Κι αν χαθεί το εξάμηνο;

Η επιβολή lock-out από την κοσμητεία της ΝΟΠΕ και η σιωπή γύρω από αυτήν αποκαλύπτουν ότι το βασικό πρόβλημα της κυβέρνησης και των εμπίστων της δεν είναι το κλείσιμο των σχολών και η διατάραξη της ακαδημαϊκής λειτουργίας τους, αλλά ποιος και γιατί τις κλείνει

Των Νικόλα Γανιάρη και Αναστασίας Ματσούκα Τα τελευταία τρία χρόνια η κοσμητεία της Σχολής Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών εφαρμόζει την τακτική του lock-out, διακόπτοντας τη λειτουργία των σχολών σε περιόδους που επίκεινται κινηματικά γεγονότα, όπως ο εορτασμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ή η επέτειος του θανάτου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Η ίδια τακτική εφαρμόστηκε και φέτος. Με μία εν κρυπτώ διαδικασία, η κοσμητεία (ένα όργανο ‘’υπεύθυνο’’ για τη διαχείριση των κτηρίων του Ν.Ο.Π.Ε, στο οποίο δεν έχουν λόγο οι φοιτητικοί σύλλογοι) εξέδωσε μια απόφαση χωρίς καμία αιτιολόγηση, με την οποία διέκοψε την εκπαιδευτική διαδικασία στις σχολές του κέντρου. Η πρακτική του lock-out φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον αντιφατική  με την ως τώρα στάση του υπουργείου απέναντι στη διατάραξη της εκπαιδευής ομαλότητας. Μέχρι τώρα  διατυμπάνιζαν ότι ήταν βέβαιη η απώλεια των εξεταστικών και των εξαμήνων για όσες σχολές θα συνέχιζαν τις καταλήψεις απέναντι στο νόμο πλαίσιο. Κάθε χαμένη εβδομάδα, κάθε χαμένη μέρα αντιμετωπιζόταν από το Υπουργείο, την Πρυτανεία, τη Σύγκλητο και τα ΜΜΕ ως απαράδεκτη απόκλιση από την κανονικότητα της ακαδημαϊκής ζωής, που δίκαια θα επέσυρε βαρύτατες ‘’ποινές’’ για τους φοιτητές. Αντίθετα, η απόφαση αυτή της κοσμητείας βρίσκει απόλυτα σύμφωνο το υπουργείο. Οι αντιδράσεις και οι απειλές έδωσαν τη θέση τους στην αφωνία. Η αισθητή αυτή διαφορά δημιουργεί έναν προβληματισμό: Μήπως, τελικά δεν έχει και τόση σημασία η διακοπή της εκπαιδευτικής διαδικασίας καθεαυτή, όσο το υποκείμενο που τη διενεργεί; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι τελικά ότι ‘’σταματούν τα μαθήματα’’ ή ότι ‘’κλείνει η σχολή’’, αλλά ότι η πρακτική αυτή ακολουθείται από φοιτητικούς συλλόγους και έχει ως κύριο πολιτικό υποκείμενο τις δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς; Στις παραπάνω ερωτήσεις η απάντηση είναι προφανής. Αυτό που προκαλεί την αντίδραση της κυβέρνησης και την επίκληση της τιμωρίας είναι ότι, στη μία περίπτωση, οι φοιτητικοί σύλλογοι χρησιμοποιούν την κατάληψη ως μέσο πάλης απέναντι στο νόμο για την παιδεία, ενώ στη άλλη, τα θεσμικά όργανα της ακαδημαϊκής κοινότητας επιχειρούν lock-out υπηρετώντας τη δική της πολιτική. Αναρωτιόμαστε, λοιπόν: τι άλλο από προσπάθεια τρομοκράτησης του φοιτητικού κινήματος υπήρξε η απειλή για την απώλεια της εξεταστικής και του εξαμήνου; Η διαφοροποίηση αυτή στη στάση του υπουργείου επισημαίνει το ρόλο που έχουν αναλάβει η κοσμητεία και τα ακαδημαϊκά όργανα γενικότερα. Με πρόσχημα την ασφάλεια και την αποφυγή κάποιου κινδύνου που μόνο η κοσμητεία μπορεί να διαισθανθεί, αποκόπτονται οι φοιτητές και οι φοιτήτριες από τον κοινωνικό τους χώρο, στερούνται της συλλογικής ζωής που το πανεπιστήμιο και τη δυνατότητα που έχουν, μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές τους διαδικασίες να συναποφασίσουν για όσα τους αφορούν. Εν προκειμένω, το lock-out επιβάλλεται τις μέρες που οι φοιτητικοί σύλλογοι έχουν γενικές συνελεύσεις για τη συμμετοχή στην πορεία του Πολυτεχνείου. Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται το κλίμα που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Αντιλαμβάνεται ότι η επίκληση της εθνικής ενότητας δεν πρόκειται να δικαιολογήσει τα νέα μέτρα που θα ληφθούν, τη συνέχιση της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας. Αντιλαμβάνεται ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι ένας ακόμη κοινωνικός χώρος που κατάφερε να αποδιοργανώσει. Ακριβώς αυτό το χώρο θέλει η κυβέρνηση να φιμώσει και να καταστείλει και γι’ αυτό επιστρατεύεται το ιδεολόγημα της ασφάλειας. Γι’ αυτό βγαίνουν από τη ναφθαλίνη ο (άφαντος κατά τα άλλα) κοσμήτορας και ένας πρύτανης που ισχυρίζεται ότι είναι αναρμόδιος για ό,τι αφορά τη λειτουργία των πανεπιστημιακών κτηρίων. Όσο για τον κίνδυνο που η κοσμητεία διαισθάνεται, αν αυτός είναι μια μαζική και δυναμική αποδοκιμασία της νέας κυβέρνησης στην πορεία του Πολυτεχνείου, τον επιβεβαιώνουμε και εμείς. Θα προσπαθήσουμε μάλιστα να τον πραγματοποιήσουμε.     Πηγή: Red Notebook