Πίσω από την παριζιάνικη τρομοκρατική επίθεση

Το βράδυ της Παρασκευής πραγματοποιήθηκαν πολλαπλές τρομοκρατικές επιθέσεις σε έξι διαφορετικά σημεία της γαλλικής πρωτεύουσας. Την ζωή τους έχασαν τουλάχιστον 120 άτομα ενώ γύρω στους 350 υπολογίζονται οι τραυματίες και 90 άτομα εισήχθησαν στο νοσοκομείο. Αξιοπερίεργο κρίνεται το γεγονός ότι οι επιθέσεις έλαβαν χώρα σε δημόσιους χώρους του κέντρου οι οποίοι έχουν έντονα αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά χαρακτηριστικά -όπως για παράδειγμα στον συναυλιακό χώρο Bataclan και το γήπεδο Stade de France- καθώς επίσης και το γεγονός ότι εχουν περάσει μόλις δέκα μήνες μετά την επίθεση κατά της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo.

Η αντίδραση των γαλλικών αρχών, όπως εκφράστηκε δια στόματος Ολάντ, ήταν το κλείσιμο των συνόρων καθώς και των δημόσιων κτηρίων (πανεπιστήμια, σχολεία, θέατρα) και η απαγόρευση της κυκλοφορίας στους δρόμους. Αντίδραση που ανταποκρίνεται πλήρως στην ευρωπαϊκή αντι-μεταναστευτική πολιτική που θέλει τα κράτη να οχυρώνονται πίσω από την ιδέα της ασφάλειας εξαιτίας ενός εχθρού που απειλεί την κοινωνική γαλήνη και ηρεμία. Μ αυτό τον τρόπο η γίνεται αισθητή η περιχαράκωση, η παράλυση της καθημερινής ζωής και η «τρομοϋστερία» απέναντι στις μουσουλμανικές κοινότητες καθώς αυτές στοχοποιούνται ως εσωτερικός εχθρός στη γαλλική κοινωνία.

Η αντιμετώπιση των γαλλικών άρχων στην βομβιστική επίθεση συστοιχίζεται με την ευρωπαϊκή πολιτική που αναλύεται στο δόγμα «σπέρνω ανέμους για να θερίσω θύελλες». Μέσα στο τεράστιο προσφυγικό ρεύμα που δέχεται η Ευρώπη τους τελευταίους μήνες δίνεται άλλη μια ευκαιρία να επικρατήσει ο φόβος και να ανέλθουν ακροδεξιά μορφώματα τόσο σε επίπεδο ηγεμονίας του μισαλλόδοξου πολιτικού λόγου όσο και σε επίπεδο πρακτικής και κοινωνικής αντίληψης.

Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα που αποτέλεσε την 4η μεγαλύτερη αποικιοκρατική δύναμη και που επιδίωξε να εμπλακεί στην άνοδο του ISIS στη Μέση Ανατολή, σε άλλη μια απόπειρα να επηρεάσει τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης μέσω ιμπεριαλιστικών πρακτικών.

Παράλληλα η παγκόσμια αντίδραση στις επιθέσεις στη Γαλλία φανερώνει ότι για τον Δυτικό κόσμο δεν έχουν όλες οι ανθρώπινες ζωές την ίδια αξία. Η επίθεση της προηγούμενης εβδομάδας στο Beirut αποσιωπήθηκε από τα κυρίαρχα ΜΜΕ που εκφράζουν τα συμφέρονται της νεοφιλελεύθερης αστικής τάξης∙ παρόμοια η αντιμετώπιση για τον άμαχο πληθυσμό της Συρίας με την εμμονή του κυριάρχου λόγου στην απειλητικότητα του ISIS και την παρασιώπηση ως προς τα κίνητρα των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τη χώρα τους κατατρεγμένοι από αυτόν, παρόμοια η ιστορία και για τις επιθέσεις στην Παλαιστίνη και τη Βαγδάτη. Κι ενώ όλες αυτές οι επιθέσεις έχουν έναν κοινό θύτη, τον εξτρεμισμό που χαρακτηρίζει συγκεκριμένες ομάδες στη Μέση Ανατολή, το θύμα ανάγεται σε άξιο πένθους μόνο όταν αποτυπώνονται σε αυτό τα χαρακτηριστικά του δυτικού, του λευκού, του «πολιτισμένου» .

Μέσα σε αυτήν την τρομολαγνεία δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον φόβο να εξαπλωθεί, αλλά πρέπει να παλέψουμε ώστε η αλληλεγγύη προς τον όποιον άλλον να μη γίνει η εξαίρεση στον κανόνα, αλλά να θεριέψει και να αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους που διέρχονται από τη χώρα μας ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, σεξουαλικής ταυτότητας. Ένδειξη αλληλεγγύης στο Γαλλικό λαό δε θεωρείται ούτε η ενός λεπτού σιγή ούτε το πένθιμο σβήσιμο των φώτων των εθνικών μνημείων βλ. Λονδίνο. Αντίθετα θεωρούμε ότι η έμπρακτη αλληλεγγύη δηλώνεται κρατώντας τα φώτα, τα μυαλά και τα μάτια μας ανοιχτά και διαδηλώνοντας με την πιο δυνατή φωνή μας ενάντια στο ρατσισμό και υπέρ των δικαιωμάτων όλων πέρα από κοινωνικές ή φυλετικές κατηγορίες. 

Nous sommes Français, nous sommes Libyens, nous sommes Libanaises, nous sommes Syriens, nous sommes Palaistinians, nous sommes le monde entier.

Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών και Προσφύγων

Χριστίνα Μαργιώτη

Αλεζίνη Λόξα