ΔΕΛΤΙΟ ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ!

Ποιοί είμαστε,

Η Αριστερή Ενότητα είναι μία αριστερή, αυτόνομη, πλατιά δημοκρατική συλλογικότητα που γεννήθηκε μέσα από το φοιτητικό κίνημα, στις μάχες ενάντια στην αναθεώρηση του Άρθρου 16, κάνοντας πράξη την απαίτηση της πλειοψηφίας των φοιτητών για μαζικούς ενωτικούς αποτελεσματικούς αγώνες. Γεννήθηκε μέσα από τη συνεργασία σχημάτων και ανένταχτων αγωνιστών που τάσσονται ενάντια στη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση στην Παιδεία. Παρ΄ όλα αυτἀ, φιλοδοξεί να δυναμώσει και μέσα από τη συνεργασία με άλλες δυνάμεις της αριστεράς, αλλά κυρίως μέσα από τη συμμετοχή και τη στήριξη του κάθε φοιτητή και της κάθε φοιτήτριας.

Στόχος μας είναι:

• ·         Να αλλάξουμε το τοπίο μέσα στους συλλόγους με την αμφισβήτηση της κυριαρχίας των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, με την ανάδειξη της αριστεράς σε πρωταγωνιστική δύναμη, με το να σπάσουμε το τέλμα του φοιτητικού συνδικαλισμού και να ανασυγκροτήσουμε το φοιτητικό κίνημα σε μία νέα αγωνιστική, κινηματική βάση.

• ·         η ανατροπή των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων που διαλύουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

• ·         ένα διαφορετικό Πανεπιστήμιο από αυτό που εκείνοι θέλουν: Ένα Πανεπιστήμιο ανοιχτό στους αγώνες των φοιτητών, του Πανεπιστημιακού κινήματος και της κοινωνίας. Ανοιχτό στην πολιτική και κοινωνική δράση και στη διάδοση ιδεών. Με ενιαία πτυχία και επαγγελματικά δικαιώματα, με αποκλειστική και αυξημένη χρηματοδότηση από το κράτος, με ακαδημαϊκή ελευθερία.

• ·         να εκφραστούμε και να αγωνιστούμε ενάντια στις πολιτικές λιτότητας. Στόχος μας είναι ένα αυτόνομο ριζοσπαστικό φοιτητικό κίνημα, που θα συνδέεται με τα κοινωνικά κινήματα και θα στοχεύει στη συνολική ανατροπή.

Κόντρα στις μνημονιακές πολιτικές και ενάντια στις λογικές της ήττας και της υποταγής!

Με τους αγώνες και την αριστερά για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας!

Σχέδιο Αθηνά: Όταν η «θεά της σοφίας» χρίζεται υπεύθυνη για το ξήλωμα της δημόσιας παιδείας,

Σε μια εποχή που η νεολαία, οι εργαζόμενοι και η κοινωνία συνολικά ασφυκτιούν υπό το βάρος των σκληρών μέτρων λιτότητας, η επίθεση από την κυβέρνηση και τα ιδιωτικά συμφέροντα συνεχίζεται με εντατικούς ρυθμούς, σαρώνοντας στο πέρασμα τους κατακτήσεις και δικαιώματα. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα εφευρίσκεται και ένας νέος αδύναμος κρίκος ο οποίος στοχοποιείται, τέμνεται από μνημονιακά μέτρα και  ‘’δέχεται’’ άγρια κρατική καταστολή αν τολμήσει να αντιδράσει ενώ παράλληλα οι διεκδικήσεις και οι αντιστάσεις του γίνονται καρικατούρα στα δελτία των 8.                                                                          

Αυτή η τακτική είναι γνώριμη στους φοιτητές, τους καθηγητές και τους εργαζόμενους των πανεπιστημίων που τα τελευταία 2,5 χρόνια αντιστέκονται μπροστά στη απαξίωση του δημόσιου δωρεάν πανεπιστημίου, κινητοποιήθηκαν ενάντια στους νόμους Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου και τώρα στο σχέδιο Αθηνά, το οποίο έρχεται πραγματικά να ολοκληρώσει την επιβολή της βίαιης προσαρμογής της εκπαίδευσης στα μέτρα και τις επιταγές της αγοράς.                                                 

Συγκεκριμένα το σχέδιο Αθηνά προβλέπει μία σειρά καταργήσεων, συγχωνεύσεων και ίδρυση νέων ιδρυμάτων, σχολών και τμημάτων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, μειώνει τον αριθμό των εισακτέων (κυρίως από τις κοινωνικές επιστήμες), εισάγει το υπέρ-πανεπιστήμιο ‘’Αδαμάντιος Κοραής’’ για το οποίο ανοίγει το δρόμο η σύμπραξη μεταξύ των διοικήσεων των πανεπιστημίων  του Παντείου, του Πα.Πει., της  ΑΣΟΕΕ, του Γεωπονικού και του Χαροκοπείου.                                                                                                  

Επιπλέον, στις 28/3 υπερψηφίστηκε τροπολογία στη Βουλή, που ορίζει ως μόνο αρμόδιο για να ιδρύει, συγχωνεύει και να καταργεί όχι μόνο τμήματα αλλά και κατευθύνσεις τον Υπουργό Παιδείας, καθώς επίσης προβλέπει την δυνατότητα (σε μόνιμη βάση) να περνάνε μεταρρυθμίσεις μέσα από Προεδρικά Διατάγματα χωρίς να μεσολαβεί διαδικασία στη Βουλή. Με αυτόν τον τρόπο, προωθείται η κατάργηση των ενιαίων πτυχίων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Γίνεται σαφές ότι επιχειρείται μια αλλαγή της συνολικής αντίληψης για την παιδεία. Το σχέδιο Αθηνά ειδικά είναι στο πυρήνα του μια δημοσιονομική προσαρμογή των πανεπιστημίων στο μνημόνιο. Τα οικονομικά κριτήρια, η εναρμόνιση με τις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς θα παίζουν πρωταρχικό ρόλο, εκτοπίζοντας τελείως από το τοπίο την γνώση και την επιστήμη. Η ενιαία διοίκηση και οι ενιαίοι προϋπολογισμοί αποτελούν όχημα για περικοπές εις βάρος των λιγότερο «ανταγωνιστικών» και «παραγωγικών» τμημάτων, χωρίς να εγγυώνται την λειτουργία τους, με κυριότερα τα τμήματα κοινωνικών επιστημών όπως και το δικό μας πανεπιστήμιο. Η εκπαίδευση και η γνώση θα αντιμετωπίζονται ως δεξιότητες και τα πανεπιστήμια ως κέντρα επαγγελματικής κατάρτισης. που θα παράγουν και θα εκπαιδεύουν «δια βίου», εξειδικευμένους, ευέλικτους εργαζόμενους και με εξατομικευμένα πτυχία.

Οι συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις, όσο κι αν χρησιμοποιούν ως μοχλό προώθησης το ιδεολόγημα της εξυγίανσης και του εξορθολογισμού καθώς και τις σημερινές πραγματικές παθογένειες των δημοσίων Πανεπιστημίων, δεν έχουν καμία σχέση με τον εξορθολογισμό ή με την ακαδημαϊκών κριτηρίων βελτίωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στην ουσία είναι η δημιουργία μιας νέας αγοράς εργασίας σύγχρονου κανιβαλισμού, πλήρους εξατομίκευσης, χωρίς διεκδικήσεις και συλλογική κατοχύρωση, συνεχούς κυνηγιού προσόντων και επανακατάρτισης που εγκαθιδρύεται με κριτήριο την εξοικονόμηση πόρων και σίγουρα όχι με ακαδημαϊκά και παιδαγωγικά κριτήρια.

Απέναντι στη λογική που θέλει τη παιδεία εμπόρευμα αντιτάσσουμε την παιδεία ως δημόσιο αγαθό. Διεκδικούμε ένα δωρεάν πανεπιστήμιο που θα εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, τις δικές μας ανάγκες και θα γεννάει τις ιδέες του αύριο. Όχι ένα πανεπιστήμιο στείρο κέντρο κατάρτισης - προθάλαμο για την παραγωγή εντατικοποιημένων και πειθήνιων εργαζομένων, χωρίς εργατικά δικαιώματα. Μια εκπαίδευση με πλατιά επιστημονική μόρφωση και έρευνα για τις ανάγκες της κοινωνίας.  Πρέπει μέσα στον αγώνα να βάλουμε το όραμα ενός άλλου πανεπιστημίου σε μια άλλη κοινωνία που δεν θα λειτουργεί με τους νόμους της αγοράς και του κέρδους και δεν θα αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία, αλλά θα είναι ανοιχτό για όλους και όλες, και η γνώση και η έρευνα που θα παράγεται θα καθορίζεται από την κοινωνία και για την κοινωνία.

Όσο περισσότερο μας κλέβουν τη ζωή, τόσο μας ποτίζουν με έθνος και φυλή.

            

        Η εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής στις εκλογές του Ιουνίου αποτέλεσε τομή στη μεταπολιτευτική εκλογική ιστορία. Ένα κόμμα με νεοναζιστικές αντιλήψεις εισέρχεται στην βουλή για να εισαγάγει ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις περασμένων δεκαετιών. Η εκλογική όμως αυτή άνοδος δεν επήλθε ως θαύμα εξ ουρανού αλλά οφείλεται σε πολλούς παράγοντες.

Ένας από αυτούς έγκειται στο γεγονός της αποδοκιμασίας των υπόλοιπων κομμάτων και της γενικότερης αμφισβήτησης του πολιτικού φαινομένου. Ως απότοκο, λοιπόν της οικονομικής κρίσης και των μνημονιακών πολιτικών που ακολουθούσαν τα κόμματα που εναλλάσονταν στην εξουσία. Ωστόσο, η ανάδειξη της ανόδου της Χρυσής Αυγής ως αποτέλεσμα μόνο των μνημονιακών πολιτικών καθώς και της κατάρρευσης του δικομματισμού δε διαφωτίζουν πλήρως το φαινόμενο αυτό.

           Το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής εκμεταλλευόμενο την οικονομική δυσπραγία του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας, δημιούργησε πρωτοβουλίες «αλληλεγγύης» μόνο για Έλληνες που έχουν στόχο την προώθηση ρατσιστικών και φυλετικών αντιλήψεων όπως ορίζει το ιδεολογικό της πλαίσιο.

Μια άλλη διάσταση που αναδεικνύει την άνοδο αυτή, παρατηρείται στο γεγονός της συνολικότερης αυταρχικοποίησης του κρατικού μηχανισμού. Οι πρακτικές της κυβέρνησης σε πολλές περιπτώσεις υπήρξαν πρόσφορο έδαφος για τη συγκρότηση και συσπείρωση του ακροδεξιού στοιχείου. Το αντιμεταναστευτικό πογκρόμ που συγκρότησε η κυβέρνηση εφαρμόζει μια ακραία πολιτική δημιουργώντας έτσι  δύσκολες συνθήκες διαβίωσης για τους μετανάστες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της εν λόγω πολιτικής αποτελούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα ανθρωποκυνηγητά των επιχειρήσεων «Ξένιος Δίας». Επίσης οι πρόσφατες επιθέσεις  και εκκενώσεις των καταλήψεων και των κοινωνικών χώρων(Λέ­λας Κα­ρα­γιάν­νη, Villa Amalias κ.α)  από την ΕΛΑΣ  αποδεικνύουν την ακροδεξιά κατεύθυνση που κινείται η κυβέρνηση. Οι συγκεκριμένοι χώροι λειτουργούσαν επι σειρά ετών αποτελώντας το αντιπαράδειγμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής καθώς επίσης διαδραμάτιζαν σημαντικό ρόλο σε αντιφασιστικές-αντιρατσιστικές δράσεις.

            Η αυταρχικοποίηση του κράτους εντείνεται ακόμη περισσότερο και μέσα από την προώθηση ενός νέου νόμου περί ιθαγένειας. Συγκεκριμένα, η ελληνική ιθαγένεια θα δίνεται ακόμα πιο δύσκολα σε παιδιά μεταναστών προωθώντας έτσι το ‘δίκαιο του αίματος’. Από την άλλη, η ιθαγένεια θα προσφέρεται απλόχερα σε ξένους επιχειρηματίες και επενδυτές με το πρόσχημα της ανάπτυξης της χώρας.                                                                                             

            Ο φασισμός όμως έρχεται να αγγίξει και το χώρο του πανεπιστημίου. Ήδη έχουν πραγματοποιηθεί επιθέσεις φασιστών σε φοιτητές, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές όπου παρατηρείται ότι μέσα στα σπλάχνα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, υπάρχουν ακροδεξιά στοιχεία. Πρόσφατα, μέλος της συγκεκριμένης παράταξης κατά την διεξαγωγή της γενικής συνέλευσης στο πανεπιστήμιο της Κομοτηνής χαιρέτησε ναζιστικά.

Σε μια  περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης όπου το ίδιο το κράτος γέννησε, τα φαινόμενα ρατσισμού, ξενοφοβίας και οι επιθέσεις σε μετανάστες πολλαπλασιάζονται. Χρέος μας λοιπόν αποτελεί ο αγώνας για την προάσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών και η ανάδειξη των προβλημάτων τους ως κομμάτι όλης της εργατικής τάξης. Ο χώρος του πανεπιστημίου, ως κομμάτι της κοινωνίας, θα πρέπει να αποτελέσει πυρήνα αντίστασης και αντιφασιστικού αγώνα προβάλλοντας  αξίες  όπως αλληλεγγύη, σεβασμό στη διαφορετικότητα, Δημοκρατία!

Επαναφέροντας τη συλλογικότητα

Στη σημερινή συγκυρία το δημόσιο δωρεάν Πανεπιστήμιο βρίσκεται αντιμέτωπο με μεγάλες αναδιαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες επιχειρούν να μετασχηματίσουν ριζικά το Πανεπιστήμιο όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα. Μπροστά σε αυτά, το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται μουδιασμένο, οι συλλογικές διαδικασίες και οι γενικές συνελεύσεις σταδιακά απονεκρώνονται και η έννοια του φοιτητικού συνδικαλισμού απαξιώνεται τόσο από την αναπαραγωγή των πρακτικών από μεριάς των παρατάξεων του πρώην δικομματισμού, όσο και από την απομάκρυνση των φοιτητών από την πολιτική και τους χώρους διαλόγου μέσα στα Πανεπιστήμια. Σε όλα αυτά προστίθεται η κατάργηση των οργάνων συνδιοίκησης και της συμμετοχής των φοιτητών στη λήψη αποφάσεων που θεσμοθετούνται από τους νόμους Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου και στην ουσία συρρικνώνουν τη δημοκρατία εντός των σχολών.               

 Οι ευθύνες είναι πολύπλευρες όμως δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει τον καθοριστικό ρόλο που έχουν παίξει οι παρατάξεις του δικομματισμού ΠΑΣΠ-ΔΑΠ, στην αποπολιτικοποίηση των διαδικασιών και την αδράνεια που επικρατεί στα Πανεπιστήμια. Συγκεκριμένα, η κυβερνητική παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ απέχει συστηματικά από τις διαδικασίες του συλλόγου, κατασυκοφαντεί και σαμποτάρει την όποια προσπάθεια διεξαγωγής Γενικής Συνέλευσης σε μία προσπάθεια να συντρίψει όποιες αντιστάσεις γεννιούνται αλλά και να αποφύγει τη δημόσια έκφραση των πολιτικών θέσεών της.  

