Συγκυρία
Μετά από μήνες καταιγιστικών πολιτικών εξελίξεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο η διαπραγματευτική στρατηγική που επιχείρησε να αμφισβητήσει και να συγκρουστεί με το κυρίαρχο, αυταρχικό νεοφιλελεύθερο σχέδιο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, έδειξε τα όριά της. Όλο αυτό το διάστημα δόθηκε ένας σκληρός και επίπονος αγώνας με στόχο να απεγκλωβιστεί η ελληνική κοινωνία από τη λιτότητα που επιβάλλεται τα τελευταία 5 χρόνια. Αυτή η προσπάθεια εντάχθηκε σε ένα συνολικό σχέδιο διεθνοποίησης της πάλης ενάντια στη λιτότητα και τον αυταρχισμό με θετικό πρόταγμα την επαναφορά της δημοκρατίας. Ωστόσο, στον αντίποδα αυτής της στρατηγικής, η αντίπαλη πλευρά, πάντα υπερασπιζόμενη τα συμφέροντα του κεφαλαίου, επέλεξε να εκμηδενίσει κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης και εναλλακτικής πολιτικής.
Η κυρίαρχη ευρωπαϊκή ελίτ ακολούθησε αυτόν τον δρόμο, καταργώντας κάθε πρόσχημα δημοκρατικής λειτουργίας, επιβάλλοντας μια άνευ ετέρου χρηματοπιστωτική ασφυξία, με στόχο όχι μόνο μια δήθεν δημοσιονομική προσαρμογή αλλά κυρίως την πειθάρχηση κάθε προσπάθειας αντίστασης εντός της Ευρώπης, παρούσας ή μελλοντικής. Στα πλαίσια των παραπάνω, η ελληνική κυβέρνηση πήρε την πολιτική επιλογή να εξαντλήσει τα όρια συναίνεσης για μια συμφωνία που θα ανακούφιζε τα λαϊκά στρώματα. Με αυτό το τρόπο όμως, παραμέρισε μια επιθετική γραμμή διαπραγμάτευσης που μονομερώς θα νομοθετούσε υπέρ του κόσμου της εργασίας και των οικονομικά ασθενέστερων και που θα έθετε την εξυπηρέτηση του χρέους υπό την αίρεση ευνοϊκής συμφωνίας. Η μετριοπάθεια που εξέφρασε η κυβέρνηση -όχι μόνο κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, αλλά και στις άλλες πτυχές της πολιτικής της – οδήγησε στην αποτυχία του σχεδίου ανατροπής της λιτότητας και των υπαρχόντων συσχετισμών δύναμης. Φωτεινή εξαίρεση σε αυτό αποτέλεσε η στιγμή του δημοψηφίσματος και η απάντηση που έδωσε η κοινωνία στο φόβο των καναλιών , της εργοδοσίας και της ΕΚΤ. Απέναντι λοιπόν σε μια συντονισμένη επίθεση του κεφαλαίου με στόχευση την καθημερινότητα και το θυμικό των ανθρώπων( κλειστές τράπεζες ,εκβιαστικά διλήμματα “ευρώ ή Ζιμπάμπουε”, καθυστέρηση μισθοδοσιών), ο λαός εξέφρασε την άρνηση στις αδιέξοδες πολιτικές της λιτότητας.
Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν κατάφερε να αποτελέσει ούτε καν χαρτί για την βελτίωση της διαπραγματευτικής θέσης, με αποτέλεσμα τη μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ μέσα από πρακτικές «εθνικής» συναίνεσης και λογικές που απορρέουν από την μη ύπαρξη και διάθεση σύνθεσης ενός εναλλακτικού σχεδίου. Η νέα συμφωνία , εναρμονισμένη με τη νεοφιλελεύθερη αφήγηση του ΤΙΝΑ, μπόρεσε να συσπειρώσει ένα αντιφατικό μπλοκ συναίνεσης στη Βουλή, που δεν αποτελούνταν από την πρότερη κυβερνητική πλειοψηφία (η οποία μέτρησε σοβαρές απώλειες) αλλά από μια σύμπραξη των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων- νέων και παλιών .Πέρα και παρά την έκβαση των διαπραγματεύσεων, το δημοψήφισμα αποτελεί κομβικό σημείο καθώς τέθηκε στον δημόσιο χώρο μια πολιτική επιθυμία η οποία προηγουμένως δεν υπήρχε με τόση ένταση και διαύγεια.
Ακόμη και αν το διάστημα που ακολούθησε την σύναξη συμφωνίας είχε τόσο για την αριστερά όσο και για την κοινωνία, τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός μετατραυματικού σοκ, αποτυπώθηκε η δυνατότητα σύγκλισης ενός μεγάλου κοινωνικού μπλοκ σε προοδευτική κατεύθυνση. Η ήττα και η διαχείριση της (της οποίας οι ευθύνες βαραίνουν κυρίως την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ) μας αφήνει σίγουρα σε δυσχερέστερη θέση, σε μία ένα αφετηρία στην οποία δεν έχουμε άλλη επιλογή πέραν του να κεφαλαιοποιήσουμε τις εμπειρίες και τα διδάγματα αυτών των μηνών. Συγκεκριμένα, δεν μπορούμε πλέον να αγνοούμε ότι οι πολιτικές λιτότητας δεν βρίσκονταν στο πυρήνα της Ευρωζώνης αλλά αποτελούν τον πυρήνα. Το κοινό νόμισμα επιτέλεσε τον ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκε θωρακίζοντας τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οι αφηγήσεις περί χρέους χρησιμοποιήθηκαν για την πειθάρχηση της κοινωνίας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, λειτούργησε ως θεσμοθετημένος νεοφιλελευθερισμός και εξέφρασε καθ΄όλη τη περίοδο διαπραγμάτευσης την αδιαλλαξία της. Αιτήματα όπως δημοκρατία, κοινωνικό κράτος και ανάγκες παραγκωνίστηκαν δημιουργώντας στους λαούς της Ευρώπης μια συλλογική μνήμη των πρακτικών, του συντονισμού και των δυνάμεων της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Για την επανάκτηση αυτών των αιτημάτων γίνεται πλέον φανερό ότι θα πρέπει να εμποδιστεί η περαιτέρω προέλαση των νεοφιλελευθέρων πολιτικών και να αρθεί η ταξική ασυμμετρία των εργαζόμενων της Ευρώπης- μια άρση ικανή να πραγματοποιηθεί κάτω από την σημαία της αντί-λιτότητας με στόχο τον παραγωγικό και κοινωνικό μετασχηματισμό.
Έπειτα από μία ταραχώδη πολιτική περίοδο, κατόπιν εκβιασμών και ψήφισης του τρίτου μνημονίου, η ηγετική ομάδα του Σύριζα αποφάσισε τελείως αυθαίρετα την προσφυγή στις κάλπες προκειμένου να νομιμοποιήσει ο λαός με την ψήφο του το νέο πρόγραμμα. Είναι σαφές πως ο Σύριζα μετατόπισε το κέντρο βάρους της πολιτικής συζήτησης από το δίπολο «εφαρμογή μνημονίου- ανατροπή μνημονίου» στο διακύβευμα του ποιος είναι ο καλύτερος υλοποιητής της παρούσας σκληρής συμφωνίας, που αποτελεί συνέχεια των μνημονίων 1 και 2. Η πολιτική μεταστροφή του Σύριζα, είχε ως επακόλουθο το να υπάρξουν ανακατατάξεις και να ανοίξουν εκ νέου πολιτικές συζητήσεις στο χώρο της αριστεράς. Σε πρωτόλειο επίπεδο αυτές εκφράστηκαν στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν με την πλήρη συναίνεση της ευρωπαϊκής ηγεσίας. Ο λαός κλήθηκε εκβιαστικά μέσα σε ένα ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο, να επιλέξει διαχειριστή για μια αδιαμφισβήτητα σκληρή συμφωνία.. Το ηχηρό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και οι δυνατότητες που αυτό άνοιγε για τη δημιουργία ρηγμάτων σε διεθνές επίπεδο και την απελευθέρωση κοινωνικών δυνάμεων σε εγχώριο, αγνοήθηκε εν μία νυκτί δημιουργώντας τεράστια απογοήτευση στην κοινωνική πλειοψηφία. Μεγάλη μερίδα αγωνιστών και αγωνιστριών του προηγούμενου διαστήματος είτε έμειναν αμήχανοι μπροστά στις εξελίξεις, είτε επέλεξαν να απέχουν από την εκλογική διαδικασία. Αυτό επιβεβαιώνεται από τα τεράστια ποσοστά της αποχής, καθώς και από τα μικρά ποσοστά των αριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων. Το νέο μνημόνιο φέρει τεράστια βάρη για την ήδη τραυματισμένη κοινωνία και πλέον έχουμε ξεκάθαρη ανάληψη πολιτικής ευθύνης από το Σύριζα, για την υλοποίησή του.
