Ανακοίνωση του πανελλαδικού συντονιστικού σχημάτων της Αρ.Εν.

Έπειτα από τέσσερα χρόνια μνημονίου η κοινωνία συνεχίζει να βιώνει την νεοφιλελεύθερη επίθεση με τις αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ). Αυτό γίνεται φανερό μέσα από ένα συνολικό σχέδιο των κυρίαρχων υποτίμησης της εργασίας, με τα όλο και υψηλότερα ποσοστά ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων, μέσα από τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων. Παράλληλα, παρατηρούμε την εδραίωση της Χρυσής Αυγής στο πολιτικό σκηνικό, την συνέχιση φασιστικών επιθέσεων ενώ βασικός πυλώνας της κυβερνητικής πολιτικής αποτελεί σταθερά η όξυνση της καταστολής, η συρρίκνωση της δημοκρατίας και η ποινικοποίηση κάθε μορφής αντίστασης. Η «ανάπτυξη» έχει ως βασική προϋπόθεση -και όχι ως αποτέλεσμα- όλο τα παραπάνω. Το success story της κυβέρνησης Σαμαρά γεννά πρωτογενή πλεονάσματα εις βάρος των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων ενώ βασικές κοινωνικές ανάγκες όπως τροφή, στέγη, ρεύμα και νερό μετατρέπονται σε ανάγκες πολυτελείας. Οι σπουδές μας έρχονται σε δεύτερη μοίρα καθώς πρωταρχικό ρόλο πλέον έχει η κάλυψη των βασικών μας αναγκών και η επιβίωση μας. Φαίνεται λοιπόν πως σε αυτήν την περίοδο γενικευμένης επίθεσης στην νεολαία και στον κόσμο της εργασίας δεν θα μπορούσε να λείπει και η επίθεση στην παιδεία, παράλληλα με τη συνολική αποδιάρθρωση του δημοσίου τομέα.

Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο έρχεται να προστεθεί και η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, που αφορά το σύνολο της Παιδείας από την πρωτοβάθμια μέχρι την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σε ότι αφορά το Πανεπιστήμιο, τη φύση, τη δομή και τη λειτουργία του, αυτό αλλάζει εξ ολοκλήρου. Η αρχή, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, γίνεται με τη συνθήκη της Μπολόνια το 1999, ενώ στην Ελλάδα παίρνει σάρκα και οστά με τους νόμους Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου και το σχέδιο Αθηνά 1+2 (ουσιαστικά είναι η συγχώνευση τμημάτων και σχολών με κριτήρια που δεν έχουν καμία σχέση με την Ακαδημαϊκότητα).

Βάσει αυτών των νόμων το Πανεπιστήμιο θα διοικείται από το Συμβούλιο Ιδρύματος (Σ.Ι.), το οποίο είναι μία επιτροπή που απαρτίζεται από κάποιες «προσωπικότητες», οι οποίες μπορεί να μην έχουν και καμία σχέση με το Πανεπιστήμιο (επιχειρηματίες, «καλλιτέχνες», πρόσωπα των τοπικών κοινωνιών κλπ.). Έτσι, καταργείται το αυτοδιοίκητο και η έννοια της συνδιοίκησης, καθώς δε θα έχουν δικαίωμα λόγου τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας (καθηγητές, διοικητικοί, φοιτητές). Αυτό το Πανεπιστήμιο θα υπακούει στους κανόνες που περιγράφονται στον Οργανισμό κάθε Ιδρύματος. Ο Οργανισμός προβλέπει δίδακτρα (σε όσους-όσες «ξεπερνούν» το ν+2 έτη της φοίτησης, καθώς και στο μεταπτυχιακό επίπεδο), διαγραφές φοιτητών, πειθαρχικές κυρώσεις «για κάθε παρακώληση της ακαδημαϊκής λειτουργίας».

Σε αυτό έρχεται να προστεθεί η ιδιωτικοποίηση τμημάτων του Πανεπιστημίου, άλλη μία ενέργεια για την κατάργηση του Δημοσίου Πανεπιστημίου. Ήδη η καθαριότητα σε πολλά Ιδρύματα έχει περάσει στα χέρια των εργολαβιών, καθώς και η σίτιση και η μεταφορά. Οι εργολαβίες εισέρχονται στις Σχολές μας και μέσω των εταιριών security. Η λογική των security είναι ένα ακόμη μέτρο για την πειθάρχηση και την καταστολή των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, εστιάζοντας στην περιστολή του φοιτητικού κινήματος. Το «νέο» Πανεπιστήμιο που ετοιμάζουν για εμάς, χωρίς εμάς, πειθάρχησης, εντατικοποίησης, όπου η επιστήμη εξυπηρετεί τις ανάγκες της αγοράς και καταργεί κάθε έννοια ακαδημαϊκότητας.

Αντίθετα, η ΑΡ.ΕΝ ως μια συλλογικότητα που ζει εντός του χώρου του πανεπιστημίου θέλει, όχι μόνο να αντισταθεί στην επίθεση αυτή, αλλά και να οραματιστεί και να δημιουργήσει το πανεπιστήμιο των ονείρων και των αναγκών μας.

Αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου, απαλλαγμένο από κάθε λογική που θέλει τα ιδρύματα επιχειρήσεις. Για ένα πανεπιστήμιο δημοκρατικό, που θα θέτει ως προϋπόθεση την πολιτικοποίηση και κοινωνικοποίηση, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και απόψεων, την άμεση και οριζόντια συμμετοχή στις αποφάσεις. Ένας χώρος που θα διαμορφώνει κριτικά σκεπτόμενους ανθρώπους, που θα μπορούν να αλληλεπιδρούν με το κοινωνικό τους χώρο μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες. Στα πλαίσια αυτά θέλουμε να κινούνται και οι Γενικές Συνελεύσεις, που θα λειτουργούν πραγματικά από τα κάτω και θα είναι διαδικασίες μαζικές και βαθιά δημοκρατικές. Θέλουμε οι γενικές συνελεύσεις να επεξεργάζονται προβλήματα, να προτείνουν λύσεις-ιδέες-δράσεις και να ορίζουν ανοιχτά συντονιστικά προκειμένου να υλοποιούνται οι αποφάσεις μέσα από τη συμμετοχή και τη σύνθεση όλων των φοιτητών-τριών, ενάντια σε κάθε είδους λογικές ανάθεσης!

Πρόκειται για ένα πανεπιστήμιο που ιεραρχεί ψηλά τον επαναπροσδιορισμό και την ανασυγκρότηση της ακαδημαϊκής έρευνας, μιας έρευνας συνδεδεμένης άμεσα με τις ανάγκες της κοινωνίας. Ένα πανεπιστήμιο που θα προτάσσει τη σύνδεση της αναπαραγόμενης γνώσης με τις κοινωνικές διεργασίες, τη συμμετρικότητα απέναντι στον στείρο επιστημονισμό και ατομισμό, τη διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού προτύπου αλληλεγγύης, συνεργασίας και σύμπραξης των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας (φοιτητών, μελών ΔΕΠ και διοικητικών). Ένας κοινωνικός χώρος που θα απαντά στις πραγματικές ανάγκες και τα προβλήματα των φοιτητών (δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μεταφορές), προβάλλοντας παράλληλα, μέσα από εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και συμμετοχής, ένα νέο όραμα με τους νέους ανθρώπους να πρωταγωνιστούν σε μια διαρκή διαδικασία χειραφέτησης και μετασχηματισμού, απέναντι στον απομονωτισμό και το ατομικό αδιέξοδο. Για ένα πανεπιστήμιο μαζικό, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, με ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, ενεργό και ζωντανό κέντρο προβληματισμού, πολιτιστικών δρώμενων και δομών αλληλεγγύης.

Ποιοι/Ποιες είμαστε

Η Αριστερή Ενότητα αποτελεί μια πανελλαδική δικτύωση αυτόνομων σχημάτων που λειτουργεί στη βάση των αρχών της οριζόντιας επικοινωνίας και της συναπόφασης μέσω τακτικών πανελλαδικών διαδικασιών. Αντιλαμβανόμενοι/ες τις ιδιαιτερότητες και τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά του κάθε κοινωνικού χώρου, το σχήμα της εκάστοτε σχολής, αντιεραρχικά δομημένο, είναι ελεύθερο να αποφασίζει τη δράση του και να διαμορφώνει την ταυτότητα του μέσω συμμετοχικών διαδικασιών.

Λειτουργώντας με αυτό τον τρόπο, επιδιώκουμε να δώσουμε το μοντέλο λειτουργίας, από το οποίο θέλουμε να διέπεται η δημόσια σφαίρα. Ο εκδημοκρατισμός των γενικών συνελεύσεων και των οργάνων διοίκησης του πανεπιστημίου (μέσω συμμετοχής σ’ αυτά των φοιτητών) θα επανανοηματοδοτήσει την πολιτική στον κοινωνικό χώρο του πανεπιστημίου και θα καταφέρνει να εμπλέξει μεγάλες μερίδες φοιτητών/τριών στα κοινά.

Έχοντας την πεποίθηση ότι η ριζοσπαστικοποίηση δεν εξαντλείται στις θεσμικές διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων, θεωρούμε απαραίτητη και την ανάπτυξη της από τα κάτω κίνησης μέσα από τη δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων κι αυτοοργανομένων δομών, πολιτιστικών λεσχών, δικτύων ανταλλαγής σημειώσεων, οριζόντιων αντιφασιστικών συντονισμών μέσα στις σχολές κ.ά. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό της ταυτότητας των σχημάτων μας είναι ο αντιφασισμός, ο αντιρατσισμός, ο αντισεξισμός και ο φεμινισμός. Έτσι, οργανώνουμε τη δράση μας ώστε να συγκρουστούμε με τα κοινωνικά φαινόμενα του φασισμού, του ρατσισμού και του σεξισμού, τα οποία δεν γεννήθηκαν από την κρίση αλλά ενυπήρχαν στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας και οξύνθηκαν λόγω αυτής. Στην εποχή της οικονομικής κρίσης, οι φεμινιστικές και lgbtqi διεκδικήσεις, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος δεν είναι ένα δευτερεύον θέμα, αλλά συστατικό στοιχείο της διαδικασίας αποδόμησης της κυρίαρχης κουλτούρας στην κατεύθυνση προς τον κοινωνικό μετασχηματισμό.

Τα παραπάνω χτίζουν στο σήμερα μια διαφορετική από την κυρίαρχη καθημερινότητα και δημιουργούν νέες μορφές τρόπου ζωής. Μέσα από αυτά δημιουργείται ένα συνολικό αντιπαράδειγμα και μια διαφορετική πολιτική – πολιτιστική κουλτούρα που είναι συμβατή με το πανεπιστήμιο και την κοινωνία που οραματιζόμαστε.

Μέσα από τις αντιστάσεις, τους αγώνες και τη συμμετοχή στα κοινωνικά κινήματα οικοδομείται το πανεπιστήμιο των αναγκών μας και η κοινωνία των ονείρων μας!