Τα όνειρα μας στους δρόμους, ο φασισμός πουθενά

                                                                                              λιγα λόγια για την δίκη της Χ.Α.

Στις 20 Απριλίου, και μετά από αναμονή πολλών μηνών, ξεκινάει η δίκη του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Η Χ.Α., μια εγκληματική οργάνωση φασιστικού χαρακτήρα, που εδώ και 35 χρόνια απολάμβανε την προστασία και ορισμένες φορές ακόμη και την προώθησή της χάρη στις στενές της διασυνδέσεις με τμήματα του κρατικού μηχανισμού, οδηγείται επιτέλους στο εδώλιο του κατηγορουμένου, σε μια από τις σημαντικότερες δίκες στην ιστορία της ελληνικής κοινωνίας.

Η ακροδεξιά «κλίκα» του Α. Σαμαρά και παλαιότερα του Γ.Καρατζαφέρη, το «ακραίο κέντρο», οι ιδιοκτήτες των καθεστωτικών ΜΜΕ, η αστυνομία, στελέχη της Εκκλησίας, αλλά και εκπρόσωποι του κεφαλαίου, έστρωναν όπως φαίνεται για καιρό το έδαφος στην νεοναζιστική οργάνωση.

Παρόλο που σε κοινοβουλευτικό επίπεδο η Χ.Α πέτυχε μεγάλα ποσοστά μέσα σε ένα κλίμα πολιτικής αστάθειας λόγω των μνημονιακών πολιτικών από τη μια, και της εμφάνισής της ως αντισυστημική δύναμη από την άλλη, η πολιτική της δράση καθώς και η αντιμετώπιση του κράτους από αυτήν έδειξαν από νωρίς πως όχι μόνο δεν αντιπαλεύεται το σύστημα, αλλά και ότι σε μια σειρά από περιπτώσεις αναδείχτηκε βασικός υπερασπιστής των κυρίαρχων πολιτικών.

Σε όλο αυτό το διάστημα φυσικά, η Χ.Α. διέπραττε άφοβα εγκληματικές επιθέσεις, οικοδομούσε «τάγματα εφόδου» με παραστρατιωτική δομή και οργάνωση, έχοντας ως βασικό στόχο την επίθεση σε μετανάστες, συνδικαλιστές και νεολαίους, αριστερούς και αναρχικούς, ομοφυλόφιλους και αντιφασίστες. Επιθέσεις με σκοπό να εξαφανίσει τον «εχθρό», τον «ξένο», καθέναν και καθεμία που παρέκλινε από τη δική τους κοσμοθεωρία, την σφοδρή καταπάτηση των κοινωνικών και δημοκρατικών ελευθεριών, το ναζισμό.Η πρώτη έκανε τη βρώμικη δουλειά της ανενόχλητη ενώ η δεύτερη έκανε τουλάχιστον τα στραβά μάτια για όσο της το επέτρεπε ο χρόνος.

Η Χ.Α. και τα μέλη της διέπραξαν εγκληματικές πράξεις και η δίωξη που υφίστανται είναι μια δίωξη εγκληματικών πράξεων με κίνητρο τη φασιστική ιδεολογία. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι δεν ήταν άλλη από την αποτρόπαια δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Η κοινωνική κατακραυγή για τον φόνο αφενός,οι πιέσεις του αντιφασιστικού κινήματος αλλά και το γεγονός ότι η Χ.Α. "έκλεβε" τους ψηφοφόρους της ΝΔ σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή αφετέρου, πίεσαν και ανάγκασαν τον Δένδια να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή την παραπομπή των εγκληματικών ενεργειών της Χ.Α. στη δικαιοσύνη, πράγμα που, αν γινόταν όταν κι όπως έπρεπε θα μπορούσαν να σωθούν

αρκετά ακόμα θύματα.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της δίκης της Χ.Α., ο αγώνας κατά του φασισμού και του ναζισμού είναι πάνω από όλα πολιτικός και κοινωνικός και οφείλουμε να τον διατηρήσουμε ζωντανό. Έχοντας ως κοινή αντίληψη ότι ο φασισμός και οι εκπρόσωποί του είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο σε κάθε κοινωνία που αγωνίζεται για την χειραφέτηση και την ελευθερία της, χρέος μας είναι, και πρέπει να είναι, η ενδυνάμωση του αντιφασιστικού κινήματος απέναντι σε αυτόν. Ένα αντιφασιστικό κίνημα που θα είναι όμως μαζικό, ριζοσπαστικό και βαθιά ριζωμένο στους αγώνες για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Μέχρι στιγμής το κίνημα δρώντας είτε σχετικά περιχαρακωμένα, είτε και συνεκτικά, έχει καταφέρει να κάνει την εξάλειψη του φασισμού καθημερινή υπόθεση μέσα από βαθιές κοινωνικές διεργασίες, συνειδησιακούς μετασχηματισμούς και διαρκείς συγκρούσεις. Έχει καταφέρει να συζητάει με τους δίπλα, με τους συμμαθητές, τους συμφοιτητές και τους συνεργάτες αποδομώντας όλο και πιο στοχευμένα το βίαιο θεριό.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, το αντιφασιστικό κίνημα οφείλει να παραμένει ενωμένο με τις τρέχουσες κοινωνικές και πολιτικές ανάγκες ώστε να μην αφήνει περιθώριο εισβολής ρατσιστικών ιδεολογιών και συμπεριφορών. Οφείλει να εμπλέκει τους ίδιους τους μετανάστες, τις LGBTQI κοινότητες αλλά και όσους είναι θύματα του φασιστικού φαινόμενο και για να επαληθεύει με όρους ισότητας και αλληλοσεβασμού πως η κοινωνία που θέλουμε να χτίσουμε έχει ανάγκη τη διαφορετικότητα.

Κάτω από αυτό το πρίσμα μπορούμε να οραματιζόμαστε τη δικαιοσύνη για όσους χάθηκαν βίαια, για όσους διώκονται, για όσους κινδυνεύουν στον αγώνα τους να ζουν με αξιοπρέπεια. Κάτω από αυτό το πρίσμα, μπορούμε να μιλάμε για μια αληθινή δικαιοσύνη, την κοινωνική δικαιοσύνη.

Η αδράνεια είναι συνενοχή ,η δράση και η αλληλεγγύη είναι τα όπλα με τα οποία οφείλουμε όλοι μας να καταπολεμήσουμε την φασιστική απειλή!