση Ανατολή, το θύμα ανάγεται σε άξιο πένθους μόνο όταν αποτυπώνονται σε αυτό τα χαρακτηριστικά του δυτικού, του λευκού, του «πολιτισμένου» .

Nous sommes Français, nous sommes Libyens, nous sommes Libanaises, nous sommes Syriens, nous sommes Palaistinians, nous sommes le monde entier.
Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών και Προσφύγων
Χριστίνα Μαργιώτη
Αλεζίνη Λόξα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου