Τα 3 τελευταία χρόνια με τη συντέλεση νεοφιλελεύθερων πολιτικών και την εφαρμογή των μνημονίων επιχειρείται μια επίθεση προς το δημόσιο τομέα και το κοινωνικό κράτος. Η σφοδρή αυτή επίθεση γίνεται αντιληπτή και στο χώρο του πανεπιστήμιου που θέτει σε αμφισβήτηση το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του. Με αποκορύφωμα το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, κομμάτι του οποίου είναι και το «σχέδιο Αθηνά», οδηγούμαστε σε μειωμένους προϋπολογισμούς, κλείσιμο και συγχωνεύσεις τμημάτων, απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων καθώς και περιστολή των δικαιωμάτων των φοιτητών. Η συνολική αυτή επίθεση δεν άφησε ανεπηρέαστο και το Πάντειο, η οποία αποτυπώθηκε μέσα από την περικοπή του ήδη μειωμένου προϋπολογισμού σε 2,5 εκατομμύρια, το οποίο έδωσε τη δυνατότητα να τεθεί το ζήτημα της επιβολής διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών κάτι το οποίο δείχνει τη δυσλειτουργία του πανεπιστημίου να παρέχει δωρεάν σπουδές στους φοιτητές και τις φοιτήτριες.
Η δυσλειτουργία αυτή φανερώθηκε έντονα φέτος και στο κομμάτι που αφορά την στέγαση. Από το σύνολο των αιτήσεων που κατέβαλαν οι φοιτητές/τριες το πανεπιστήμιο δεν κατόρθωσε να καλύψει αυτές τις αιτήσεις άμεσα. Συγκεκριμένα, από τις 142 αιτήσεις το πανεπιστήμιο ανταποκρίθηκε μόνο στις 82 ενώ οι υπόλοιπες 60 έγιναν αποδεκτές στο τέλος του εαρινού εξαμήνου. Από τη μία λοιπόν έγινε φανερή μια πλήρης αδιαφορία από τις πανεπιστημιακές αρχές για τους 60 φοιτητές/τριες που δεν είχαν την δυνατότητα να στεγαστούν από την αρχή της χρονιάς ενώ από την άλλη δεν καθίσταται σαφές αν και στο επόμενο ακαδημαϊκό έτος οι φοιτητές/τριες θα έχουν την δυνατότητα να στεγάζονται δωρεάν. Ωστόσο το ζήτημα της στέγασης δεν σταματά μόνο μέσω της ποσοτικής κάλυψης των κλινών αλλά επεκτείνεται στην ποιοτική διαβίωση εντός αυτών. Συγκεκριμένα οι κλίνες που παραχωρήθηκαν δεν καλύπτουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις μιας αξιοπρεπούς και ασφαλούς διαβίωσης. Όσον αφορά την σίτιση, τα ποσά τα οποία δαπανώνται σε αυτή μέσω εργολαβικών εταιριών, δεν ανταποκρίνονται τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά στις ανάγκες των φοιτητών/τριών ενώ παρατηρείται μια συνεχής μείωση του αριθμού των ατόμων που έχουν τη δυνατότητα να σιτίζονται δωρεάν.
Η επίθεση όμως που δέχεται το πανεπιστήμιο δεν σταματά στη φοιτητική μέριμνα. Η εισαγωγή πρότυπων εσωτερικών κανονισμών αποτελεί προσπάθεια δημιουργίας ενός πανεπιστημίου που θα εναρμονίζεται με το νεοφιλελεύθερο δυτικό πρότυπο. Το ιδιωτικό κεφάλαιο θα παρεισφρήσει και θα αποτελέσει οργανικό κομμάτι του πανεπιστημίου μέσω των χρηματοδοτήσεων που αυτό θα δέχεται από ιδιώτες. Επιπρόσθετα, μέσω των κανονισμών αυτών προωθείται αφενός μια προσπάθεια υποβάθμισης των πτυχίων που θα αντικαθίστανται από τίτλους σπουδών και αφετέρου η εντατικοποίηση-αυταρχοποίηση. Μια πρώτη υλική αποτύπωση των κανονισμών αυτών και η οποία ενισχύεται μέσω του νόμου Διαμαντοπούλου θα γίνει δυνατή από το τέλος ακαδημαϊκού έτους μέσω της διαγραφής των αποκαλούμενων “αιώνιων” φοιτητών/τριών. Συγκεκριμένα, με το πρόσχημα της εξυγίανσης του δημόσιου πανεπιστημίου όπου προωθείται από την κυβέρνηση όσοι/ες φοιτητές/τριες είχαν εισαχθεί το 2006 θα διαγραφούν μέχρι το τέλος του ακαδημαϊκού έτους καθώς επίσης και μέσω της οριοθέτησης των σπουδών (ν+2) δεν θα δίνεται η δυνατότητα συνέχισης των σπουδών μετά το 6ο ετος. Οι πολλαπλές ταυτότητες του φοιτητή/ριας καθώς και οι δυσμενείς συνθήκες τις οποίες βιώνει μέσω της οικονομικής κρίσης δεν λαμβάνονται υπ' όψιν καθιστώντας σαφές το ταξικό πρόσημο του νόμου αυτού το οποίο μεταφράζεται με τον αποκλεισμό των ασθενέστερων οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων.
Τέλος, η προσπάθεια υποβάθμισης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων την φετινή χρονιά συντελέστηκε και μέσω των εξωτερικών αξιολογήσεων. Οι αξιολογήσεις αυτές μεταφράστηκαν τόσο από την συγκυβέρνηση όσο και από τις δυνάμεις αυτής εντός των σχολών (ΔΑΠ-ΠΑΣΠ) ως εξορθολογισμός των ΑΕΙ. Ωστόσο, μια τέτοια διατύπωση δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Οι αξιολογήσεις αυτές στοχεύουν σε καταργήσεις και συγχωνεύσεις τμημάτων καθώς και στην μεταβολή του κύκλου σπουδών. Η χαμηλή βαθμολογική αξιολόγηση δηλαδή θα συνεπάγεται και μείωση της χρηματοδότησης του εκάστοτε τμήματος/σχολής. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι ιδιαίτερα σε ένα πανεπιστήμιο κοινωνικών και πολιτικών επιστημών όπως το Πάντειο, που δεν συντάσσεται με την αγορά εργασίας, η υποχρηματοδότηση θα είναι υπέρ του δέοντος στοχευμένη με απώτερο σκοπό την υποβάθμιση των σπουδών και της κοινωνικής έρευνας.
νέα φοιτητική καθημερινότητα στη σχολή-δημοκρατία στους συλλόγους
Οι κυβερνητικές πολιτικές που έχουν θέσει στο στόχαστρο τη νεολαία σε συνδυασμό με πτυχές της εκπαιδευτικής μεταρρρύθμισης που εφαρμόζονται στα ιδρύματά μας, έχουν οδηγήσει στη διαμόρφωση μιας νέας καθημερινότητας των φοιτητών. Το πανεπιστήμιο έχει πάψει να αποτελεί κοινωνικό χώρο για τους φοιτητές, δηλαδή τον κατεξοχήν χώρο δράσης, ζύμωσης, προβληματισμού και διαλόγου.
Αυτό έρχεται να συνδεθεί με μια νέα πραγματικότητα για τις συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών/τριών, οι οποίες χαρακτηρίζονται από απονέκρωση. Αυτό οφείλεται αφενός στην έντονη ενταντικοποίηση των σπουδών λόγω της κατάστασης που αντιμετωπίζει συνολικά η νεολαία όπως διαμορφώνεται από τις μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων χρόνων αφετέρου στη ΔΑΠ, που ως ο κυρίαρχος ιδεολογικός πόλος στα πανεπιστήμια υποσκάπτει με κάθε μέσο τις διαδικασίες αυτές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αδυναμία του συλλόγου μας να διεξάγει γενική συνέλευση εδώ και ένα χρόνο ενώ σε κάθε προσπάθεια διεξαγωγής της γίνεται με έντονα προβληματικό τρόπο που δεν προάγει την δημοκρατία και την ίση συμμετοχή όλων των φοιτητών/τριών ανεξαρτήτως σχημάτων και παρατάξεων. Έτσι, ο φοιτητικός σύλλογος δεν φάνηκε αντάξιος των περιστάσεων τη στιγμή που όφειλε να δώσει σημαντικές πολιτικές μάχες ενισχύοντας ένα κύμα αντίστασης και διεκδίκησης στα Πανεπιστήμια.
Με βάση τα παραπάνω ως Αριστερή Ενότητα αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη για νέους τρόπους δράσης των φοιτητών. Κρίνουμε απαραίτητη την αναζωογόνηση των φοιτητικών συλλόγων η οποία θα ενισχύσει την αναζωπύρωση του φοιτητικού κινήματος. Οι διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου θα πρέπει να είναι δημοκρατικές, ανοιχτές και πλουραλιστικές και ο/η κάθε φοιτητής /φοιτήτρια να μπορεί να συμμετέχει ενεργά, να αποφασίζει και να εκφράζει τις απόψεις του/της ανεξάρτητα από το εάν συμμετέχει σε κάποια παράταξη ή σχήμα. Η συζήτηση θα πρέπει να εμβαθύνει σε ουσιαστικά ζητήματα που αφορούν το σύνολο των φοιτητών και να μην αναλώνεται σε μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις.
Παρέμβαση Αρεν
Ως σχήμα ταυτοτικό στοιχείο στην παρέμβαση μας αποτέλεσε φέτος ο πολιτισμός και η τέχνη. Σε μια περίοδο όπου ο πολιτισμός αποτελεί κομμάτι της εμπορευματοποίησης και της μαζικοποιημένης κουλτούρας που συντάσσεται πλήρως με την ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλευλευθερισμού στερώντας έτσι κάθε δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης και σκέψης, εμείς προτάσσουμε ένα διαφορετικό πολιτισμικό αντιπαράδειγμα που θέτει συνεχώς ερωτήματα και τα απαντά μέσα από τις αξίες της συλλογικής έκφρασης και δημιουργίας. Η δική μας αντίληψη για τον πολιτισμό θέτει τον νέο μέσα σε μια διαδικασία αναζήτησης της ταυτότητας του μέσω της αμφισβήτησης του κυρίαρχου μοντέλου και της ιδεολογικής πάλης ενάντια στη λογική των κερδών. Συγκεκριμένα στο Πάντειο αναδεικνύουμε αυτή την εναλλακτική μορφή πολιτισμού μέσα από διάφορες δράσεις (προβολές ταινιών, θεματικές εκδηλώσεις) που ενέχουν τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά μας (ρατσισμός, έμφυλα ζητήματα, ομοφοβία) καθώς επίσης και την ανάδειξη των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι κοινωνικές επιστήμες, ζήτημα που άπτεται στο γνωστικό μας αντικείμενο. Ένα ακόμα ταυτοτικό κομμάτι της παρέμβασης μας είναι και το ζήτημα της αυτοδιαχείρισης, όπου μέσω της αλληλεγγύης όχι μόνο απαντά σε άμεσες ανάγκες των φοιτητών/τριών αλλά και ταυτόχρονα αποτελεί πεδίο δράσης στους κοινωνικούς χώρους, καθώς και έμπρακτης αμφισβήτησης του κυρίαρχου συστήματος. Στη κατεύθυνση αυτή και ορμώμενοι από παραδείγματα αυτοδιαχείρισης όπως στη Νομική και στη Φιλοσοφική σχεδιάζουμε τη δημιουργία ενός πολιτιστικού χώρου στο Πάντειο που θα ενέχει στοιχεία πολιτιστικού και πολιτικού διαλόγου και θα προωθεί την ριζοσπαστικοποίηση και την ενεργή συμμετοχή στις συλλογικές διεκδικήσεις. Επίσης θα πρέπει να επαναλειτουργήσουμε τις πρωτοβουλίες φοιτητών-καθηγητών-εργαζομένων ως πεδίο ανάδειξης των προβλημάτων του πανεπιστημίου με στόχο τον καλύτερο και οριζόντιο συντονισμό όλων των κομματιών της πανεπιστημιακής κοινότητας που θα δίνει μια συνολική απάντηση σχετικά με την έντονη επίθεση στη τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Να σπάσουμε την αυτοδυναμία της ΔΑΠ!
Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ σε ευθεία σύνδεση με την κυβέρνηση της ΝΔ, προσπαθεί με κάθε τρόπο να σταθεί απέναντι στο φοιτητικό κίνημα και στους ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες που δίνονται εντός και εκτός των σχολών. Στηρίζοντας πιστά την διάλυση του δημόσιου δωρεάν πανεπιστημίου που ο πολιτικός της φορέας υλοποιεί, αντιλαμβάνεται τον ρόλο της απαξιώνοντας και απονεκρώνοντας τις γενικές συνελεύσεις και φτιάχνοντας καμπάνιες για ένα ιδιωτικοποιημένο πανεπιστήμιο μέσα από το «Παιδεία 2020». Η ηγεμονία της ΔΑΠ στη σχολή, αυτή του 60%, έχει επιτευχθεί μέσα από σκληρά πελατειακά δίκτυα, μοιράζοντας σημειώσεις, κάνοντας σεμινάρια και καταλήγοντας στο να ζητά ψήφους σαν προσωπική χάρη. Αυτό συνδυάζεται με λιγότερο γνωστές πρακτικές όπως οι εκτεταμένες εκλογικές νοθείες, οι εμφανίσεις συνοδεία μπράβων, οι τραμπουκισμοί φοιτητών και φοιτητριών, η άρνησή της να πάρει θέση σε μείζονα ζητήματα πολιτικής και ανθρωπιστικής σημασίας (Φαρμακονήσι, περιστατικά αστυνομικής βίας κατά φοιτητών/τριών). Το παζλ της ΔΑΠ ολοκληρώνεται αποδεικνύοντας μας κάθε μέρα ότι στηρίζει την διάλυση του δημοσίου πανεπιστημίου, όπως αυτό συντελείται μέσω της υποχρηματοδότησης, των απολύσεων, της υποβάθμισης και του κατακερματισμού του γνωστικού αντικειμένου και την κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας (σίτιση, στέγαση, περίθαλψη, δωρεάν μετακινήσεις). Είναι σαφές ότι η ΔΑΠ ως κυρίαρχη δύναμη της σχολής έχει καταφέρει να διαλύσει την έννοια της πολιτικής μέσα στο πανεπιστήμιο υπονομεύοντας το φοιτητικό κίνημα και λειτουργώντας ως φερέφωνο των κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων. Εμείς αγωνιζόμαστε για την κατάρρευση της κυβερνητικής παράταξης, για την αναζωογόνηση της πολιτικής μέσα στη σχολή, για ένα άλλο, πιο δημοκρατικό πανεπιστήμιο.
Το Πανεπιστήμιο των Αναγκών μας
Εμείς, ως μια συλλογικότητα νέων ανθρώπων, αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να αγωνιστούμε ενάντια στην υποβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου προτάσσοντας το δικό μας όραμα για το πανεπιστήμιο των αναγκών. Αυτό σημαίνει ένα πανεπιστήμιο που θα αποτελεί έναν ανοιχτό, ζωντανό κοινωνικό χώρο που θα εμπεριέχει μια σειρά από κοινωνικές δραστηριότητες, από την πολιτική, τον πολιτισμό, την συμμετοχή μας. Η καθημερινότητα της σχολής για εμάς μπορεί να εκφράζεται μέσα από μια νέα αντίληψη για την δημοκρατία, που θα αντανακλάται μέσα από γενικές συνελεύσεις σε μια βάση πλατιάς συμμετοχής, ισότητας και συναπόφασης. Επιπλέον, απαραίτητη ανάγκη για εμάς είναι η δημιουργία και η ύπαρξη πολιτιστικών στεκιών και αυτοδιαχειριζόμενων χώρων ελεύθερης έκφρασης, που προωθούν στην καθημερινότητά μας την ανάπτυξη σχέσεων αλληλεγγύης και διαμορφώνουν εστίες διαλόγου και πολιτικής ζύμωσης. Δική μας αντίληψη είναι ότι μόνο συλλογικά μπορούμε να δώσουμε λύση στα κοινά μας προβλήματα, αποφεύγοντας λογικές ατομικού δρόμου και παλεύοντας όλοι και όλες μαζί για τις ανάγκες μας.
Ας προσπαθήσουμε συλλογικά να διαμορφώσουμε αυτή τη νέα καθημερινότητα στη σχολή μας, που θα διαπνέεται από τις αξίες της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας, της δημιουργικότητας και της ελεύθερης έκφρασης κόντρα στην υποβάθμιση του πανεπιστημίου μας, στην ηγεμονία της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, στην ηττοπάθεια που κυριαρχεί και στο μέλλον που μας επιβάλλουν!
να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας!
να αλλάξουμε συλλογικά την καθημερινότητά μας!
Για το πανεπιστήμιο των δικών μας αναγκών και την κοινωνία που ονειρευόμαστε στις 7 Μαϊου συμμετέχουμε, στηρίζουμε, ψηφίζουμε Αριστερή Ενότητα!
.jpg)
.jpg)