Το αποτέλεσμα των εκλογών δημιουργεί μια ιδιαίτερα δυσμενή κατάσταση για τους από κάτω και ιδίως για την νεολαία και τον κόσμο της εργασίας. Ο σύριζα, που αποτέλεσε τον πολιτικό εκφραστή των πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων την τελευταία 5ετία, υιοθέτησε ξεκάθαρα ως προεκλογικό πρόγραμμα το 3ο μνομόνιο. Είναι προφανές ότι προέκυψε ένα κοινοβούλιο, που στη συντριπτική του πλειοψηφία συντάσσεται με την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας και μεταλλάσει το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης όπως το γνωρίζαμε. Η παρούσα κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, είναι αναντίστοιχη των αγωνιστικών παρακαταθηκών όλου του προηγούμενου διαστήματος που ξεδιπλώθηκαν από τις πλατείες μέχρι τις γενικές απεργίες και από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις μέχρι τις αντιφασιστικές διαδηλώσεις. Κορύφωση αυτής της κοινωνικής διεργασίας και ριζοσπαστικοποίησης υπήρξε το μεγαλειώδες ΟΧΙ του λαού στο δημοψήφισμα, ένα ΟΧΙ που στο παρόν δεν εκφράζεται με μαζικούς και ισχυρούς όρους. Είναι στοίχημα για την αριστερά να συνδεθεί με την λαβωμένη κοινωνία και ανοίγοντας διάλογο μαζί της να ανασυντάξει τις κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις κόντρα στην επώδυνη συμφωνία που έρχεται. Πάνω σε αυτή τη βάση και η ίδια η Αριστερή Ενότητα καλείται να επανατοποθετηθεί συνολικά πάνω στην πλήρως αναδιαμορφωμένη πολιτική πραγματικότητα.
Μπροστά σε όλα αυτά ως Αριστερή Ενότητα, ανέκαθεν συντασσόμασταν με τους από κάτω και τους πολλούς. Με αυτούς που δε δημιούργησαν το χρέος και καλούνται να το πληρώσουν, με αυτούς που βλέπουν να καταστρέφεται η ζωή τους και συνεχίζουν να αγωνίζονται, με αυτούς που θαλασσοπνίγονται για μια αξιοπρεπή ζωή και δεν παύουν να ελπίζουν, με αυτούς που πιστεύουν πως οι ανάγκες μας είναι πάνω από τα κέρδη τους. Όπως πάντα, έτσι και τώρα, χρέος της γενιάς μας η ανατροπή!
Πανεπιστήμιο
Πάνω σε αυτή τη λογική αναδείξαμε ζητήματα σχετικά με τις εργολαβίες, το κράτος καταστολής αλλά και ζητήματα για τα προγράμματα σπουδών και την εντατικοποίηση που δημιούργησε αυτή τη νέα πραγματικότητα. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί μία σημαντική τομή που είναι η ψήφιση του 3ου Μνημονίου στις 13/8/15 της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπου πέρα της συνέχισης της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και της καθημερινής εγκόλπωσης της λιτότητας θα υπάρξει και η περαιτέρω υποχρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και συνολικά της δημόσιας παιδείας.
Το επόμενο διάστημα πρέπει να ιεραρχήσουμε από τη μία την ανατροπή των πολιτικών λιτότητας που βάζουν στο στόχαστρο και τις δαπάνες για τη δημόσια εκπαίδευση και από την άλλη την άμεση απαίτηση της υλοποίησης νομοθετημάτων για την κατάργηση των διαγραφών, του ν+2 και την κατάργηση των συμβουλίων διοίκησης που είχανε δρομολογηθεί με το τελευταίο νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση (νομοσχέδιο Μπαλτά). Στη νέα κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε μας δίνεται η δυνατότητα να ανοίξουν εντός των κοινωνικών μας χώρων και άλλα ζητήματα όπως η ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση με την οποία θα τελειώσει ο κατακερματισμός της γνώσης και τα πτυχία δύο ταχυτήτων.
Βέβαια τα προβλήματα δεν τελειώνουν εδώ, καθώς πρέπει να απαντήσουμε άμεσα σαν φοιτητικό κίνημα στα άμεσα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν στην καθημερινότητά τους οι φοιτητές όπως σίτιση-στέγαση-μετακίνηση , ειδικά αυτή τη στιγμή που η μέριμνα θα είναι πολυτέλεια. Επομένως το φοιτητικό κίνημα είναι εκείνο που πρέπει να αποτελεί τον προωθητικό πόλο μέσα στην κοινωνία ώστε να δώσει διέξοδο στην απογοήτευση, στον ατομικό δρόμο και στην αποδοχή του μονόδρομου της λιτότητας.
Σχεδιασμός για το επόμενο διάστημα
Πρώτο και κύριο από αυτά τα χαρακτηριστικά που πρέπει να διατηρηθούν, είναι η συνεχής προσπάθεια των σχημάτων της Αριστερής Ενότητας για σύνδεση του κοινωνικού χώρου του Πανεπιστημίου με την υπόλοιπη κοινωνία. Η αξιολόγηση ότι το Πανεπιστήμιο και οι Φοιτητικοί Σύλλογοι δεν πρέπει αλλά, κυρίως, δεν μπορούν να είναι αποκομμένοι από τις εξελίξεις στα υπόλοιπα κοινωνικά πεδία είναι συγκροτητικό χαρακτηριστικό της Αρ.Εν. Η άποψη εκείνη που θέλει το Πανεπιστήμιο ως ένα ακόμα στείρο εξεταστικό κέντρο και τους φοιτητές αντικείμενα σε μια διαρκή διαδικασία απλής επαγγελματικής εξειδίκευσης μας έβρισκε πάντα απέναντί της. Και αυτό πρέπει να ισχύσει ακόμα περισσότερο στη παρούσα συγκυρία, όπου οι προσδοκίες για μια ευνοϊκότερη κεντρικοπολιτική κατάσταση και μια σταδιακή ενσωμάτωση των φοιτητικών αιτημάτων των τελευταίων χρόνων φαίνεται να διαψεύδεται. Οι φοιτητές θα συνεχίσουν να βρίσκονται αντιμέτωποι με την υποχρηματοδότηση του Πανεπιστημίου, την ιδιωτικοποίηση διαφόρων λειτουργιών του και την υποτίμηση της αξίας των τίτλων σπουδών, και αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε, πυροδοτώντας τις διεργασίες εκείνες που θα ενισχύσουν την διεκδίκηση και την αντίσταση.
Επιπλέον, θα πρέπει να εξετάσουμε το ζήτημα της γνώσης και τον τρόπο που αυτή παράγεται στο πανεπιστήμιο. Θέτοντας ως πρόταγμα ένα πανεπιστήμιο που επίκεντρο είναι ο άνθρωπος και ανάγκες του και όχι το κέρδος, επισημαίνουμε την γνώση ως μέσο χειραφέτησης και αυτοπραγμάτωσης του ατόμου. Με βάση αυτή την λογική, τα γνωστικά αντικείμενα και η έρευνα δεν θα πρέπει να κατευθύνονται από τις ανάγκες τις αγοράς, αλλά η διαμόρφωση του προγράμματος σπουδών θα πρέπει τόσο να διέπεται από την έννοια της ακαδημαϊκότητας, όσο και να συνδέεται με τις ανάγκες τις κοινωνίας.
Άλλο ένα στοιχείο που πρέπει να διαφυλάξουμε και να εντείνουμε στο τρόπο με τον οποίο παρεμβαίνουμε είναι το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας στους Φοιτητικούς Συλλόγους. Η Αριστερή Ενότητα πρέπει να είναι το υποκείμενο εκείνο που πρώτο θα εγκαλεί τους φοιτητές να συμμετέχουν μαζικά και δραστήρια στις Γενικές τους Συνελεύσεις, μακριά από οποιαδήποτε λογική ανάθεσης ή απλής αποδοχής αποφάσεων-πλαισίων των οποίων την σύνταξη και την υλοποίηση θα επιλαμβάνονται αποκλειστικά οι φοιτητικές πολιτικές δυνάμεις. Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων υποδεικνύει πως, εντός της σφοδρής οικονομικής κρίσης και των πολιτικών ακραίας λιτότητας, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες επιλέγουν την λύση του ατομικού δρόμου, γεγονός που νεκρώνει σταδιακά τις συλλογικές διαδικασίες και εν γένει τη συλλογική ζωή εντός των Πανεπιστημίων. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, στόχος της Αρ.Εν πρέπει να είναι ο διαρκής αγώνας για την επαναφορά της πολιτικής στους Φοιτητικούς Συλλόγους.
Διαρκής όμως πρέπει να είναι και η προσπάθεια των σχημάτων μας για ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων των φοιτητών και των φοιτητριών και για την ηγεμονία των αξιών της Αριστεράς, όπως η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση, η συνεργατικότητα. Τα ανοιχτά θεματικά σχήματα, οι θεματικές συνελεύσεις, οι προβολές και οι συζητήσεις, οι συλλογικές αναγνώσεις και τα αντιμαθήματα, το άνοιγμα κοινωνικών ζητημάτων όπως το μεταναστευτικό και τα έμφυλα, το πρόταγμα του πολιτιστικού αντιπαραδείγματος, μπορούν να δώσουν το στίγμα της ταυτότητας των σχημάτων μας, να πολιτικοποιούν την καθημερινότητα και να εμπνέουν εμάς και τους φοιτητές και τις φοιτήτριες συνολικά. Σε αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να συμβάλει η δημιουργία παράλληλων χώρων πολιτικοποίησης που να επανασυστήνουν την διάσταση του Πανεπιστημίου ως κοινωνικό χώρο. Αφουγκραζόμενοι-ες ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα και καθημερινές ανάγκες επαναοικειοποιούμαστε και δίνουμε νέα νοήματα στο άσυλο. Τέτοια εγχειρήματα μπορούν να είναι πολιτικά-πολιτιστικά στέκια των Συλλόγων ή αυτοδιαχειριζόμενες βιβλιοθήκες, δίκτυα αλληλεγγύης όπως αυτοοργανωμένα κοινωνικά φροντιστήρια, εγχειρήματα ερασιτεχνικού αθλητισμού ή καλλιτεχνικής δημιουργίας. Τέτοια εγχειρήματα μπορούν να συνθέτουν στο τώρα πτυχές του Πανεπιστημίου των αναγκών και να ανατροφοδοτούν τα οράματά μας, να μας πολιτικοποιούν σπάζοντας τα στενά πλαίσια της φοιτητικής καθημερινότητας. Με αυτά τα χειραφετητικά προτάγματα μπορούμε να αναλάβουμε την υπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού.
Ιδιαίτερα εντός της παρούσας προσφυγικής κρίσης που δημιούργησαν οι επί δεκαετίες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Δύσης στην Μέση Ανατολή και την Αφρική, πρέπει τα σχήματά μας να δράσουν σε δύο κατευθύνσεις: Αυτήν της δημιουργίας και της εμπλοκής σε κινήματα και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τις άμεσες ανάγκες των προσφύγων και των μεταναστών, δεδομένου ότι η κρατική μέριμνα σε αυτό το επίπεδο είναι εγκληματικά περιορισμένη, και αυτήν της πυροδότησης αντιδράσεων που θα μεταφέρουν την πίεση για την διαχείριση του ζητήματος στο ελληνικό κράτος και την Ευρωπαϊκή Ένωση με ριζοσπαστικά αιτήματα όπως το άνοιγμα των συνόρων, η παροχή ασφαλούς διέλευσης εντός του ευρωπαϊκού χώρου η δημιουργία κατάλληλων κέντρων υποδοχής και υποστήριξης, και προφανώς η παύση της εμπλοκής στις χώρες προέλευσης και η ανάληψη πρωτοβουλιών για το σταμάτημα του πολέμου.
Τέλος, στόχος της ΑΡ.ΕΝ, μεσοπρόθεσμος αλλά και μακροπρόθεσμος, οφείλει να είναι η άρση όλων των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση. Μια ουσιαστική δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση είναι η εκπαίδευση που παρέχεται χωρίς καμιά προϋπόθεση οικονομικής δυνατότητας, είτε αυτό αφορά τη σίτιση είτε τη στέγαση είτε τα συγγράμματα είτε τις μεταφορές. Τα σχήματα μας πρέπει να σκιαγραφήσουν σχεδιασμούς, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες των κοινωνικών τους χώρων, που να αναπτύσσουν μια μεθοδολογία διεκδίκησης αυτών των αιτημάτων. Σ’ ότι αφορά τη σίτιση να διεκδικήσουμε σίτιση καθολική, δημόσια και δωρεάν. Σ’ ότι αφορά τα συγγράμματα στοχεύουμε στην επαναφορά των πολλαπλών συγγραμμάτων, την αξιοποίηση και αναβάθμιση των δανειστικών βιβλιοθηκών των ιδρυμάτων καθώς και την επαναλειτουργία τυπογραφείων που μπορεί να έχουν τα πανεπιστήμια, όπως το ΕΚΠΑ. Για τις μεταφορές, να διεκδικήσουμε τη δωρεάν μεταφορά των φοιτητών μέσω χορήγησης ειδικής κάρτας. Από τα αιτήματα μας δεν πρέπει να λείπει και η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφάλιση.
Η μεθοδολογία όμως διεκδίκησης όλου αυτού του φάσματος φοιτητικών αιτημάτων και η πρακτική δημιουργίας αντιστάσεων απέναντι στην όλο και αυξανόμενη ιδιωτικοποίηση εκφάνσεων του Πανεπιστημίου και αποκλεισμού όλο και περισσότερων φοιτητών από μια ουσιαστικά δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, είναι ο τομέας εκείνος στον οποίο πρέπει να προβούμε στην σημαντικότερη αναθεώρηση και προσεκτικότερη επανατοποθέτηση. Πρέπει να εντείνουμε την προβολή και παρουσίαση αυτών των αντιμεταρρυθμίσεων ως άμεσου απότοκου των πολιτικών λιτότητας, αλλά και των συγκεκριμένων πολιτικών για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση, που εκπορεύονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και συγκεκριμένα από την νεοφιλελεύθερη ηγεμονία εντός αυτής, και εφαρμόζονται απαρέγκλιτα από το ελληνικό κράτος. Στη βάση αυτής της αφήγησης πρέπει να υπάρχει μια συνεχής έγκλιση προς τους φοιτητές και τις φοιτήτριες για την δημιουργία εντός σταθερού και δυναμικού φοιτητικού κινήματος που θα είναι παρών στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων και των θιγόμενων κεκτημένων του.
Σε αυτό το σημείο, κρίνοντας πως η νεοφιλελεύθερη επίθεση στο Πανεπιστήμιο, που συνεχώς θα χειροτερεύει τους όρους σπουδών μας, δεν πρόκειται να πάψει ή να αναστραφεί σύντομα, θεωρούμε πως για την επανασύσταση του φοιτητικού κινήματος, ζωτική είναι η δημιουργία μετωπικών πρωτοβουλιών εντός της φοιτητικής Αριστεράς σε πανελλαδικό επίπεδο. Διάφορα κομμάτια αυτής έχουν βρεθεί σε κοινούς αγώνες και έχουν αναπτύξει μια κουλτούρα συμπόρευσης στις κινηματικές διεργασίες και στις φοιτητικές διεκδικήσεις, που αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη για την παραπέρα συσπείρωση των δυνάμεων τους. Σε μια περίοδο κατά την οποία η ίδια η συγκυρία και οι πολιτικές εξελίξεις έρχονται να σπάσουν τις διαχωριστικές και τις βεβαιότητες των προηγούμενων ετών, στοχεύουμε ως Αριστερή Ενότητα να διαδραματίσουμε καταλυτικό ρόλο σε μια διαρκή και σταθερή διαδικασία περαιτέρω προσέγγισης με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, με στόχο να αυξήσουμε την αποτελεσματικότητα των κοινών μας αγώνων για την οικοδόμηση του Πανεπιστημίου των αναγκών μας.
Διαδικαστικές διευκρινήσεις για τα σχήματα:
2) Οι συμβολές-τροπολογίες των σχημάτων και η συνδιαμόρφωσή τους για την διαμόρφωση του τελικού κειμένου απόφασης, κλείνουν το βράδυ του Σαββάτου 10/10. Στόχος είναι το προεδρείο να μπορέσει να παρέχει στα σχήματα το σύνολο των τροπολογιών προς ψήφιση ήδη από την αρχή της δεύτερης ημέρας του Πανελλαδικού.
3) Καθ’ όλο το διάστημα μέχρι το διήμερο, τα σχήματα μπορούν να στέλνουν τις τροπολογίες και τις συμβολές τους στα σχήματα του συντονιστικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου