Τα τελευταία τρία χρόνια η επίθεση στο δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο έχει ενταθεί τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Με αποκορύφωμα την εποχή που έπεται του νόμου Διαμαντοπούλου αντιμετωπίζουμε όλοι και όλες την βίαιη περιστολή των δικαιωμάτων μας. Από την περικοπή των συγγραμμάτων μέχρι την έξωση από τις εστίες και το κλείσιμο τους και από τον αυξανόμενο περιορισμό των δωρεάν σιτιζόμενων μέχρι την απόλυση εργαζομένων και καθηγητών βιώνουμε την επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επίθεση καθολική, η οποία δεν περιορίζεται στα σύνορα της τριτοβάθιας εκπαίδευσης αλλά χτυπάει στο σύνολο της την Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία. Με το κλείσιμο των ολοήμερων, με την απόλυση των καθηγητών και την καθιέρωση των ωρομισθίων καθώς και με την επιβολή ακόμα ισχυρότερων ταξικών φραγμών για την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση («Νέο Λύκειο»).
Η επίθεση αυτή αποτελεί κομμάτι της συνολικότερης επίθεσης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στο κοινωνικό κράτος και στις κοινωνικές κατακτήσεις των υποτελών. Το κλείσιμο του ΕΟΠΥΥ και η ιδιωτικοποίηση της υγείας, η κατάργηση των δομών πρόνοιας (επιδόματα, συντάξεις, ΟΑΕΔ, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας) συνδυάζονται άρρηκτα με τις νέες μορφές εργασίας (voucher, μπλοκάκια) και την κατάργηση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων, την επισφάλεια και την ανεργία.Υπ αυτή την έννοια η κρίση δεν αποτέλεσε παρά το όχημα υλοποίησης του νεοφιλελεύθερου σχεδίου υποτίμησης της εργασίας και της νεολαίας με στόχο την δημιουργία μιας κοινωνίας των λίγων και προνομιούχων, όπου τα κεκτημένα δικαιώματα, γίνονται πλέον παροχές, περιορισμένες και επιλεκτικές.
Αντ’ αυτού, στην κοινωνία για την οποία παλεύουμε ζητούμενο δεν είναι τα κέρδη τους αλλά οι ανάγκες μας. Η δωρεάν σίτιση και στέγαση , η παροχή δωρεάν συγγραμάτων, η δωρεάν φοίτηση αποτελούν οργανικό κομμάτι του δικού μας συμμετοχικού και ανοιχτού σε όλες και όλους Πανεπιστημίου, καθώς διαμορφώνουν τις αναγκαίες συνθήκες για ένα πανεπιστήμιο με στόχο την δημιουργία επιστημόνων και πολιτών για την κοινωνία και όχι φτηνό και ελαστικό εργατικό δυναμικό στα μέτρα τους. Το Πανεπιστήμιο των Αναγκών μας, λοιπόν, είναι η υλική αποτύπωση των όσων οραματιζόμαστε. Πανεπιστήμιο με δημόσιο χαρακτήρα, χωρίς εργολαβικές σχέσεις με πιθανό φοιτητή/τρια τον καθένα και την καθεμίας από εμάς.
Υπο το πρίσμα αυτό, ο αγώνας των διοικητικών δεν πρέπει να ειδωθεί σαν την αντίδραση μιας συντεχνίας. Ήταν αγώνας ενός ζωτικού κομματιού του Πανεπιστημίου με αιχμή την υπεράσπιση του Δημόσιου και Δωρεάν χαρακτήρα αυτού και των όποιων Δημοκρατικών κεκτημένων του. Ο αγώνας αυτός εκτός από την αντίσταση που προέβαλλε κατά της εκπαιδευτικής μεταρύθμισης, μας υπενθύμισε την αναγκαιότητα του κοινού αγώνα όλων των κομματιών του Πανεπιστημίου. Στόχος μας πρέπει να είναι ο κοινός βηματισμός μας με τις υπόλοιπες μερίδες του πανεπιστημίου να βαθύνει και να μετουσιωθεί σε σχέσεις πιο ουσιαστικές, όπως με τη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης (π.χ. «Άρτεμις» - ΕΚΠΑ).
Δεν νοείται λοιπόν για εμάς Πανεπιστήμιο που δεν διασφαλίζει στους φοιτητές του την δωρεάν σίτηση, στέγαση και καθολική μέριμνα για τις ανάγκες τους. Που στηρίζεται σε επιχειρηματικές λογικές και συμφέροντα, όπως εργολαβίες και ιδιώτες στην διοίκηση των Πανεπιστημίων. Που επιλέγει να ξεπουλιούνται κτήρια του μέσω του ΤΑΙΠΕΔ ή να τα αφήνει κενά από το να τα διαθέτει στους φοιτητές του. Καλούμε λοιπόν όλους και όλες που πλήττονται και που οραματίζονται το μελλον κάπως αλλιώς σε κοινή δράση και συντονισμό της δράσης μας. Ο κόσμος τους δεν μας χωράει.Μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου