Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Πανελλαδικό Διήμερο ΑΡιστερής ΕΝότητας 11 - 12. 12. 2010



Το τρέχον διήμερο μας βρίσκει σε μια πολιτική συγκυρία, κατά την οποία  διακυβεύονται πολλά πράγματα σε ότι αφορά την ικανότητα των εργαζομένων και της νεολαίας να αντισταθούν στην νεοφιλελεύθερη επίθεση που δέχονται, αλλά και το ρόλο της αριστεράς σ’ αυτήν τη διαδικασία.. Μπροστά σ’ αυτήν την πρωτοφανή επίθεση σε κάθε ελευθερία και κατεκτημένο δικαίωμά μας, κάθε αριστερό μόρφωμα, στην προκειμένη περίπτωση η Αριστερή Ενότητα, καλείται να αποτιμήσει τη μέχρι τώρα δράση της και να παλέψει με συγκροτημένες αντιπροτάσεις.

Σήμερα υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη, ακριβώς λόγω της κρίσης, να αποσαφηνίσουμε τις αιχμές που θέτει η ίδια η συγκυρία προκειμένου να απαντήσουμε αποτελεσματικά στις ανάγκες των νέων και των εργαζομένων.

Στο δεδομένο πλαίσιο οφείλουμε να παλέψουμε ενάντια στον ελληνικό κι ευρωπαϊκό συνασπισμό εξουσίας που προκάλεσαν την κρίση τόσο σε εθνικό όσο και πανευρωπαϊκό επίπεδο και τώρα, επιχειρούν να την ξεπεράσουν εις βάρος των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, χρησιμοποιώντας τις ίδιες συνταγές που μας οδήγησαν σ’ αυτό το σημείο, αυξάνοντας την ένταση τους.

Ταυτόχρονα βλέπουμε η καπιταλιστική αναδιάρθρωση που επιχειρείται να συνοδεύεται από όξυνση της καταστολής, σε μια προσπάθεια να τρομοκρατήσουν τα κομμάτια εκείνα του κόσμου που αντιστέκονται στα σχέδια τους.

Σε ότι αφορά το χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εκτυλίσσεται στο όνομα ενός σύγχρονου πανεπιστημίου μια προσπάθεια αποδόμησης της εκπαίδευσης ως δημόσιου αγαθού.

Μέσω του νομοσχεδίου της Διαμαντοπούλου για την παιδεία, η κυβέρνηση προσπαθεί να προσαρμόσει το πανεπιστήμιο στα πλαίσια της εποχής του ΔΝΤ, δηλαδή να μεταλλάξει την πανεπιστημιακή διαδικασία σε επιχειρηματική δραστηριότητα. Οι κινητοποιήσεις ενάντια σε αυτό το νομοσχέδιο διαφέρουν σημαντικά από αυτές του άρθρου 16 στο γεγονός ότι σε αυτή την περίπτωση η φοιτητική νεολαία φιλοδοξεί να πυροδοτήσει μια συνολική κοινωνική αντίσταση.

Συγκεκριμένα στο χώρο του Παντείου επιδιώκουμε την ενημέρωση για το κείμενο διαβούλευσης και τη συσπείρωση των φοιτητών ενάντια στο νομοσχέδιο που πρωταρχικά πλήττει τμήματα όπως του Παντείου με συγχώνευση έως και κατάργηση. Ειδικότερα, το πανεπιστήμιο δε θα προσφέρει επιστημονική γνώση, αλλά εντατικοποιημένες σπουδές για ένα εντέλει ανεπαρκές πτυχίο κοινωνικών και πολιτικών σπουδών.

 Η Αριστερή Ενότητα Παντείου όλο αυτό το διάστημα συντέλεσε στη δημιουργία ενός πυρήνα αντίστασης μαζί με τα ΕΑΑΚ, άλλες συλλογικότητες και ανένταχτους φοιτητές. Αυτή η πρωτοβουλία για την υπεράσπιση του δημόσιου δωρεάν πανεπιστημίου δίνοντας την ελευθερία έκφρασης σε όλους τους φοιτητές αποκατέστησε σε κάποιο βαθμό την εμπιστοσύνη τους στις συλλογικές διαδικασίες και δράσεις, όπως καλέσματα σε πορείες, διαμαρτυρίες και συνελεύσεις . Απώτερος στόχος ήταν η αφύπνιση του ληθαργικού συλλόγου φοιτητών Παντείου σε σχέση με τα τρέχοντα εκπαιδευτικά ζητήματα. Ενώ η επιτυχία της δε μπορεί να κριθεί ακόμα, η γενική αποτίμηση της μέχρι τώρα προσπάθειάς μας είναι θετική και θα συνεχίσει προς την ίδια κατεύθυνση, επιχειρώντας παράλληλα να απαντήσουμε στα προβλήματα που προέκυψαν όσον αφορά τη λειτουργία της.   

Το νέο πολιτικό σκηνικό τόσο στην κοινωνία όσο και στον τομέα της ανώτατης παιδείας απαιτεί από την Αριστερή Ενότητα να διαμορφώσει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα εκφράζουν και θα συσπειρώνουν ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας, της σπουδάζουσας και της εργαζομένης. Η πολιτική ταυτότητα είναι αυτή που θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε πέρα από τον απόηχο του κινήματος του 2006-7 και θα αποτελέσει το υπόβαθρο για να προχωρήσει η Αρ. Εν. και σε οργανωτικό επίπεδο.

Όταν οι κοινωνικές ομάδες κατακερματίζονται από τις επιθέσεις που δέχονται, οι αριστερές πολιτικές μας στοχεύσεις οφείλουν να βασίζονται πάνω στην κοινωνική αλληλεγγύη και τη συνεργασία χωρίς οι πολιτικές διακυμάνσεις της κάθε οργάνωσης να αποτελούν τροχοπέδη στην ενιαία δράση. Η ταυτότητά μας θα είναι ελλιπής αν υπό αυτές τις συνθήκες συνεχίσει να είναι μόνο φοιτητοκεντρική και εφάπτεται μόνο των εκπαιδευτικών θεμάτων. Το πανεπιστήμιο συνδέεται και με άλλους κοινωνικές διεκδικήσεις, όπως τα εργασιακά δικαιώματα που καταπατώνται στο όνομα της αποδοτικότητας και ανταγωνιστικότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης που μειώνει τον πρώτο μισθό στα όρια της επιβίωσης για εργαζόμενους 18-24. Γίνεται λοιπόν σαφές ότι μέρος του πολιτικού πλαισίου της Αρ.Εν. πρέπει να αγγίζει θέματα νέων εργαζομένων, πράγμα που μέχρι τώρα δεν το έκανε επαρκώς.

Εφόσον έχουν αποσαφηνιστεί οι πολιτικές αιχμές που παλεύουμε μέσα από την Αριστερή Ενότητα, θα ανοιχτεί ο δρόμος για την ύπαρξη ενιαίων δομών που δε θα εξαρτώνται από τις εσωτερικές εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές οι δομές αυτοτελώς θα παίρνουν αποφάσεις επί πολιτικών και οργανωτικών ζητημάτων. Διαφορετικά η Αρ.Εν. δε θα συνιστά πολιτικό υποκείμενο, αλλά μια βεβιασμένη αναγκαστική προσπάθεια συντονισμού αριστερών οργανώσεων. Διαδικασίες όπως τα πανελλαδικά, τα οποία είναι αναγκαίο να γίνονται 2 φορές το χρόνο, πρέπει να οδηγούν στην παραγωγή πολιτικής και όχι στην κακή αναπαραγωγή της.

Δεν υπάρχουν σχόλια: