Γενική απεργία 1/12. Όλοι και όλες στους δρόμους!

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΔΙΗΜΕΡΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ (26-27 Νοέμβρη 2011)

Το πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας γίνεται σε μια κρίσιμη περίοδο για την κοινωνία και το πανεπιστήμιο. Υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, την απεργία 19-20 Οκτώβρη αλλά και την έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης στις παρελάσεις της 28^ης Οκτώβρη, το πολιτικό σύστημα αναγκάστηκε να αναδιαταχθεί, οι αστικές δυνάμεις να ευθυγραμμιστούν πλήρως προκειμένου να περάσει η νέα δανειακή σύμβαση, και να πάει ένα βήμα παραπέρα η υλοποίηση των μέτρων που δεν κατάφερε να περάσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Μια δανειακή σύμβαση που επιβάλλει τα σκληρότερα μέτρα που έχει γνωρίσει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία και εγκαθιδρύει τη μόνιμη επιτήρηση από τους μηχανισμούς της τρόικα και των δανειστών για να επιτευχθεί πιο γρήγορα το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και η φτωχοποίηση του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας, που αναμφίβολα αποτελεί κοινό σχεδιασμό της εγχώριας και ευρωπαϊκής ελίτ, των πολιτικών διευθυντηρίων στην Ευρώπη και του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας στην Ελλάδα.

Με τη παρέμβαση των πολιτικών διευθυντηρίων της ΕΕ στην πολιτική ζωή του τόπου καθορίστηκε το εκβιαστικό δημοψήφισμα και η απαίτηση για υπογραφές απ’ τα πολιτικά κόμματα. Ο διορισμένος από τα ευρωπαϊκά πολιτικά κέντρα και την σύμπραξη του εγχώριου αστικού μπλοκ εξουσίας Λουκάς Παπαδήμος, δήλωσε ότι η κυβέρνηση του θα επιβάλλει όσο σκληρά μέτρα κι αν χρειαστεί χάριν της ανταγωνιστικότητας προμηνύοντας ουσιαστικά τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.

Όμως φαίνεται πια ότι έχει γίνει κτήμα του λαού πως σε κάθε καινούρια επίθεση θα απαντάει με συλλογικούς αγώνες και συνεχή αντίσταση. Μια σειρά από μεγάλους αγώνες που έχουν δοθεί από τον ελληνικό λαό, με αρχή την 5^η Μάη, τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, τις πλατείες που έθεσαν “Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ”, “Πραγματική δημοκρατία τώρα” και τις βάσεις οργάνωσης του λαού, τις συνελεύσεις γειτονιάς και τις πρωτοβουλίες ενάντια στα χαράτσια, τις κινητοποιήσεις της 28^ης Οκτώβρη δείχνουν ότι υπάρχει πια σε πλατιά κομμάτια του λαού η αντίληψη ότι είναι αναγκαίος ένας συνολικός πολιτικός αγώνας που θα  βάλει στο στόχαστρο το σύνολο του πολιτικού συστήματος καθώς και η επεξεργασία μιας λύσης διεξόδου για τον τόπο με πρωταγωνιστή τον λαό. Πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα με βάση αυτό και για το φοιτητικό κίνημα και για την δράση της αριστεράς η οποία έχει αναβαθμισμένο ρόλο και καθήκον να οργανώσει τους αγώνες του επόμενου διαστήματος.

Το φοιτητικό κίνημα του Σεπτέμβρη με αφορμή το νόμο Διαμαντοπούλου ανέδειξε μεγάλες δυνατότητες στους φοιτητικούς χώρους. Οι 300 καταλήψεις που απονομιμοποιούν την λογική του νόμου στην πανεπιστημιακή κοινότητα είχαν αποτέλεσμα να μείνουν ανυπόγραφες οι διαπιστωτικές πράξεις για την συγκρότηση συμβουλίων διοίκησης, που ανοίγουν την πόρτα για την περαιτέρω εφαρμογή του νόμου. Παρά όμως την μαζική συμμετοχή του κόσμου δεν κατάφερε να συνολικοποιήσει την αντιπαράθεση και να συγκροτήσει ένα ρεύμα στις σχολές που να στοχεύει στην ανατροπή συνολικά αυτής της πολιτικής και των εκφραστών της ως απαραίτητη προϋπόθεση και για την ανατροπή του νόμου. Τα συνολικά πολιτικά αιτήματα έμειναν σε επίπεδο διακήρυξης ενώ ο προσανατολισμός του παρέμεινε στα μερικά ζητήματα και η οπτική του δεν ξέφυγε απ’ τα στενά όρια του πανεπιστημίου, χρησιμοποιώντας εργαλεία που δεν ανταποκρίνονταν στην νέα αναβαθμισμένη κατάσταση. Παράλληλα δεν κατάφερε να συγκροτηθεί δημοκρατικά, εμπνέοντας και εμπλέκοντας το σύνολο των φοιτητών, με την ταυτόχρονη υλική αποτύπωση αυτού και στις ίδιες τις δομές συγκρότησής και συντονισμού του(Γενικές Συνελεύσεις, Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων). Λόγω των παραπάνω δεν κατάφερε να συμπορευθεί και να αποτελέσει οργανικό κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος. Τέλος, κομβικό ρόλο έπαιξαν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί(ΜΜΕ) σχετικά με την προώθηση των μπλοκ αντικατάληψης.

Η πανεπιστημιακή κοινότητα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια πολύ σκληρή επίθεση. Η Διαμαντοπούλου στα πλαίσια και της υπόλοιπης συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης έχει βάλει πολύ στενά περιθώρια εφαρμογής του νόμου. Στο άμεσο διάστημα θα αντιμετωπίσουμε συγχωνεύσεις και κλεισίματα σχολών και εκλογές συμβουλίων διοίκησης για τις οποίες έχουν ήδη συγκροτηθεί εφορευτικές επιτροπές. Το κρίσιμο στοίχημα για το φοιτητικό κίνημα, αν θέλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, είναι να αλλάξει προσανατολισμό, να γίνει οργανικό κομμάτι του λαϊκού κινήματος και χρησιμοποιώντας το όπλο του πολιτικού αγώνα να πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή της νέας κατάστασης. Να αντιληφθεί ότι κανένα δικαίωμα, καμία βελτίωση στο επίπεδο της εκπαίδευσης δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αλλάξει συνολικά η κατάσταση, αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση και η τρόικα.

Σε αυτό το πεδίο θα κριθεί και η παρέμβαση της Αριστερής Ενότητας  πανελλαδικά. Σύμφωνα με τους παραπάνω στόχους απολογίζεται αρνητικά ότι το φοιτητικό κίνημα δεν κατάφερε να εμφανιστεί οργανωμένα με αγωνιστικές αποφάσεις συλλόγων σε μεγάλα κινηματικά γεγονότα όπως η 48ωρη και η διαδήλωση του Πολυτεχνείου. Επομένως αναδεικνύεται η ανάγκη στο άμεσο διάστημα να προχωρήσει ανάλογα η αριστερά για να ξαναζωντανέψουν οι σύλλογοι. Αυτό πέρα από τη συνεχή προσπάθεια για να βγουν συνελεύσεις μπορεί να γίνει και μέσω της συγκρότησης ενωτικών πρωτοβουλιών αγώνα. Αυτές οι πρωτοβουλίες θα βοηθήσουν στη συσπείρωση ανένταχτου δυναμικού αλλά και στον κοινό βηματισμό με εργαζόμενους και καθηγητές του πανεπιστημίου. Είναι καθήκον της αριστερής ενότητας να προβάλλει τέτοιες δράσεις που να συμβάλλουν στην περαιτέρω οργάνωση του αγώνα.

Η κατεύθυνση αυτή για να μπορέσει να υλοποιηθεί πρέπει η ΑΡΕΝ να ακούει, να επεξεργάζεται και να προβάλει αιτήματα που αποτελούν ήδη κτήμα του αγωνιζόμενου κόσμου και παράλληλα να προωθήσει πολιτικές κατευθύνσεις που να συμβάλλουν ουσιαστικά σε μια πιο συνολική και ανατρεπτική κατεύθυνση ενάντια σε αυτήν την πολιτική. Παράλληλα στα εκβιαστικά διλήμματα που μας βάζουν και στο επείγον της «διάσωσης της χώρας» απαντάμε: καμία θυσία για το ευρώ , καμία πειθαρχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να πέσει η κυβέρνηση των τραπεζιτών, να μην πληρώσουμε το χρέος. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συμβάλλει στα κινήματα πολιτικής ανυπακοής όπως ενάντια στα χαράτσια, στις γενικές απεργίες, στις απεργιακές περιφρουρήσεις, με στόχο την ανάδειξη πιο κεντρικών αιτημάτων.

Ειδικά σ’ αυτή την περίοδο, που τίθενται καθημερινά ζητήματα επιβίωσης για τον λαό και την νεολαία, είναι χρέος των σχημάτων μας, να εντάξουν στην πρακτική τους δομές αλληλεγγύης (π.χ. κοινωνικά ιατρεία, ομάδες επανασύνδεσης ρεύματος), αποτελώντας και ένα απτό παράδειγμα και μέσα στους φοιτητικούς χώρους. Ειδικά τώρα που ο ίδιος ο λαός έχει αποδείξει ότι μπορεί να οργανώνεται με βασικό εργαλείο την αλληλεγγύη συγκροτώντας για παράδειγμα  επιτροπές για τα χαράτσια, θα πρέπει να ανοίξει η συζήτηση μέσα στα σχήματα αλλά και μέσα στους συλλόγους, προκειμένου να γίνει κτήμα των φοιτητών ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να αποτελεί κομμάτι της λαϊκής αντίστασης.

Ωστόσο πέρα από τη συμμετοχή μας στα κινήματα, για να μπορέσει η ΑΡΕΝ να συζητήσει ουσιαστικά , να κάνει κτήμα της τέτοιου μεγέθους πολιτικά ζητήματα, οφείλουμε επιτέλους να κάνουμε πιο συχνά διαδικασίες τύπου πανελλαδικού διημέρου και μαζέματα πόλεων. Με αυτόν τον τρόπο θα προωθηθεί η πολιτικοποίηση των σχημάτων της ΑΡΕΝ και από τα κάτω αλλά και με κεντρικές διαδικασίες . Οι οποίες βέβαια δεν πρέπει να είναι ετεροχρονισμένες ειδικά σε περιόδους πύκνωσης του πολιτικού χρόνου. Προφανώς πρέπει να προχωρήσουμε σε εκδημοκρατισμό των διαδικασιών της ΑΡΕΝ, όπου αποφάσεις και κείμενα θα διαμορφώνονται από τη σύνθεση των απόψεων που ακούγονται από τα σχήματα.

Σε αυτές τις βάσεις κλείνοντας, αναγνωρίζουμε την ανάγκη ενός ποιοτικού άλματος την ΑΡΕΝ στην άμεση περίοδο. Τώρα που οι κοινωνικοί αγώνες έχουν περάσει σε μια φάση τέτοια που αναδεικνύονται συνολικότερα χαρακτηριστικά ρήξης με αυτό το σύστημα, οφείλουμε να αναβαθμίσουμε τον τρόπο παρέμβασής μας. Να προεκτείνουμε της δράση μας σε όλο το φάσμα των κοινωνικών αγώνων που εναντιώνονται στη νέα πολιτική και οικονομική κατάσταση που βαθαίνει ακόμη περισσότερο με την νέα δανειακή σύμβαση. Η εναλλακτική λύση για εμάς είναι η χάραξη μιας άλλης κατεύθυνσης σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, με τον λαό στο τιμόνι, απαλλαγμένο απ’ τα δεσμά του χρέους και των συνεπειών της κρίσης. Το πρόταγμα μας είναι : Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ!

Εισήγηση ΑΡΕΝ Παντείου για το πανελλαδικό διήμερο 26-27 Νοέμβρη 2011

Το πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας γίνεται σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία για το πανεπιστήμιο και την κοινωνία. Η κυβέρνηση Παπανδρέου έπεσε, όχι για να υλοποιήσει μια λύση εθνικής συνεννόησης, αλλά υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, καταλήγοντας σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που δείχνει ότι το αστικό μπλοκ συσπειρώνεται με μόνο στόχο την εφαρμογή των μέτρων που δεν κατάφερε να περάσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Αποκορύφωση αυτής της πολιτικής είναι η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, η οποία επιβάλλει τα σκληρότερα μέτρα που έχει γνωρίσει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Παράλληλα καταστρατηγεί και τα τελευταία ψήγματα δημοκρατίας (ακόμα και της αστικής) βάζοντας για πρωθυπουργό τραπεζίτη και νοσταλγούς της χούντας σε υπουργεία. Οι προγραμματικές δηλώσεις του νέου πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, ο οποίος δήλωσε ότι η κυβέρνησή του θα επιβάλλει όσο σκληρά μέτρα κι αν χρειαστεί χάριν της ανταγωνιστικότητας, προμηνύουν ουσιαστικά τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.

Όμως από τις πλατείες μέχρι τη 48ωρη απεργία στις 19-20 Οκτώβρη οι εργαζόμενοι και η νεολαία μίλησαν. Στις πλατείες μπήκε η βάση οργάνωσης του λαού ενάντια στη μνημονιακή πολιτική, με κεντρικά αιτήματα το να φύγουν όλοι και δημοκρατία τώρα. Η αντίσταση του λαού μετά από το κίνημα των πλατειών που γνώρισε μια πολύ άγρια και πρωτοφανή καταστολή, συνεχίστηκε με τη 48ωρη απεργία, τις κινητοποιήσεις στις 28 Οκτώβρη, τη διαδήλωση του πολυτεχνείου. Αυτά τα γεγονότα δείχνουν ότι έχει περάσει η περίοδος που ο κόσμος είτε δεν αντιστεκόταν είτε έδινε αποσπασματικές μάχες. Φαίνεται πια ότι έχει γίνει κτήμα του λαού πως σε κάθε καινούρια επίθεση θα απαντάει με συλλογικούς αγώνες και συνεχή αντίσταση. Αυτό αναβαθμίζει την ευθύνη της αριστεράς και της αναθέτει το καθήκον να παίξει καθοριστικό ρόλο και να οργανώσει τους αγώνες για να πέσει και αυτή η κυβέρνηση.

Αντίστοιχα, το φοιτητικό κίνημα κατευθύνθηκε με την ίδια λογική ενάντια στο νόμο πλαίσιο που αποτελεί εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Εμφανίστηκε δυναμικά με 300 καταλήψεις πανελλαδικά και κατάφερε να εμποδίσει ουσιαστικά την εφαρμογή του νόμου και τις διαπιστωτικές πράξεις. Παρόλ’ αυτά η εμφάνιση των μπλοκ αντικατάληψης και, παράλληλα, η έλλειψη συμμετοχής στις δράσεις των μπλοκ αγώνα αναδεικνύει κάποιες προβληματικές. Το φοιτητικό κίνημα δεν κατάφερε παρόλο που υπήρχε εναντίωση στο νόμο πλαίσιο, να συνολικοποιήσει ένα βασικό αίτημα. Την ανατροπή της κυβέρνησης σαν προϋπόθεση για την ανατροπή του νόμου. Έτσι ουσιαστικά δεν κατάφερε να ανοιχτεί στην κοινωνία και να συμπορευτεί με τους εργαζόμενους.

Η πανεπιστημιακή κοινότητα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια πολύ σκληρή επίθεση. Η Διαμαντοπούλου στα πλαίσια και της υπόλοιπης συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης έχει βάλει πολύ στενά περιθώρια εφαρμογής του νόμου. Στο άμεσο διάστημα θα αντιμετωπίσουμε συγχωνεύσεις και κλεισίματα σχολών και εκλογές συμβουλίων διοίκησης για τις οποίες έχουν ήδη συγκροτηθεί εφορευτικές επιτροπές. Το κρίσιμο στοίχημα για το φοιτητικό κίνημα είναι, αφενός, να μπλοκαριστεί η εφαρμογή του νόμου πλαισίου και, αφετέρου, να προετοιμαστεί ώστε να μπει δυναμικά οργανωμένο στους επόμενους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας. Σε αυτό το πεδίο θα κριθεί και η παρέμβαση της Αριστερής Ενότητας πανελλαδικά. Σύμφωνα με τους παραπάνω στόχους απολογίζεται αρνητικά ότι το φοιτητικό κίνημα δεν κατάφερε να εμφανιστεί οργανωμένα με αγωνιστικές αποφάσεις συλλόγων σε μεγάλα κινηματικά γεγονότα όπως η 48ωρη και η διαδήλωση του Πολυτεχνείου. Επομένως αναδεικνύεται η ανάγκη στο άμεσο διάστημα να προχωρήσει ανάλογα η αριστερά για να ξαναζωντανέψουν οι σύλλογοι. Αυτό πέρα από τη συνεχή προσπάθεια για να βγουν συνελεύσεις μπορεί να γίνει και μέσω της συγκρότησης ενωτικών πρωτοβουλιών αγώνα. Αυτές οι πρωτοβουλίες θα βοηθήσουν στη συσπείρωση ανένταχτου δυναμικού αλλά και στον κοινό βηματισμό με εργαζόμενους και καθηγητές του πανεπιστημίου. Είναι καθήκον της αριστερής ενότητας να προβάλλει τέτοιες δράσεις που να συμβάλλουν στην περαιτέρω οργάνωση του αγώνα.

Η κατεύθυνση αυτή για να μπορέσει να υλοποιηθεί πρέπει η ΑΡΕΝ να προβάλλει αιχμές που αποτελούν ήδη κτήμα του αγωνιζόμενου κόσμου και παράλληλα να προωθήσει πολιτικές κατευθύνσεις που να συμβάλλουν ουσιαστικά σε μια πιο συνολική και ανατρεπτική κατεύθυνση ενάντια σε αυτήν την πολιτική. Το πρόταγμα των πλατειών Δε χρωστάμε, Δεν πουλάμε, Δεν πληρώνουμε, που σωστά προβλήθηκε και από το φοιτητικό κίνημα, οφείλουμε να το πραγματώσουμε μέσα στις σχολές και την κοινωνία με περισσότερη ένταση και δυναμική. Παράλληλα σε ψευτοδιλήμματα που μας βάζουνε και στο επείγον της «διάσωσης της χώρας» απαντάμε: καμία θυσία για το ευρώ , καμία πειθαρχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συμβάλλει στα κινήματα πολιτικής ανυπακοής όπως ενάντια στα χαράτσια, στις γενικές απεργίες, στις απεργιακές περιφρουρήσεις, με στόχο την ανάδειξη πιο κεντρικών αιτημάτων.

Ωστόσο, πέρα από τη συμμετοχή μας στα κινήματα, για να μπορέσει η ΑΡΕΝ να συζητήσει ουσιαστικά, να κάνει κτήμα της τέτοιου μεγέθους πολιτικά ζητήματα, οφείλουμε επιτέλους να κάνουμε πιο συχνά διαδικασίες τύπου πανελλαδικού διημέρου και μαζέματα πόλεων. Με αυτόν τον τρόπο θα προωθηθεί η πολιτικοποίηση των σχημάτων της ΑΡΕΝ και από τα κάτω αλλά και με κεντρικές διαδικασίες. Οι οποίες βέβαια δεν πρέπει να είναι ετεροχρονισμένες ειδικά σε περιόδους πύκνωσης του πολιτικού χρόνου. Προφανώς πρέπει να προχωρήσουμε σε εκδημοκρατισμό των διαδικασιών της ΑΡΕΝ όπου αποφάσεις και κείμενα θα διαμορφώνονται από τη σύνθεση των απόψεων που ακούγονται από τα σχήματα κι όχι με άλλους τρόπους.

Σε αυτές τις βάσεις κλείνοντας, αναγνωρίζουμε την ανάγκη ενός ποιοτικού άλματος την ΑΡΕΝ στην άμεση περίοδο. Τώρα που οι κοινωνικοί αγώνες έχουν περάσει σε μια φάση τέτοια που αναδεικνύονται συνολικότερα χαρακτηριστικά ρήξης με αυτό το σύστημα, οφείλουμε να αναβαθμίσουμε τον τρόπο παρέμβασής μας. Να προεκτείνουμε της δράση μας σε όλο το φάσμα των κοινωνικών αγώνων που εναντιώνονται στη μνημονιακή πολιτική. Η εναλλακτική λύση για εμάς είναι οι συλλογικοί μαχητικοί αγώνες διαρκείας για την υπεράσπιση των αναγκών του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας με μια συνολική προοπτική νίκης. Το πρόταγμά μας είναι : Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ 

 

Κάλπες για τα Συμβούλια Διοίκησης με το ζόρι

Κάλπες πάση θυσία θέλει να στήσει στα πανεπιστήμια η συγκυβέρνηση, ώστε ο νέος χρόνος να βρει τουλάχιστον ένα μέρος των ιδρυμάτων στο «γύψο» των Συμβουλίων Διοίκησης. Καταλύοντας κάθε έννοια δημοκρατίας και αυτοδιοίκητου των ιδρυμάτων, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας πιέζει τις εφορευτικές επιτροπές που με πολύ κόπο κατάφερε να διορίσει, να προχωρήσουν στις διαδικασίες ανάδειξης των εσωτερικών μελών των Συμβουλίων Διοίκησης, γεγονός που αναγγέλλει νέους θυελλώδεις ανέμους στα πανεπιστήμια. Ήδη ορίστηκαν εκλογές για τις 19 Δεκεμβρίου στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.

Τα δημοκρατικά εκλεγμένα όργανα των πανεπιστημίων (ακαδημαϊκά και πανεπιστημιακά) καλούν την Α. Διαμαντοπούλου έστω και τώρα να «παγώσει» τις στημένες διαδικασίες απαλλάσσοντας τα πανεπιστήμια από τη νέα σκληρή δοκιμασία που επιφέρουν οι συγκρούσεις. Ζητάμε από το υπουργείο Παιδείας, τονίζεται σε απόφαση της Συγκλήτου του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης να συμβάλει στην εκτόνωση της έντασης στα πανεπιστήμια, παγώνοντας τις διαδικασίες εκλογής των Συμβουλίων. Επιπλέον, η Σύγκλητος επικύρωσε την απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου να προσφύγει στο ανώτατο συνταγματικό δικαστήριο επισημαίνοντας ότι θα εξαντλήσει κάθε νόμιμο μέσο για να αναδείξει τα λάθη, τις ανεπάρκειες και τις δυσλειτουργίες του νέου νόμου.

Από την πλευρά τους, οι διδάσκοντες του Πανεπιστημίου Αιγαίου θέτουν θέμα νομιμότητας της διαδικασίας, ζητούν από τη διορισμένη επιτροπή στην οποία προεδρεύει καθηγητής που βρίσκεται σε εκπαιδευτική άδεια (!) να επικαλεστεί την καθολική αντίθεση της πανεπιστημιακής κοινότητας και να μην προχωρήσει στη διαδικασία. Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση του Συλλόγου ΔΕΠ του ιδρύματος, η όλη διαδικασία συνιστά θεσμική εκτροπή και για τον επιπλέον λόγο ότι οι προθεσμίες που προβλέπονται από τον νόμο έχουν πλέον παρέλθει.

Ο Σύλλογος ΔΕΠ θέτει τα εξής ερωτήματα: Σε ποιο νόμο ή υπουργική απόφαση βασίζεται πλέον η Οργανωτική Επιτροπή και προχωράει σε «προκήρυξη» εκλογών»; Παράλληλα, στην ανακοίνωση, αμφισβητείται ευθέως η νομιμότητα λήψης της απόφασης για εκλογές: «Υπήρξε φυσική παρουσία όλων των μελών της επιτροπής; Ήταν παρούσα και ψήφισε υπέρ της απόφασης η πλειοψηφία της επιτροπής; Υπάρχει παραίτηση κάποιου μέλους ή μελών; Γιατί δεν υπογράφεται η απόφαση από όλα τα μέλη παρά μόνο από τον πρόεδρο της επιτροπής; Έχει ελεγχθεί αν μπορεί να συμμετέχει και κυρίως να προεδρεύει της επιτροπής καθηγητής που βρίσκεται σε εκπαιδευτική άδεια;

Ο Σύλλογος διδασκόντων καλεί τις δημοκρατικά εκλεγμένες πρυτανικές αρχές να κάνουν ό,τι απαιτείται για τη διαφύλαξη της ακαδημαϊκής αυτοτέλειας και του αυτοδιοίκητου.

Και ενώ στα πανεπιστήμια η σύγκρουση με το υπουργείο Παιδείας μπαίνει σε δεύτερη φάση, η ΠΟΣΔΕΠ παρέα με την ΟΣΕΠ-ΤΕΙ και τους ερευνητές, προσέρχεται στο υπουργείο Παιδείας, για να συζητήσει με την Α. Διαμαντοπούλου και τον Κ. Αρβανιτόπουλο τρόπους που θα διευκολύνουν τα ιδρύματα στην εφαρμογή του νόμου.

Η υπουργός παρουσία της ΠΟΣΔΕΠ η οποία δεν αντέδρασε, προειδοποίησε ότι όποιο πανεπιστήμιο δεν προχωρήσει στις εκλογικές διαδικασίες δεν θα χρηματοδοτηθεί και όπως έχει δηλώσει και παλαιότερα, θα συζητηθεί ενδεχόμενη συγχώνευσή του.

Κατά τα άλλα η ΠΟΣΔΕΠ ζήτησε να ενημερωθεί για τα... ακαδημαϊκά κριτήρια βάσει των οποίων θα γίνουν οι συγχωνεύσεις ιδρυμάτων και τμημάτων.

Πηγή: Αυγή

Πανελλαδικό Διήμερο ΑΡΕΝ 26-27/11

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΓΙΟΥΡΓΚΕΝ ΧΑΜΠΕΡΜΑΣ

 Διακυβέρνηση: Ένας ευφημισμός για το σκληρό πολιτικό δεσποτισμό

Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντιμετωπίζοντας την κρίση χρέους, αναζητούν λύσεις σε μια «μεταδημοκρατική» κατεύθυνση, που εγείρει ζητήματα δημοκρατικής νομιμοποίησης για τους θεσμούς της και τα μέσα που χρησιμοποιούν. Η συζήτηση που ακολουθεί θέτει αυτά τα ερωτήματα και επιχειρεί να τα απαντήσει.

Γιατί φοβάστε ότι η Άνγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί υπέγραψαν στις 27 Οκτωβρίου ένα συμβιβασμό σε βάρος της δημοκρατικής νομιμότητας;

Είδαμε ήδη από τις Κάνες, ότι οι απειλές που θέτουν σε κίνδυνο το ευρώ τους υποχρέωσαν, θέλοντας και μη, να συνεργαστούν. Η ίδια η κ. Μέρκελ κατέληξε να λάβει υπόψη της ότι η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση δεν διαθέτει τον υπερεθνικό έλεγχο που της αντιστοιχεί. Μια κοινή πολιτική οφείλει να επιτρέπει έναν καλύτερο συντονισμό και, την ίδια στιγμή, να συμβάλλει στην υπέρβαση των ανισορροπιών που υφίστανται ανάμεσα στις εθνικές οικονομίες, που τείνουν να απομακρυνθούν η μια από την άλλη, καθώς παρασύρονται από τις αποκλίσεις των οικονομικών μεγεθών. Η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχουν μιλήσει για το μέλλον της ΕΕ παρά μόνο διατυπώνοντας αόριστες ιδέες, οι οποίες, επιπλέον, διαφέρουν μεταξύ τους. Ωστόσο, βαδίζουν προς την ίδια κατεύθυνση της ενισχυμένης διακυβερνητικής συνεργασίας. Το πρόβλημα είναι ότι θα μεταφραστούν σε μια σταδιακή απώλεια του ελέγχου των εθνικών κοινοβουλίων στα δημόσια οικονομικά. Πράγμα που είναι επικίνδυνο, γιατί η μεταρρύθμιση αυτή θα προκαλούσε ασφυξία σιγά – σιγά τον πνεύμονα της δημοκρατίας σε εθνική κλίμακα, χωρίς αυτή η απώλεια να αντισταθμίζεται με κάτι αντίστοιχοσε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Μετά την ανακοίνωση της ματαίωσης του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα, ενισχύθηκε ο φόβος σας ότι η Ευρώπη περνάει σε μια μετά-δημοκρατική εποχή;

Παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον τη φρίκη που προκάλεσε στους κόλπους της πολιτικής ελίτ η αναγγελία του δημοψηφίσματος αυτού. Γιατί ο φόβος που ξύπνησε βίαια αυτή η ξαφνική απόφαση του Έλληνα πρωθυπουργού, ήταν μήπως δινόταν η ευκαιρία σε ένα λαό φορτωμένο με μια προβληματική «θεραπεία», να εκδηλώσει την αντίστασή του. Η θεραπεία αυτή, πράγματι, είναι από δυο απόψεις προβληματική: από οικονομική και από πολιτική άποψη. Η περιοριστική πολιτική χωρίς την ώθηση ενός δημόσιου προγράμματος επενδύσεων στραγγαλίζει την ελληνική οικονομία. Από την άλλη, ο έλεγχος της τρόικας συνεπάγεται μια απώλεια κυριαρχίας που αλλάζει τα συνταγματικά δεδομένα, για την οποία ο λαός δεν έχει ερωτηθεί. Η Ελλάδα είναι, βέβαια, ειδική περίπτωση, αλλά η διαδικασία αυτή μπορεί να είναι προάγγελος της μετάβασης από μια Ευρώπη των κυβερνήσεων σε μια Ευρώπη της διακυβέρνησης. Όμως, αυτή η όμορφη λέξη «διακυβέρνηση» δεν είναι παρά ένας ευφημισμός για μια σκληρή μορφή πολιτικού δεσποτισμού, που στηρίζεται στην αδύναμη νομιμοποίηση των διεθνών συνθηκών. Ας μη βγάζουμε, ωστόσο, από αυτή την ανάλυση λανθασμένα συμπεράσματα, όπως κάνουν ορισμένοι Γάλλοι φίλοι μου, που επαγγέλλονται έναν αριστερό δημοκρατικό εθνικισμό. Για τα μάλλον μικρά εθνικά κράτη, όπως τα δικά μας στην Ευρώπη, ένα πράγμα έχει σημασία: η «δημοκρατία σε μια χώρα» δεν είναι πια ικανή να αμυνθεί απέναντι στις επιταγές ενός καπιταλισμού που διαπερνούν τα εθνικά σύνορα.

Ποιες πολιτικές λύσεις έχει στη διάθεσή της η ΕΕ για να βγει από την οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση;

Δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά και οι οικονομολόγοι ίσως να μην ξέρουν πώς ακριβώς αντιμετωπίζεται βραχυχρόνια μι «δημοσιονομική κρίση». Ωστόσο, έχουμε κάνει ένα βήμα προς την κατεύθυνση της αντιμετώπισης της κρίσης και, συνεπώς, η Γερμανία δεν θα έπρεπε να απαιτεί διαρκώς εγγυήσεις για να «καθησυχάσει τις χρηματοπιστωτικές αγορές», όπως λέει. Ακόμη κι αν τις «καθησυχάσουμε», δεν θα έχουμε κερδίσει σπουδαία πράγματα. Δεν θα μπορέσουμε να ελέγξουμε τις χρηματοπιστωτικές αγορές, όσο δεν εξαλείφεται η νεοφιλελεύθερη ανισορροπία ανάμεσα στην πολιτική και τις αγορές. Από τη στιγμή που η παγκοσμιοποίηση, που την επιθυμούν οι πολιτικοί, είναι μη αναστρέψιμη, οφείλουμε να ανακτήσουμε την ελευθερία δράσης σ’ ένα υπερεθνικό επίπεδο, χωρίς, ωστόσο, να θυσιάσουμε τη δημοκρατία. Ένα πρώτο βήμα θα μπορούσε να είναι η αναμόρφωση της ΕΕ με αφετηρία τη μετατροπή της νομισματικής ένωσης σε υπερεθνικό οργανισμό με διευρυμένες αρμοδιότητες, αλλά με τρόπο που να ικανοποιεί τα δημοκρατικά κριτήρια νομιμοποίησης.

Οι ευρωπαίοι ηγέτες θεωρείτε ότι φοβούνται τη δημοκρατία;

Φοβούνται μήπως δεν εξασφαλίσουν την πλειοψηφία ή μήπως χάσουν την εξουσία. Υπό κανονικές συνθήκες, αυτός είναι ένας ρόλος που η δημοκρατία αναθέτει στα κόμματα. Αυτό που θα έπρεπε μάλλον να φοβόμαστε, είναι μήπως οι πολιτικοί άνδρες και γυναίκες μας δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν τον εξαιρετικό χαρακτήρα της κατάστασης και να αδράξουν την ευκαιρία που ενυπάρχει στην κρίση. Για πρώτη φορά τα οικονομικά προβλήματα μας υποχρεώνουν σε μια δημόσια συζήτηση για τους φόβους που αφορούν το μέλλον της Ευρώπης. Ίσως έχει σημάνει, επιτέλους, η ώρα της γένεσης της ευρωπαϊκής δημόσιας σφαίρας. Οι πολιτικές ηγεσίες θα όφειλαν να φανούν ικανές να ανοίξουν τις προοπτικές μιας αναδιοργάνωσης της Ευρώπης –και να δείξουν ότι έχουν το θάρρος να πάνε κόντρα στο ρεύμα, αν χρειαστεί, αντί να τρέχουν πίσω από τις δημοσκοπήσεις κυνηγώντας την πλειοψηφία. Και θα το όφειλαν ακόμα περισσότερο, γιατί η αντίσταση των λαϊκιστών της δεξιάς σε ένα βάθεμα της ευρωπαϊκής συνεργασίας αντιμετωπίζεται μόνο με ισχυρές αντιπαραθέσεις – ακόμα και μέσα στις χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα.


* Δημοσιεύτηκε στη «Λε Μοντ» (18-11-2011)

Πηγή: Εποχή

Κατάληψη του Κέντρου Έκδοσης Εντολών Διακοπής Ρεύματος από τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ

Εργαζόμενες-οι, Από την πρώτη ημέρα που η Κυβέρνηση του κυρίου Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι θα μετατρέψει τη ΔΕΗ από υπηρέτη του λαού σε φοροεισπράκτορα και ότι θα χρησιμοποιήσει το αγαθό της Ηλεκτρικής Ενέργειας ως μοχλό εκβιασμού απέναντι στο φτωχό και τον άνεργο με τον πλέον σαφή τρόπο καταδικάσαμε αυτή την απαράδεκτη απόφαση και με έκτακτη Συνέντευξη  Τύπου στις 16/9/2011 αναδείξαμε τις τραγικές επιπτώσεις που θα έχει αυτό το μέτρο τόσο στην κοινωνία αλλά και σε βάρος της ίδιας της ΔΕΗ. Επειδή για εμάς ο ρόλος και η δράση του συνδικαλιστή δεν μπορεί να είναι ξεκομμένος από το τι συμβαίνει στην κοινωνία, Επειδή για εμάς ο συνδικαλισμός είναι ιερή υπόθεση από την πρώτη στιγμή κάναμε γνωστό ότι με όλες μας τις δυνάμεις και με σύμμαχο και πρωτοπόρο την ελληνική κοινωνία αυτή την απαράδεκτη και ταυτοχρόνως εγκληματική απόφαση θα την εμποδίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Συγκεκριμένα, στη Συνέντευξη Τύπου είχαμε πει ότι με τον αγώνα μας θα παρέμβουμε σε 3 φάσεις προκειμένου να ακυρώσουμε αυτή την απαράδεκτη απόφαση. Η πρώτη: Να εμποδίσουμε να φύγουν οι λογαριασμοί με το χαράτσι. Η δεύτερη: εφόσον δεν τα καταφέρουμε στην πρώτη, να εμποδίσουμε να φύγουν οι εντολές διακοπής του ρεύματος σε όσους δεν θα έχουν πληρώσει το χαράτσι και Η τρίτη και η κυριότερη ότι με τα κορμιά μας, με τη φυσική μας παρουσία δίνοντας μάχη σώμα με σώμα στους δρόμους και τις γειτονιές όλης της χώρας θα εμποδίσουμε να κοπεί το ρεύμα στα σπίτια των φτωχών συνανθρώπων μας. Όσον αφορά το τελευταίο σήμερα ανακοινώνουμε ότι σε εκατοντάδες πόλεις της χώρας, οι ομάδες περιφρούρησης σε συνεργασία με τα εργατικά κέντρα, Ομοσπονδίες, Σωματεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Κοινωνικούς φορείς, Ενώσεις πολιτών, είναι έτοιμες και όπου ακόμα δεν έχουν συσταθεί είναι ζήτημα ημερών. Συνεπείς με τα όσα είχαμε πει στις 13 Οκτώβρη επιχειρήσαμε να εμποδίσουμε την αποστολή των λογαριασμών. Τότε η διοίκηση βρήκε εναλλακτικές λύσεις. Σήμερα 20 Νοέμβρη και παρά την λυσσαλέα επίθεση που δεχθήκαμε από τα γιουσουφάκια του συστήματος μια ημέρα πριν φύγουν οι εντολές διακοπής του ρεύματος είμαστε εδώ στο μοναδικό σημείο, στο κέντρο από όπου φεύγουν οι εντολές διακοπής για όλη την Ελλάδα. - Είμαστε εδώ γιατί ο ρόλος της ΔΕΗ δεν είναι ο ρόλος του φοροεισπράκτορα. - Είμαστε εδώ γιατί το αγαθό της Ηλεκτρικής Ενέργειας δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως μοχλός εκβιασμού. - Είμαστε εδώ γιατί αυτοί που ψήφισαν τον κατάπτυστο αυτό Νόμο δεν έκαναν καν τον κόπο να σκεφτούν «Μα ο άνεργος πως θα πληρώσει; Εμείς θα του κόψουμε και το ρεύμα;» - Είμαστε εδώ γιατί αρνούμαστε να γίνουμε απάνθρωποι και εκτελεστές μικρών παιδιών και αρρώστων. - Είμαστε εδώ γιατί σε εμάς δεν περισσεύει κανείς συνάνθρωπός μας. - Είμαστε εδώ γιατί ακόμα κυλάει αίμα στις φλέβες μας. - Είμαστε εδώ γιατί για εμάς οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους είναι πάνω από τις αγορές. - Είμαστε εδώ για να εμποδίσουμε να φύγουν οι εντολές διακοπής του αγαθού της Ηλεκτρικής Ενέργειας που χωρίς αυτό κινδυνεύουν ζωές και κανείς δεν μπορεί να ζήσει. Τέλος, είμαστε εδώ γιατί δεν θέλουμε αύριο να ντρεπόμαστε. Την τιμή και την αξιοπρέπεια μας δεν θα την πετάξουμε στον υπόνομο.

Διοικητικό Συμβούλιο Εθνικής Συνεννόησης: Τώρα ή ποτέ!

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, τα τελευταία δύο χρόνια η χώρα μας έχει μπει επιτέλους στο σωστό δρόμο της μεταρρύθμισης και της αλλαγής. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, παρά τη λαϊκή πίεση και το λαϊκισμό της Αριστεράς που επιμένει ο εργαζόμενος να αμείβεται και να έχει δικαιώματα, έβαλε τη βάση για ένα ακόμα πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο σύστημα που δουλεύει για λίγους και εκλεκτούς. Όμως δεν άντεξε μόνη της όλο αυτό το βάρος.

Γι αυτό το λόγο σχηματίστηκε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας των τραπεζών και των βιομηχάνων με πρωθυπουργό τον μεγάλο ευεργέτη μας Λουκά Παπαδήμo. Θεωρούμε θετικό στοιχείο τη συμμετοχή ανθρώπων που έχουν παλέψει για τη δημοκρατία από το μετερίζι της ΕΠΕΝ και διατηρούν φιλικές σχέσεις με αντίστοιχες δημοκρατικές δυνάμεις της Γαλλίας όπως ο αξιότιμος κύριος Λεπέν.

Δεν είναι δυνατόν σε αυτόν τον αγώνα οι φοιτητικοί σύλλογοι να μείνουν αμέτοχοι. Γι αυτό το λόγο εμείς ευυπόληπτοι φοιτητές και πολίτες αντιλαμβανόμενοι τις ώρες ευθύνης προτείνουμε τη συγκρότηση διοικητικού συμβουλίου εθνικής σωτηρίας με συμμέτοχη των παρατάξεων ΠΑΣΠ-ΔΑΠ-ΦΟΣ αφού για άλλη μια φορά οι αριστερές παρατάξεις θα περιοριστούν στην στείρα καταγγελία. 

Η αποσάθρωση της δημόσιας παιδείας και η στήριξη του έργου της κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας είναι χρέος μας και θα το επιτελέσουμε… Ενδεικτικά προτείνουμε για πρόεδρο του ΔΣ τον επίτιμο πρόεδρο της ΔΑΠ Σάκη Ιωαννίδη.

 

Aντί της Σιωπής Αυτόνομη δημιουργία για το Πάντειο Συμμετέχουμε στην