Τι εννοεί όμως όταν ζητάει «μεταρρυθμίσεις τώρα ή ποτέ»;   

α) προγράμματα σπουδών προσαρμοσμένα στις ανάγκες της αγοράς

β) χρηματοδότηση βάσει αξιολόγησης, 

γ) Συμβούλια Διοίκησης με ανθρώπους της αγοράς και τοπικούς παράγοντες

δ) Ομάδες φύλαξης των Πανεπιστημίων συνδεδεμένες με την ΕΛ.ΑΣ., ε) φοιτητικές εστίες με ενοίκιο

Το Πανεπιστήμιο που θέλει η ΔΑΠ λοιπόν, είναι ένα Πανεπιστήμιο της αγοράς, με μοναδικό σκοπό να παράγει φτηνούς και ευέλικτους εργαζομένους, μακριά από κάθε έννοια ακαδημαϊκότητας. Ένα Πανεπιστήμιο για λίγους, όπου η γνώση θα είναι εμπόρευμα, η Πανεπιστημιακή κοινότητα δεν θα έχει λόγο στη λήψη αποφάσεων, αντιδημοκρατικό και αυταρχικό αφού δε θα επιτρέπεται η ελεύθερη διακίνηση ιδεών (με την κατάργηση του ασύλου).

Απέναντι λοιπόν σε ένα πανεπιστήμιο που χάνει τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του, απορρίπτοντας μια αντίληψη όπου η πολιτική λειτουργεί με πελατειακά δίκτυα, σημειώσεις και προσωπικές χάρες και αντικατοπτρίζεται σε σκληρούς εκλογικούς μηχανισμούς, εμείς απαντάμε το αυτονόητο: απαντάμε ότι δε μας χωράει και αντιλαμβανόμαστε ότι σήμερα χρειαζόμαστε και κάτι πολύ παραπάνω.

Ενάντια σε κάθε προσπάθεια απονέκρωσης των συλλογικών διαδικασιών και στην απαξίωση της έννοιας της δημοκρατίας μέσα στα πανεπιστήμια έχουμε χρέος να επανασυγκροτήσουμε και να αναζωογονήσουμε τις συλλογικές διαδικασίες, να επαναφέρουμε τη δημοκρατία στους συλλόγους, να δημιουργήσουμε χώρους διαλόγου όπου οι φοιτητές και οι φοιτήτριες θα μπορούν ισότιμα να συμμετέχουν, να συνδιαμορφώνουν, να συναποφασίζουν. Το στοίχημα να κάνουμε τις σχολές μας χώρους πολιτιστικού και κοινωνικού αντιπαραδείγματος δείχνοντας πως μέσα από την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη μπορούμε εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να προσφέρουμε λύσεις στα προβλήματά μας στο σήμερα να επανανοηματοδοτήσουμε τελικά την έννοια της πολιτικής και την αξία της συλλογικότητας μέσα στις σχολές.

Το ζητούμενο για εμάς λοιπόν είναι οι φοιτητικές εκλογές να σηματοδοτήσουν μια νέα αρχή, ένα πρώτο σημαντικό βήμα στον ορίζοντα της δημιουργίας ενεργών και δημοκρατικών φοιτητικών συλλόγων που θα επαναφέρουν τους φοιτητές και τις φοιτήτριες στις συλλογικές διαδικασίες. Μια απάντηση που θα σπάει την κυρίαρχη αντίληψη, τα πελατειακά δίκτυα και τους μηχανισμούς και  θα δημιουργεί τους όρους για ένα ζωντανό φοιτητικό κίνημα που θα αντιστέκεται στη διάλυση της δημόσιας/δωρεάν παιδείας και θα απαντά στην κρίση με εφευρετικότητα και συλλογική δημιουργία. Μια ευκαιρία να βγούμε από τη στασιμότητα που βρίσκεται γύρω μας, ένα πρόταγμα για να επαναφέρουμε τη δημοκρατία στις σχολές, μια πρόκληση για να αρχίσουμε να ασκούμε την πολιτική ως αυτό που πραγματικά είναι: μια διαδικασία που ασκούν συλλογικά οι φοιτητές. 

ΣΤΙΣ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ: